लघुकथाः व्यापारी

 लघुकथाः व्यापारी

दिलकुमारी डङ्गोल

बिहानको समय,

कलेज नजिकैको  नास्ता पसलमा बिद्यार्थीहरू आउने जानेको क्रम यथावत नै छ ।

प्रायः ११÷१२ पढ्ने विद्यार्थीहरू देखिन्थे ।

त्यस्तैमा चार जना केटीहरू आयो । भित्र टेबुलमा गएर बस्यो । दुई दुई जना बाडिएर । 

एकैछिनमा साहुजी आएर, “चियाखाजा चुरोट के ल्याइदिऊ ?” 

सायद सधै आएर खाने गरेको भएर होला ।

एउटी केटीले भन्यो, “अहिलेलाई चारवटा चिया र दुईवटा चुरोट ल्याइदिनु । एकछिनमा खाजा के खाने भनौंलाँ ?”

साहुजीले हस् भन्दै, चारवटा चिया ल्याइदियो । चुरोट र लाइटर हातमा दियो । केटीहरू गफिदै चिया खादै, चुरोट 

तान्दै थिए । 

त्यहिबेलामा, साहुजीको छोरा पसलभित्र आयो । कपी किन्न र कलेजमा खाजा खान पैसा माग्यो । साहुजीले रु ५००÷– को नोट निकालेर दियो । पैसा खल्टीमा राखेर निस्क्नै लाग्दा, आफुसंगै पढेकी स्कुलको साथीलाई देख्यो । नजिक 

गएर हात मिलायो । ती केटीसंग कुरा गर्दै गरेको छोरालाई देखेर बोलाइहाल्यो ।  छोरा आयो ।  भित्र लगेर सम्झाउँदै,

“यस्तो चुरोट खाने तिम्रो साथी ? बिग्रेका । कहिल्यै कक्षाकोठा बस्ने होइन । खाली बाहिर डुलेरै बिहान बित्छ  ।  यस्तालाई  साथी बनाएर नहिड है छोरा ।”

छोराले भन्यो, “उनी मेरो स्कुलको साथी हो  । संगै क्भ्भ् दिएको ।”  यति भन्न मात्र  के भ्याको ?

साहुजी रिसाउदै, “जो सुकै होस् न । अबदेखि साथी भनेर जाने बोल्ने होइन । यस्ता बिग्रेका केटीहरुसंग ।” बिहानैदेखि चुरोट तानेर बस्ने । आमाबुबाले पनि वास्ता नगरेका जस्ता ।  संगत नगर्लास्  उनीहरुको ।

छोरा केही  नबोलिकन निस्केर गयो । त्यहाँबाट ...