जिन्दगीका छालहरू उपन्यासको खण्ड तीन —नजरराम महर्जनको वास्तविकतामा आधारित घटना प्रधान उपन्यासको तेश्रो खण्ड
यो भन्दा पहिले दोस्रो खण्डमा नायक विक्रमको अतीतको बारेको जानकारी दिएको थियो । उ जेल परेको बारे थाहा पाए पछि के भयो ? जेलबाट निस्केपछि विक्रमको जीवन कसरी अगाडि बढ्यो भन्ने जानकारी लिन यो उपन्यास अवश्य पढ्नु होला ।
सात
विक्रमलाई काठमाडौंको भद्रगोल जेलमा ल्याएर राख्यो । परासीको साँघुरो जेलबाट काठमाण्डौंको भद्रबन्दी गृहमा आउँदा विक्रमलाई रमाइलो लाग्यो । ऊ भर्खर आइपुगेको भएर कुनै कोठामा ठाउँ खाली छैन भनेर उसलाई टि.भी.हलमा बस्न दियो । त्यहाँ पनि तीस पैंतीस जना लाईनले सुत्दारहेछन् । तैपनि उसलाई यस जेलमा रमाइलो लाग्यो । यहाँ सबै कुरो व्यवस्थित रहेछ । वन्दीहरु पनि लगभग छसय जना जति थिए । हूल–हूल मानिसहरू भेटिन्छन् । ओरालो उकालो ठाउँ पनि रहेछ । विहान साँझ घुम्नेहरुको भीड लाग्थ्यो । टि.भी. हलमा टि.भी. पनि राखेको थियो । बेलुका नम्बर नभएसम्म हेर्न पाउँथे । खेलकूदको लागि तल ग्राउण्डमा भलिवल, वास्केटवल र ब्याडमिन्टन कोर्ट थियो । चेस त जहाँ बसेर खेले पनि हुन्थ्यो । नयाँ ठाउँ कोही चिनेको थिएन । ऊ एक्लै एक्लै बसिरह्यो ।
एकदिन विक्रम पीपल बोटमुनि छहारीमा बसिरहेको थियो । एकजना अधवैंशे मानिस उसको नजिक बस्न आयो । एकछिन उसको मुहार हेरेर सोध्यो, “नयाँ आएको जस्तो छ हो ?”
“हो, बा परासी जेलबाट चलान भएर आएको चार दिन भयो ।”
“के मुद्दामा आएको ? मुद्दाको फैसला फैसक्यो ?”
“हातहतियार खरखजाना, डाँका र ज्यानमार्ने उद्योगको अभियोगमा पन्ध्र वर्ष कैद तोकेको छ ।”
“अनि तिमीले डाँका डालेकै हो त ? तिमीसँग हतियार थियो ?”
“हो मेरो नेतृत्वमा साथीहरु मिलेर एक करोड रुपैयाँ लेटेका थियौं । मसँग कटुवा पेस्तोल पनि थियो । प्रहरीले लेखेटेपछि साथीहरुलाई बचाउन हवाई फायर गर्दै उल्टो दिशातिर भागें । प्रहरीले मलाई समात्यो । विक्रमले एक शब्द नढाँटीकन सबै कुरा बतायो । उसले पनि ती मान्छेसित सोेध्यो, “बा को घर कहाँ हो ? के मुद्दामा यहाँ आउनु भएको ?”
“मेरो नाम सूर्यमान हो । घर यहीं काठमाण्डौको कीर्तिपुरमा छ । म एकजना व्यापारी हुँ । मेरो ठूलो किराना पसल थियो । वीरगञ्जबाट चामल दाल ल्याएर थोक व्यापार गर्थे ।” सूर्यमानले पनि आफ्नो बारेमा भन्दै गयो, “माओवादीले राजतन्त्रको अन्त्य गरेर गणतन्त्र स्थापना गर्न जनयुद्ध थालेको त थाहा नै होला । सुरुमा दमन गरेर जनयुद्ध दबाउन खोजेको थियो । जति दमन भयो जनयुद्ध झन चर्किंदै गयो । जनताको सहयोग पनि बढ्दै गयो । माओवादीले मसँग पनि सम्पर्क ग¥यो । जनयुद्धमा सहयोग गर्ने हाम्रो पनि कर्तव्य हो भनेर मैले चामल बोराका बोरा सहयोग गरें । कहिलेकहीं आर्थिक सहयोग पनि गर्थें । युवाहरु धमाधम माओवादी जनसेनामा भर्ना हुन थाले । सरकारका भरौटेहरुको नजरमा युवाहरु जतिलाई जनमिलिसिया देखिन थाल्यो । कीर्तिपुरको धेरैजसो घरमा सरकारी सेनाले घर खानतालासी गर्न थाले । त्यसैले मैले सरकारी सेनाबाट बचाउन मेरो छोरालाई पढाउने बहानामा अमेरिका पठाई दिएँ । सरकारले जवरजस्ती स्थनीय निकायको निर्वाचन गरायो । त्यसको विरोध गर्दा मलाई आतङ्वादी समर्थक भनेर गिरफ्तार गरेर ल्यायो । अहिले पुर्पक्षको लागि थुनामा राखेको छ । राजतन्त्र ढल्यो भने छिट्टै बाहिर जान पाउँला नभए यहीं जीवन बिताउनु पर्ला ?”
सूर्यमानले कति आत्मविश्वासका साथ भनेको । आपूm जेलमा बस्नु पर्नाको कारणमा उसलाई कुनै अपशोच थिएन । बाहिर जाने आशा पनि छाडेको छैन । उसको कुराले विक्रमको मनमा हौसला बढ्यो । त्यहीबेला एकजना मानिस आएर सूर्यमानलाई बोलाएर लग्यो ।
अर्को दिन विक्रम एक्लै टिभी हलनिर घुरिएर बसिरहेको थियो । सूर्यमानले उसलाई बोलाएर लग्यो । अङ्गालो मारेर तल खेलकूद ग्राउण्डको डिलमा बसायो ।
“तिमीले कति पढेका छौं ?” सूर्यमानले विक्रमसँग सोध्यो ।
“आठ कक्षासम्म पढेर छाडेको ।”
“हेर बाबु, जीवन अमूल्य छ । यसलाई त्यतिकै खेरस नफाल । जेलमा प¥यो भनेर अपशोच नगर्नु । यहाँ बसेर पनि फाईदा लिन सकिन्छ । यहाँ त्यतिकै बसेर दिन बिताउनु भन्दा पढ्ने गर । यहाँ पनि स्कूल छ । यहाँबाट एसएलसी पास गर्न सक्छौं । आजकल पियनको जागिर खान पनि एसएलसी पास हुनुपर्छ । अहिले आठ कक्षामा भर्ना हुने । तीनवर्षमा एसएलसी पास गर्न सक्छौं । म यहाँ बसुन्जेल तिमीलाई सिकाई दिन्छु ।”
सूर्यमान भेटेको विक्रमलाई देवता भेटे झै भयो । उसले विक्रमलाई टि.भी.हलबाट उठाएर आपूmसँगै कोठामा सुताउन लग्यो । आपूmसँगै प्राइवेट भान्सामा खाना खान दियो । उसलाई किताब, कापी र कलम पनि किनिदियो । आठ कक्षामा भर्ना गरिदियो ।
विक्रम विहान नम्बर खुल्ने बित्तिक्कै उठेर मुख धोएर स्कूल जान्थ्यो । स्कूलबाट आएर खाना खाइसकेपछि पढ्न थाल्थ्यो । आपूmले नबुझेको कुरा सूर्यमानसँग सोध्थ्यो ।
विक्रमको मेहेनत र लगनशीलता देखेर सूर्यमान खुशीभयो । विक्रमले राम्रो अंक ल्याएरस कक्षा आठ पास ग¥यो । कक्षा नौमा पढ्न थाल्यो । स्कूलमा शिक्षकहरुले पनि उसलाई विशेष ध्यान दिन थाले ।
विक्रमले नौ कक्षा पनि पास ग¥यो । ऊ दश कक्षामा पढ्दा देशमा माओवादी र संसदवादी पार्टीहरुको बीच राजतन्त्र फाल्ने कुरामा कार्यगत एकता भयो । जंगलबाट माओवादीले जनयुद्ध चर्कायो । सडकबाट संसदवादी पार्टीहरुले सरकार विरुद्ध आन्दोलन चर्कायो । ठाउँ ठाउँमा गोली चल्यो । जनता मरे । तैपनि जनलहर सरकार विरुद्ध सडकमा उत्रबे । राजाले बाध्य भएर आपूmले लिएको कार्यकारिणी अधिकार आन्दोलनरत पार्टीहरुलाई सुम्पिदियो । आन्दोलनरत पार्टीहरुको संयुक्त अन्तरिम सरकार गठन भयो । जसमा माओवादी पार्टी पनि सामेल भयो । संवैधानिक राजतन्त्रब भएको संविधान खारेज गरेर नयाँ अन्तरिम संविधान बनाउनतिर लागे ।
देशमा राजतन्त्र ढलेर अन्तरिम सरकार बनेपछि राजनैतिक बन्दीहरु रिहा हुन थाल्यो । सार्वजनिक अपराधमा कैद गरिएकाहरु पनि छ्टे । यसै क्रममा सूर्यमान पनि रिहा भएर गयो ।
सूर्यमानले हरेक महिना विक्रमलाई भेट्न आइरह्यो । उसलाई खर्च पनि पु¥याइरह्यो । राजनैतिक परिवर्तनको साथै जेलमा धेरै सुधारहरु भयो । बन्दीको सिधा बढ्यो । विशेष गरेर आफन्तहरुसँग भेटघाट गर्ने व्यवस्था राम्रो भयो ।
विक्रमले एसएलसी परीक्षा पनि दियो । रिजल्ट हुँदा ऊ दोस्रो श्रेणीमा पास भयो । सूर्यमानले उसलाई बधाई दिन आयो ।
देशमा राजनैतिक परिवर्तन पछि नयाँ अन्तारिम संविधान बन्यो । गणतान्त्रिक नेपालको नयाँ संविधान बनाउन संविधानसभाको चुनाव भयो । संविधानसभाको चुनावमा माओवादी पार्टीले सबैभन्दा बढी सीट जित्यो । माओवादीको नेर्तत्वमा सरकार गठन भयो ।
एकदिन सूर्यमानले विक्रमलाई भेट्न आयो । उसको मुद्दाको फैसला कागज छ कि भनेर सोध्यो । विक्रमसँग त्यस्तो कुनै कागज थिएन । जेलको आन्तरिक प्रशासनमा त्यो कागज नबुझाएसम्म आधा सजाय माफीको लागि सिफारिस हुँदैन । विक्रमसँग उसलाई पुर्पक्षमा पठाउँदाको कागज सिवाय अरु केही थिएन । सूर्यमानले त्यही कागज लिएर गयो ।
सूर्यमानले नवलपरासी जिल्ला अदालत परासीमा गएर विक्रमको मुद्दा फैसलाको मिशिल नक्कल लिएर आयो । आन्तरिक जेल प्रशासनमा बुझाई दियो ।
त्यो कागजअनुसार त विक्रम छुट्ने बेला भइसकेको रहेछ । एकजनालाई एकैपटक दुई तीनवटा मुद्दा लगायो भने अर्को मुद्दाको कैद हद भएरस जाँदो रहेछ । विजया दशमीको उपलक्ष्यमा कर्तव्य ज्यान, ज्यान मार्ने उद्योग, हातहतियार–खरखजाना, चोरी, डकैती आरोपमा थुनामा रहेका जसले आधा सजाय भुक्तानी गरिसकेकालाई आधा सजाय माफी दिएर जेल मुक्त गरियो । जेल मुक्त हुनेहरुमा विक्रमको नाम पनि आयो ।
आपूm रिहा हुने खबर सुनेर पहिले त उसको हर्षको सीमा रहेन । तर त्यो खुशी धेरैबेरसम्म रहन सकेन । उसलाई जिम्मा लिन कोही न कोही आउनुपर्छ । उसको जिम्मा लिन को आउँछ ? ऊ यहाँ आएदेखि उसलाई कसैले भेट्न आएको छैन । उसको बाबु, भाइ र स्वास्नी कहाँ छ ? जिउँदो छ कि मरिसकेको छ उसलाई केही थाहा छैन । उसलाई भेट्न कोही आएन भने उसको घरको ठेगानामा पत्र पठाउँछ । तैपनि कोही आएन भने उसलाई उसको जिल्लाको जिल्ला प्रशासन कार्यालयमा कागज पठाउँछ । जिल्ला प्रशासन कार्यालयले उसको गाउँमा लगेर गाउँहरुको रोहबरमा मात्र उसलाई छोड्ने छ ।
रिहाइ हुनेहरुको नाम माईकबाट बोलाउने क्रम सुरु भइसक्यो । माईकबाट जसको नाम बोलाउँछ । त्यो मान्छे ढोकामा जान्थ्यो । एकछिन पछि त्यो मानिसको सामान ढोकामा पु¥याईदिन्थ्यो । यसरी धमाधम गइरहेका छन् । माईकबाट नबोलाएकाहरु आफ्ना मान्छे आयो कि आएन भनेर छटपटाइरहेका थिए । विक्रमको मन छटपटिन थाल्यो । उसलाई एउटैमात्र आशा थियो सूर्यमान आउँछ कि । यदि आज ऊ जान पाएन भने दशैं पछिमात्र बाहिर जान पाउने छ ।
जेलमा जतिसुकै सुविधा भए पनि, जतिसुकै स्वतन्त्रता छ भने पनि जेल जेल नै हो । चारैतिरको अग्ला–अग्ला पर्खालबाट बाहिर जान पाउने होइन । मानिस स्वतन्त्रता पे्रमी प्राणी हो । ऊ स्वतन्त्र भएर बाँच्न चाहन्छ । सूर्यमान अमाउने भएदेखि त अघि नै आइसक्नु पर्ने थियो । पहिले सूर्यमानले विक्रमलाई भेट्न आउँदा बाह्रबजेदेखि साढे बाह्रबजेसम्म आइपुग्थ्यो ।
विक्रम यस्तै सोचिरहेको बेला अचानक माईकबाट उसको नाम तीनचोटि बोलायो । माईकबाट तीनचोटि नाम बोलाउनुको अर्थ भेटघाट आएको छ । को आएको होला भनेर विक्रम उत्सकतापूर्वक ढोकामा गयो । ढोकाबाट बाहिर हे¥यो । सूर्यमान आएको रहेछ । उसको हर्षको सीमा रहेन ।
“विक्रम चौधरीको मान्छे” गेटकिपरले भनेपछि सूर्यमान भेटघाटस्थलमा बस्न गयो । विक्रमलाई ढोका बाहिर पठायो । सूर्यमानसँग भेटघाट ग¥यो ।
“म तिमीलाई जिम्मा लिन आएको ।” सूर्यमानले भन्यो ।
“आज म छुट्दै छु भन्ने तपाईंले कसरी थाहा पाउनुभयो ?”
“तिमीलाई छुडाउने सबै प्रबन्ध त मैले गरेको थिएँ । मलाई थाहा हुँदैन र ? ल सामान सबै ठीक पार ।”
“मैले बिहानै सबै सामान मिलाईसकें ।”
“ल भइगो जाऊ । म कागज मिलाएर तिमीलाई बोलाउन लगाउँछु ।”
विक्रम कोठामा आएर साथीहरुसँग भेटघाट गर्न थाल्यो । एकैछिनमा उसलाई माईकबाट दुईचोटि बोलायो । दुईचोटि बोलाउनुको अर्थ हो ढोकामा सामेल हुने । ऊ ढोकामा गयो । उसलाई ढोकाबाट बिना हतकडी बाहिर पठायो । सूर्यमानसँग जेलरको अफिसमा गयो । त्यहाँ ऊ रिहा भएको भन्ने फाराममा सहि गरायो । त्यसपछि प्रहरी कार्यालयमा गएर पनि सहि ग¥यो । अनि बल्ल उसलाई सामान लिन पठायो । तर ढोकानिरको सिक्रीभन्दा अगाडि जान दिएन । उसको सामान ल्याउन उसको नम्बरको सहनाईकेलाई माईकबाट अर्डर दियो । एकैछिनमा उसको सामान ल्यायो । उसलाई सूर्यमानको जिम्मा दिएर पठायो ।
अब सूर्यमानले उसलाई कहाँ लैजान्छ ? के गर्छ भनेर विक्रम सोच्दै गयो । सूर्यमानले एउटा ट्याक्सीमा उसको सामान राखेर उसलाई सिधै आफ्नो घर लग्यो ।
सूर्यमानको श्रीमतीले उसलाई रातो टिका लगाएर स्वागत गरिन् । सूर्यमानको घरको चौथो तल्लामा विक्रमलाई कोठा दियो । पाँचौं तल्लामा सूर्यमान बस्थ्यो । त्यसदिन विक्रमलाई सूर्यमानकै भान्सामा खाना खान दिइयो ।
भोलिपल्ट सूर्यमानले विक्रमलाई खाना बनाएर खाना भाँडाकुँडा स्टोभ सबै सामान किनी दियो । उसले आपूm बस्ने कोठामै खाना बनाएर खायो । विक्रमलाई थाहा छ सूर्यमानले उसलाई स्वाबलम्बी बन्न प्रेरणा दिंदै छ । उसको स्वाभिमानको परीक्षा लिंदैछ ।
एक दुई दिन विक्रमले कीर्तिपुर बजार घुमेर बितायो । अब कहाँ जाउँ ? के गरुँ भयो । काम नगरीकन त्यतिकै बसिरहन पनि मिलेन । ऊ कामको खोजीमा गयो । तर के काम पाउँछ ? सूर्यमानले दिएको चामल सकिन लागिसक्यो । अब फेरि किनी दिन कसरी भन्ने ? उसलाई घर जाउँ कि जस्तो पनि लाग्यो । घरमा गएर के गर्ने ? उसको बाबु आफ्नो आफ्नो घर बेचेर अन्त बसाई सर्ने भनेको सुनेको थियो । यदि साँच्चिकै गइसकेको भए के गर्ने ?
एकदिन विहान ऊ कीर्तिपुरको नयाँबजार घुम्न गयो । एउटा घरको अगाडि एक ट्रिप वालुवा खसाली राखेको थियो । एकजना मानिस त्यो वालुवाको थुप्रोको चारैतिर ईट्टा टुक्रा राखेर घेरीरहेको थियो ।
“यो बालुवा बोक्नु पर्ने हो ?” विक्रमले त्यो मानिससित सोध्यो ।
“हो, तिमीले बोक्ने हो ?”
“कहाँ पु¥याउनु पर्ने ?”
“चार तल्ला माथि तीन सय रुपैयाँ ज्याला दिन्छु ।”
“चार सय दिने भए बोक्छु ।” विक्रमले अन्दाजमा भन्यो ।
साहूले मान्यो । विक्रमले डोकोमा राखेर वालुवा बोक्न थाल्यो । सुरुमा त उसलाई निकै गाह्रो भएको थियो । मानिसको मनमा एउटा दृढ सङ्कल्प हुनुपर्छ ।उसले कुनै पनि काम गर्न सक्छ । विक्रमलाई पैसाको खाँचो थियो । पैसाको लागि उसले कुनै पनि काम गर्न सक्छ । उसले आधा ट्रिप वालुवा बोकी सकेपछि अरु ज्यामीहरु काम गर्न आए । ती ज्यामीहरु वालुवा बोक्न नपाएर साहुसँग कचकत गर्न थाले ।
“तिमीहरु समयमा आउनु पर्छ । एक ट्रिप वालुवा बोकाउन पाँच सय रुपैयाँ दिएर पनि तिमीहरुलाई खुशामद गर्नुपर्छ । यो भाइले चार सय रुपैयाँमा बोक्यो ।”
ती ज्यामीहरुले विक्रमलाई खाउँला झै हेरेर गए । डकर्मी आयो तर ज्यामी छैन । विक्रमलाई ज्यामी काम पनि गर्ने हो कि भनेर सोध्यो । उसले सहर्ष स्वीकार ग¥यो ।
त्यस दिनदेखि विक्रमले ज्यामी काम गर्न थाल्यो । अन्त काम नपाएसम्म यो काम गरे पनि हुन्छ भनेर सूर्यमानले पनि ज्यामी काम गर्न स्वीकृति दियो ।
विक्रमले ज्यामी काम गर्दागर्दै डकर्मी काम पनि सिक्न थाल्यो । काम नभएको बेला यताउता घुमेर बिताउँथ्यो । सूर्यमानको घरको हरेक काम उसले गरिदिन्थ्यो । त्यसैले सूर्यमानको परिवारले उसलाई मन पराइ राखेको थियो । उसले दैनिक पत्रिकाको वर्गीकृत विज्ञापन हेरेर काम गर्न दरखास्त राखेर अन्तर्वार्ता दिन जान्थ्यो । कहिल्यै पास भएन बेकार दरखास्त फारामको पैसा मात्र खेर जान्थ्यो । उसले ज्यामी काम गर्दै छ सात महिना बिताइसकेको थियो ।
विक्रमले आफ्नो अतीतको कुरा बताएर पार्वतीसँग सोध्यो, “भन पारु, अझ पनि तिमी मलाई प्रेम गछौं ?”
“विक्रम अब त म तिमीलाई प्रेममात्र होइन । पूजा गर्छु विक्रम तिमी महान छौं ।” पार्वतीले आफ्नो दुईटै हातको माला बनाएर विक्रमको घाँटीमा राख्दै उसको छाती चुमिन् ।
दुवैजना मिलेर माछा बनाएर खाए । राती आठ बजेमात्र विक्रम घर पुग्यो । उसले खाना पनि खाएन । माछा र चिउरा खाएर उसको पेट भरेको छ ।
विक्रम आज चाँडै सुत्न विछ्यौनामा गयो । विछ्यौनामा पल्टेर छतमा ट्वाल्ल हेरेर मनमा सोच्न लाग्यो । आज उसबाट भयङ्कर भूल हुन लागेको थियो । उसको आमाले पनि पतिको अनुपस्थितिमा आफ्नो क्षणिक यौन आवेग थाम्न नसकेर ठूलो भूल गरिन् । जसले गर्दा उनीहरुको जीवन वर्वाद भयो । आज बाबु कहाँ छ ? आमा कहाँ छ ? भाइ कहाँ छ ? ऊ आपै कहाँबाट कहाँ आउनु परेको छ । उसको जिन्दगीले भर्खर बामे सर्न लागेको थियो । हिंड्ने बेला नै नभइकन खुट्टा भाँचियो भने के गर्ने ? उसले आफ्नो यौन आवेगलाई थाम्नै पर्छ ।
यस्तै सोच्दा सोच्दै उसको दिमाग शुन्य भयो । ऊ भुसुक्कै निदायो ।
आठ
दशैं सकियो । तिहार आयो । तिहार सकियो । माघे संक्रान्ति आयो । एवम रीतले समय बित्दै गयो । विक्रमको व्यापार राम्रो हुँदै गइरहेको थियो । लक्ष्यभन्दा बढी सामान बिक्री भइरहेको थियो ।
एकदिन दक्षिणकालीमा सामान पु¥याएर आउँदा चोभारमा पुग्दा गाडीको पछाडिको पाँग्रा पन्चर भयो । जगेडा पाँग्रा थिएन । त्यसैले गाडी रोकेर पाँग्रा निकाल्यो । पन्चर तालेर हावा भर्ने बेलामा लोडसेडिङ्ग भयो । हावा भर्न पाएन । आठ बजे बत्ती आयो । पार्वतीको सतुङ्गल जाने बस चल्न बन्द भइसक्यो होला । हावा भरेर पार्वतीलाई सतुङ्गल पु¥याएर पैसा बुझाउन कालीमाटी अफिस गयो । अफिस बन्द भइसकेको थियो । विक्रमले प्रदीप साहुलाई फोन ग¥यो ।
“आज अफिस–गोदाम सबै बन्द भइसकेको छ । भोलिमात्र पैसा बुझाउन ल्याउनु ।” प्रदीप साहुले भन्यो ।
विक्रम गाडी लिएर फर्कियो । बल्खुबाट रिङ्गरोड काटेर कीर्तिपुरतिर लाग्यो । कीर्तिपुको त्रिभुवन विश्वविद्यालय गेट नाघेर जाने बित्तिक्कै दुईटा मोटरसाईकलले उनीहरुको बाटो छेक्न आए । ड्राइभरले गाडी रोक्यो । दुईजना केटाहरु ड्राइभरतिर लागे । दुई केटाहरु विक्रमतिर आए । उनीहरुले के खोजेका हुन विक्रमले थाहा पाईहाल्यो । अघि टायर बनाउन झिकेको टायर लिभर विक्रमको खुट्टा मुनि नै थियो । उसले त्यो टायर लिभर दायाँ हातले समात्यो । बायाँ हातले विस्तारै ढोका खोलेर बाहिर निस्क्यो ।
विक्रम गाडीबाट बाहिर निस्कने बित्तिक्कै केटाहरुले उसलाई समात्न खोज्यो । उसको दायाँ हातमा रहेको टायर लिभरले उनीहरुको शरीरको विभिन्न भागमा बजार्न थाल्यो । ती दुबैजना केटाहरु ढले । ड्राइभरतिका दुबैजना केटाहरु खुकुरी नचाउँदै विक्रमतिर आए । दश वर्ष पहिलेको विक्रम अहिले मस्त जवान भइसकेको थियो । दश वर्ष पहिलेको विक्रममा रहेको दानवीय प्रवृति हावी भयो । विक्रमले चारैजनालाई टायर लिभरले हानेर ढाल्यो । चारैजना जमिनमा ढलेपछि विक्रमले प्रहरीलाई फोन गरेर बोलायो । प्रहरीले चारैजना गुण्डाहरुलाई गिरफ्तार गरेर लगे । ती चारजना मध्ये दुईजना त प्रहरीको सर्वाधिक खोजीमा परेकाहरु थिए । प्रहरीले विक्रमको जाहेरी लियो । तुरुन्त घटनास्थलको मुचुल्का उठाएर लग्यो ।
विक्रम घर पुग्यो । उनीहरु यति अवेरसम्म नआएर सूर्यमान चिन्तित भएर घर बाहिरै बसिरहेको थियो ।
“किन यतिबेलासम्म कहाँ गएर आएको ?” सूर्यमानले सोध्यो ।
“टायर पन्चर भएर अबेर भयो । कालीमाटीमा जाँदा अफिस पनि बन्द भइसकेछ । सामान पैसा सबै फिर्ता ल्याएको छु । सामान के गर्ने ?” विक्रमले सोध्यो ।
“गाडीलाई ट्रिपालले छोपेर ताला लगाई राख । हर्के ताला लिन माथि आऊ ” सूर्यमानले भन्यो ।
विक्रम आफ्नो कोठामा गयो । हर्के साहूसँगै माथि गयो । माथि पुग्ने बित्तिक्कै हर्केले अघि गेटनिर भएको घटना सूर्यमानलाई सुनायो । त्यो घटना सुनेर सूर्यमान मुसुक्क हाँस्यो । हर्के छक्क प¥यो । विक्रमको अतीत हर्केलाई थाहा थिएन । सूर्यमानलाई थाहा थियो । परी आएको बेला जे पनि गर्न सक्ने क्षमता विक्रममा छ भन्ने सूर्यमानलाई विश्वास थियो ।
अघिल्लो रातिको खबर अफिसमा पनि पुग्यो । प्रहरीले पत्रिकामा समेत समाचार छाप्न लगायो । विक्रम एक्लैले चारजना गुण्डाहरुलाई ढालेको खूब चर्चा भयो ।
“अबदेखि साँझ छ बजेपछि पैसा बुझाउन आउनु पर्दैन । भोलिपल्ट मात्र बुझाउ ल्याए पनि हुन्छ ।” प्रदीप साहुले भन्यो ।
यो कुरा थाहा पाएर पार्वती आतिइन् । गुण्डाहरुले केही गरेको भए भनेर चिन्ता लिइन् ।
“गुण्डाहरुलाई ढालेर नाम कमाएँ भनेर नफुर्किनु । अब तिमी माथि झन खतरा भयो ।” सूर्यमानले विक्रमलाई सम्झायो, “ती गुण्डाहरु धेरैजनाको समूहमा हुन्छ । उनीहरुमध्ये कसैले पनि कुनैबेला तिमीलाई हमला गर्न सक्छ । होशियार रहनु ।”
विक्रम सतर्क भयो । अब उसले चारबजेसम्म मात्र सामान बेच्न थाल्यो । नत्र पैसा घरमै राखेर भोलिपल्ट मात्र बुझाउन थाल्यो ।
समय बित्दै गयो । विक्रमलाई हिजो अस्तिदेखि मात्र काम गरेको जस्तो लागेको थियो । विक्रमले काम गरेको एक वर्ष पूरा भइसक्यो । बजेट भाषण हुनुभन्दा एक हप्ता अगाडिदेखि कम्पनीलेस सामान दिन बन्द ग¥यो । बजेट भाषण पछि सामानको मुल्य निश्चित हुन्छ अनिमात्र दिने भन्यो । यस अवधिमा एक वर्षको बिक्री र कमिसनको हिसाब भयो ।
प्रदीप साहुसँग विक्रमको एक वर्षको हिसाव किताव भयो । उसले सामान बेचेको मोलको एक प्रतिशत कमिसन र बोनर गरेर प्रदीप साहुले उसलाई पाँचलाख रुपैयाँको चेक दियो । दशवटा क्षेत्रमध्ये सबैभन्दा बढी सामान बिक्री गरेकोले विक्रमलाई एउटा मोटरसाईकल पनि उपहार दियो । प्रदीप साहुले दिएको चेकबाट रुपैयाँ निकालेर विक्रम घर आयो । ऊ सरासर सूर्यमानको कोठामा गयो । सूर्यमान पलङ्मा बसेर किताब पढिरहेको थियो । विक्रमले काँधबाट झोला निकाल्यो । झोलाबाट एक एक हजारको पाँचवटा बिटा निकालेर सूर्यमानलाई दिंदै भन्यो, “बा, आज कम्पनीमा एक वर्षको हिसाव गरेर पैसा ल्याएको । लिनुस् यो पाँच लाख रुपैयाँ ।”
“मलाई किन दिन ल्याएको ? तिम्रो खातामा जम्मा गरेर आए त भइहाल्थ्यो ।”
“बा, तपाईंले मलाई पुनर्जन्म दिनुभयो । तपाईं मेरो कर्मं दिने. बाबु हुनुहुन्छ । मेरो जिन्दगीको पहिलो कमाइ हो यो । छोराको कमाइमा पहिलो हकदार आमाबाबु नै हुनुहुन्छ ।”
विक्रमको कुरा र व्यवहार देखेर सूर्यमान भावविभोर भयो । उसको आफ्नो छोराले अहिलेसम्म आफ्नो कमाइ भनेर एक पैसा दिएको छैन । छोरा–बुहारी अमेरिकामा बसेर मस्ति गरिरहेका छन् । घर कहिले आउने भन्दा ग्रीन कार्ड पाएपछि मात्र घर आउँछौं भन्छन् । महिनाको एकचोटि फोन आउँछ । सुरक्षाको लागि दुई–चार वर्ष बसेर आउ भनेर पठाएको थियो । अब त त्यहींको बासिन्दा होला जस्तो भइसक्यो । विक्रम नोटको बिटा हातमा लिएर उभिरहेको थियो । सूर्यमानले हात थापेर नोटको बिटा लियो । दराज खोल्यो । दराज भित्र रहेको सेपमा नोटको बिटा राख्यो ।
“विक्रम ! यदि तिमी हामीलाई बुबा आमा मान्छौ ने अबदेखि एउटै भान्सामा खान खानु पर्छ ।”
“होइन बुबा ! म आमालाई दुःख दिन चाहन्न । म तलै पकाएर खान्छु ।”
“छोरा–छोरीलाई खाना खुवाउँदा पनि आमालाई दुःख हुन्छ ?” सूर्यमानको स्वास्नी मनमायाले भनिन् ।
“उसो भए थाल, भाँडा माझ्ने काम मेरो हुनेछ । भान्सामा मैले पनि काम गर्न पाउनु पर्छ ।”
“हुन्छ, फुर्सदको बेला जसले जे गरे पनि हुन्छ ।” मनमायाले भनिन् ।
त्यस बेलादेखि विक्रमले माथि भान्सामा खाना खान थाल्यो । ऊ भान्सामा आमाको सहयोगी बन्यो । उसले घर फर्कने बेलामा कालीमाटी तरकारी बजारबाट तरकारी किनेर ल्याउन थाल्यो । तेल मसलाहरु पनि होलसेलबाटै सस्तोमा किनेर ल्याउँथ्यो । अब सूर्यमान र मनमायालाई बजार धाइरहनु परेन । पहिले ग्याँस सकियो भने सूर्यमानले बजारभरि घुम्नु पथ्र्यो । कहिलेकाहीं ग्यास नपाएर स्टोभ बाल्नुपथ्र्यो । अब भान्साको हेरचाह विक्रमले गर्ने भयो । ग्याँस सकिनु अगाडि नै विक्रमले ग्यास सिलिन्डर गाडीमा राखेर लैजान्थ्यो । साँझ घर आउँदा भरेर ल्याउँथ्यो ।
विक्रमको व्यवहारले सूर्यमान र मनमायाको मन जित्यो । दुबैजना वीच उसको बारेमा बराबर कुरा भइरह्यो ।
“हाम्रो छोराले घरको चासो कहिल्यै लिएन । यो केटालाई हाम्रो भान्सामा खाना खुवाएदेखि हामीले केही हेर्नु परेन ।” एकदिन मनमायाले आफ्नो मनको कुरसा सूर्यमानलाई बताइन् ।
“हाम्रो छोरा सुखमा हुर्केको त्यसमा पनि एक्लो छोरा पुलपुल्याएर पालेको उसलाई घर व्यवहार के थाहा ? यो केटा दुःखमा हुर्केको, आमाबाबुको माया नपाएको केटो यसलाई सुख दुःख सबै थाहा छ ।”
“विचरा केटा ! भान्सामा जे सामान चाहिन्छ सबै ल्याइदिन्छ । हामीसँग कहिल्यै पैसा पनि लिईंदैन । हामीले उसको मात्र कति खाने ?”
“ऊ हामीले नजन्माएको छोरा हो । उसले हामीलाई आफ्नै आमाबाबु ठानेको छ । हामीले पनि उसलाई आफ्नै छोरा मान्नुपर्छ । उसको कमाइ खान किन हिच्किचाउने ? उसले आफ्नो कर्तव्य निभाइरहेको छ । एकदिन हामीले पनि हाम्रो कर्तव्य निभाउनु पर्छ ।”
“कसरी ?”मनमायाले उत्सुक भएर सोधिन् ।
“समय आएपछि भनूँला ।” सूर्यमानले भन्यो ।
विक्रमले माथि भान्सामा खाना खान थालेदेखि पार्वती विक्रमकहाँ आउँदा उसको समय पनि माथि भान्सामै बित्न थाल्यो । शनिवार एकदिन छुट्टी हुँदा पनि पार्वती बिहानै आउँथिन् । सबैलाई खाना बनाएर खुवाउँछिन् । आपूm पनि खान्थिन् । भाँडा माझ्ने, भान्सा सफा गर्ने, लुगा धोइदिने सबै काम गर्थिन् । एकछिन फुर्सद लिंदैनन् । साँझ खाना खाएर मात्र आफ्नो कोठामा जान्थिन् । बेलुका विक्रमले उनलाई मोटरसाईकलमा राखेर पु¥याउन जान्थ्यो । उसको मोटरसाईकलमा बसेर जान पाएपछि पार्वती मख्ख पर्थिन् ।
पार्वती र विक्रमको हेमचेम देखेर घरपतिबा आमा दुबैजना खुशी थिए । अब पार्वती पनि आफ्नै घरको सदस्य जस्तै भइसकिन् । उनीहरु दुईजनाको विवाह गरिदिन पाए हुन्थ्यो भन्ने सल्लाह भयो । तर योभन्दा पहिले उनीहरुको विचार जान्नु पर्छ । एकदिन सूर्यमानलेस विक्रमलाई भन्यो, “विक्रम ! पार्वती र तिम्रो सम्बन्ध के हो ?”
“......” विक्रमले केही जवाफ दिएन ।
“तिमी मलाई नढाँटीकन भन त पार्वती तिमीलाई मन पर्छ ?”
“मन पर्छ ।” विक्रमले नढाँटीकन भन्यो ।
“पार्वती हामीलाई पनि मन पर्छ । उनी साह्रै भलादमी, मेहेनती छिन् । उनीसित लिमीले बिहे गरे पनि हुन्छ । तिमीहरुको बिहे गर्ने उमेर पनि त भइसक्यो ।”
“होइन बुबा, मन पराउनु एउटा कुरा हो । बिहे गर्ने अर्को कुरा हो । बिहेजस्तो कुरामा हत्तार गर्नु हुँदैन । एकजनासँग विहे गरेर छुट्टिनु प¥यो । मेरो आफ्नै घर नभइकन म विवाह गर्दिन ।” विक्रमले आफ्नो निर्णय सुनायो ।
सूर्यमानले अरु केही बोलेन ।
विक्रमले काम गरेको दुईटा आर्थिक वर्ष सकियो । यसपालि अघिल्लो वर्षमा भन्दा बढी सामान बिक्री भयो । यसपालि उसले बोनस र कमिसन गरेर सात लाख रुपैयाँ पायो । लक्ष्यभन्दा बढी सामान बिक्री गरेकोले कम्पनीले उसलाई यसपालि पनि एउटा मोटरसाईकल उपहार दियो । उसले कम्पनीबाट पाएको सात लाख रुपैयाँ र मोटरसाईकलको साँचो सूर्यमानलाई दियो ।
“मलाई मोटरसाईकलको साँचो किन दिएको ?” सूर्यमानले सोध्यो ।
“मेरो तर्फबाट तपाईंलाई उपहार ।”
“अब पनि तेरो मेरो भन्ने छ ?”
विक्रम चुप लाग्यो ।
विक्रमले काम गरेपछि सूर्यमानलाई पनि फाईदै भएको छ । कम्पनीमा गाडी राखेपछि उसलाई कुनै टेन्सन रहेन । महिना महिनामा गाडी भाडा आइरहेकै छ । सूर्यमानको लोग्नेस्वास्नीको सुनसान जिन्दगीमा विक्रम र पार्वती आएर हराभरा बनाई दिएको छ । त्यसैले उनीहरुको मन प्रफुल्लित भएको थियो । माया भनेको मनको कुरा हो । माया भनेको जति ग¥यो उति बढ्दै जाने हो । विक्रमप्रति सूर्यमानको मनमा यति माया बढ्यो । आफ्नो शरीरको मासु नै काटेर दिउँ कि जस्तो लाग्न थाल्यो । विक्रमको लागि केही गरिदिने विचार ग¥यो ।
“मनमाया, विक्रम हामीले नजन्माएको भए पनि छोराजस्तै भइसकेको छ । दुई वर्षदेखि हामीले उसको कमाई खाएर आएका छौं । अब उसलाई हामीबाट अलग्ग नराख्ने विचार गरेको छु ।” एकदिन सूर्यमानले आफ्नो स्वास्नीसँग सल्लाह ग¥यो ।
“हामीले मात्र चाहेर के गर्ने ? उसको कमाई भएपछि अन्तै घर बनाएर बस्न जान्छ ।”
“उसलाई हामीबाट टाढा हुन नदिन यहीं नजिकैको हाम्रो घडेरीबाट उसलाई घर बनाउन पाँच आना जग्गा दिने विचार गरेको छु । तिम्रो के विचार छ ?”
“राम्रै कुरा हो । अनि कति पैसा लिने नि ?”
“छोरा भनेपछि पनि पैसा लिने कुरा हुन्छ र ? पैसा लिएपछि त बेचेको भइहाल्यो नि ।”
मैले त्यतिकै भनेकी हुँ । बरु छिट्टै एक तल्ला मात्र भए पनि घर बनाई दिएर पार्वती र उसको बिहे गरिदिन पाए पनि हुन्थ्यो ।”
“किन उनीहरु दुई जनामा प्रेम छ भन्ने तिमीलाई पनि थाहा छ ?”
“किन थाहा नहुने । अस्ति मैले पार्वतीसँग सोधी पनि सकें । उनी त विवाह गर्न तयारै छिन् । तर विक्रमले आफ्नै घर नभइकन बिहे नगर्ने भनेको छ रे ।”
स्वास्नीले पनि आफ्नो प्रस्तावमा सहमतिा जनाएपछि सूर्यमानको मन प्रफुल्लित भयो ।
एकदिन विक्रम काममा जान लागेको बेला सूर्यमान उसको कोठामा आयो ।
“विक्रम आज एकदिन तिमी काममा नजानू ।”सूर्यमानले विक्रमलाई भन्यो ।
“किन ?” विक्रमले सशंकीत भएर सोध्यो ।
“आज मसँग मालपोत कार्यालय जाने ?”
“किन बा, के काम छ ?” विक्रमले उत्सुक भएर सोध्यो ।
“तिमीलाई घर बनाउन यहीं नजिकको घडेरी जग्गा पाँच आना दिन लागेको छु । मैले नापी गराएर नक्सा पनि बनाउन लगाएको छु । आज तिम्रो नाममा त्यो जग्गा पास गरीदिने विचार गरेको छु ।”
“त्यत्रो जग्गा किन्न मसँग पैसा कहाँ छ र ?”
“तिमी मलाई बा भन्छौं होइन ? बाको जमिन लिन पनि पैसा चाहिन्छ ?”
“तपाईंकै नाममा भए पनि के भयो र ?”
“हुँदैन । सबैकुरा भावनाले मात्र हुँदैन । तिम्रो र मेरो बाबु–छोराको नाता भनेको भावनात्मक सम्बन्ध मात्र हो । सामाजिक र कानूनी रुपमा तिम्रो ममाथि कुनै अधिकार छैन । मैले तिमीलाई जग्गा पास गरेर नदिइकन तिमीले घर बनाए पनि त्यो घर तिम्रो हुनेछैन । मेरो शेषपछि मेरो छोराले आफ्नो कब्जामा लिन सक्छ ।”
सूर्यमानको कुरा सुनेर विक्रम चूप लाग्यो । दुबैजना विक्रमको मोटरसाईकलमा बसेर मालपोत कार्यालय गए । सूर्यमानले जग्गाको मोल पचास लाख राखेर विक्रमको नाममा जग्गा पास गरिदियो । विक्रम दुई घण्टा कुरेर भए पनि आफ्नो लालपूर्जा लिएर आयो । विक्रमले लालपूर्जा सूर्यमानलाई नै राख्न दियो ।
यी सबै घटनाहरुस विक्रमलाई सपना हो कि विपनाजस्तो लागिरहेको छ । उसको दुई वर्षको कमाइ बाह्र लाख रुपैयाँ सूर्यमानलाई बुझाएको थियो । सूर्यमानले पचास लाखको सम्पत्ति उसको नाममा पास गरिदियो । यतिका मोल राखेर जग्गा पास गराउनुमा पनि रहस्य छ । भोलि सूर्यमानको छोरा बुहारीले त्यो जग्गा फिर्ता लिन चाहेमा पनि पूरा मोल तिरेर लिनु पर्नेछ ।
विक्रमले यो कुरा पार्वतीलाई बतायो । यो सुनेर पार्वती खुशी भइन् । एउटा सानो छाप्रो भए पनि बनाएर विवाह गरुँ भनेर पार्वती कराइन् । विक्रमले हाँसेर टारीदियो ।
समय बित्दै गयो । असार महिना आयो । विक्रमले प्रदीप साहूको सामान बेच्न सुरु गरेको तीन वर्ष पूरा भयो । प्रदीप साहूले बहुराष्ट्रिय कम्पनीको सामाना बेच्न तीन वर्षको लागि सम्झौता गरेको थियो । त्यो अवधि पूरा भयो । अब फेरि नयाँ सम्झौता गर्नुपर्छ । फेरि काम पाउँछ कि पाउँदैन ठेगान छैन । सामानको स्टक रित्तो गर्नुप¥यो । हरेक विश्वाशिला पसलहरुमा उधारै सामान दिएर स्टक रित्तो ग¥यो ।
उता पार्वतीलाई पनि घरबाट विवाह गर्न दवाव पर्न थाल्यो । उमेर जान लागी सक्यो छिटो विवाह गर्नुप¥यो । उनका दौतरी साथीहरुको विवाह भएर आमा बनी सके । उनको बहिनी पनि विवाह गर्ने उमेर भइसक्यो । पार्वतीको विवाह नभएर बहिनीको विवाहको कुरा उठाउन अप्ठ्यारो भइरहेको थियो । उनको आमाबाबुले कर गर्न लागे । उनले मानिरहेकी थिइनन् । उनी विक्रमसँग वाहेक अरु कसैसँग विवाह गर्न चाहँदिनथी । उनको आमाबाबु र दिदी भने विक्रमसँग विवाह गराउन चाहँदैनथे । पार्वतीले दुर्गालाई विक्रमको विगतको कुरा बताएपछि त झन दुर्गा विरोधी भइन् । उनको विक्रमसँग विवाह नभएसम्म यो कुरा उठिरहन्छ ।
पार्वती विक्रमलाई भेट्न आइन ।
“विक्रम घरबाट स्वीकृति दियो भने हाम्रो बिहे गर्ने भनेको होइन ? हाम्रो बिहेलाई मेरो घरबाट स्वीकृति दियो । अब बिहे गर्ने होइन ?” पार्वतीले विक्रमलाई भनी ।
“हेर पारु ! घरपति बाले मलाई जग्गा त दिनुभयो । अब एक दुई वर्षमा हामी हाम्रै घर बनाउँछौं अनि बिहे गरौंला । बिहे नभए पनि हामी दिन का दिन भेटिरहेकै छौं । किन हतारिएकी ?”
“विक्रम ! तिमी मेरो बाध्यता किन बुझ्दैनौं ? अहिले मैले तिमीसँग विवाह गरिन भने घरबाट मिलाएको केटासँग विवाह गर्नुपर्छ ।”
“तिमीलाई बिहेको यति हतार छ भने विवाह गरेर जाउ । मचाहिं अहिले विवाह गर्दिन ।” विक्रमले झर्केर भन्यो ।
“उसोभए अहिलेसम्मको तिम्रो मप्रतिको मायाप्रीति सबै नक्कली र देखावटी मात्र हो ?”
“तिमी जे ठान । मसँग विवाह गर्ने भए कमसेकम दुई वर्ष पर्खनुपर्छ ।”
विक्रमको कुरा सुनेर पार्वती रिसाइन् । उनी फनक्क फर्केर गइन् । विक्रम छक्क प¥यो । पार्वतीलाई रोकूँ कि के गरुँ भयो । रोकूँ भनेर हेर्दा उनी माइक्रोबस चढेर गइसकेकी थिइन् ।
नौ
पार्वती रिसाएर गएकीले उनको मन खिन्न भयो ।
विक्रमको पन्ध्र वीस दिनसम्म काम नहुने भयो । खाली दिमाग शैतानको घर भने झै उसलाई आफ्नो घरको याद आयो । आफ्नो गाउँ जान मन लाग्यो । उसलाई आफ्ना बाबु, भाइ र स्वास्नीको याद आयो । उनीहरु कहाँ होला । घरमा छ कि छैन । के गर्दै होलान भन्ने जान्न उत्सुकता भयो । आफ्नो गाउँ गए पछि केही न केही अवश्य थाहा पाउन सकिन्थ्यो । आफ्नो गाउँ जानको लागि सूर्यमानसँग सल्लाह ग¥यो ।
“फुर्सदको बेला एकचोटि जाने भए गएर आउनू । तर त्यहाँ पुगेर पुराना साथीहरु भेटेर फेरि पुरानै धन्दामा नलाग्नु । नजानीकन गरेको गल्तीलाई एकचोटि माफी दिन सकिन्छ । तर जानी जानी गरेको गल्तीलार्य कहिले पनि माफी दिन सकिदैन ।” सूर्यमानले भन्यो ।
“मेरो बाबा–भाइको साह्रै याद आइरहेको छ । अहिले काम नभएको बेला भएर जान लागेको हूँ ।”
“ठीक छ, छिट्टै फर्केर आउनू ।” सूर्यमानले विक्रमलाई विदा दियो ।
सूर्यमानले चेतावनी दिएको उसलाई थाहा छ । उसले त्यो चेतावनीलाई मनन गर्ने विचार गर्दै तल आफ्ना कोठामा आयो ।
एउटा ब्यागमा आपूmलाई चाहिने कपडा राख्यो । ब्याग पिठ्यूँमा बोक्यो । हेलमेट लगायो । मोटरसाईकल निकाल्यो । मोटरसाइकल स्टार्ट ग¥यो । आज मोटरसाईकल लिएर जाने विचारले उसले हिजो नै मोटरसाईकल सर्भिसिङ्ग गरेर ल्याएको थियो । हिजो मोटरसाईकल सर्भिसिङ्ग गर्ने ठाउँमा आजकल फर्पिङ्गबाट हेटौंडा चल्ने बाटोमा जाम हुँदैन जसरी गए पनि तीनघण्टामा हेटौंडा पुगिन्छ भनेको थियो । विक्रमलाई त्यो बाटो थाहा थिएन । अहिलेसम्म एकचोटि पनि गएको थिएन । सुमो गाडीहरु उता गएको त उसले देखेको थियो । तर त्यो बाटो कस्तो छ थाहा थिएन ।
उसले आज त्यही बाटो भएर जाने विचारले चोभारको बाटो हुँदै फर्पिङ्ग पुग्यो । कताबाट जाने हो थाहा नपाएरस एकछिन चोकमा रोकियो । काठमाण्डौं–हेटौंडा लेखेको बोर्ड भएको एउटा माइक्रोबस आयो । ऊ त्यही गाडीको पछि लाग्यो । कच्ची बाटो–पक्की बाटो, हरियाली डाँडाकाँडा उकालो–ओरालो बाटो हुँदै विस्तारै अगाडी बढीरह्यो । असार महिनाको समय भए पनि बाटोमा पानी परेको छैन । घाम पनि लागेको छैन । त्यसैले गर्मी पनि छैन । कुलेखानी पुग्यो । एकछिन मोटरसाईकल रोकेर कुलेखानी ड्याम हे¥यो । त्यहाँबाट अगाडी बढ्यो । भीमफेदीमा पुग्यो । त्यहाँ एकछिन रोकियो । त्यहाँ एउटा पुरानो हाइस्कूल छ । हाइस्कूल अगाडि नै भातखाने दुईटा होटलहरु छन । उसलाई भोक पनि लागिसकेको थियो । त्यहीं एउटा होटलमा खाना खायो ।
खाना खाएर भैंसे हुँदै विक्रम हेटौंडा पुग्यो । हेटौंडाबाट मनहरी, लोथर, पर्सा, टाँडी हुँदै नारायणघाट पुग्यो । नारायणघाट पुगेपछि उसलाई त्यो तास होटल हेर्न मनलाग्यो । जहाँ उसले दुई वर्ष बिताएको थियो । उसले विस्तारै मोटरसाईकल मोड्यो । अब त्यहाँ त्यो होटल थिएन । त्यसको ठाउँमा लाइनले सटर भएको ठूलो घर बनी सकेको रहेछ । नारायणघाटको पुलचोकको पेट्रोल पम्पमा ट्यांकीभरी पेट्रोल भ¥यो । उसलाई नारायणघाटमा एक मिनेट पनि बस्न मन लागेन ।
उसले मोटरसाईकल स्टार्ट गरेर अगाडि बढायो । नारायणी पुलको बीचमा एकछिन बाईक रोक्यो । उसले दायाँतिर हे¥यो । नारायणी नदीको किनारमा मानिसहरु लुगा धोइरहेका छन । लुम्बिनी ग्याँस उद्योगको नीलो साईनबोर्ड देखिन्छ । उसले बायाँ साइडमा अगाडि हे¥यो । भृकुटी कागज कारखानाको चिम्नीबाट कालो धुवांको मुस्लो निस्किरहेको थियो । यो त्यही ठाउँ हो जहाँ ऊ नारायणघाटमा बस्दा दिउँसो मन खिन्न हुँदा यही नारायणीपुलको रेसिलंगनिर उभिएर नारायणी बगेको हेरिरहन्थ्यो । ऊ त्यहाँबाट अगाडि गयो । ऊ गैंडाकोटको त्यो ठाउँमा पुग्यो । जहाँबाट उसलाई प्रहरीले गिरफ्तार गरेको थियो । अब त त्यो बाटोमा खाली जग्गा नै रहेन । दायाँ बायाँ दुबैतिर घरै घर भइसकेका छन । ऊ अगाडि बढ्दै गयो । भेडावारी पनि नाघ्यो । अब रजहर आउन लाग्यो ।
रजहर त्यो ठाउँ हो, जहाँकी केटी लाजवन्तीसँग उसको विवाह भएको थियो । ऊ परासी जेलमा छँदा लाजवन्तीले उसलाई भेट्न आएकी थिइन । त्यसबेला लाजवन्तीले ऊसँग सोधेकी थिइन्, “म तपाईंलाई पर्खीरहूँ कि अन्तै बिहे गरेर जाऊँ ।”
“जे गर्न मनलाग्छ गर ।” उसले जवाफ दिएको थियो । लाजवन्ती गहभरी आँशु राख्दै गएकी थिइन् । टाढा पुग्दाखेरी पनि फर्की फर्की हेर्दै गएकी थिइन् ।
लाजवन्तीले उसलाई पर्खिरहेकी छिन् कि छैनन् या अन्तै गइसकिन् थाहा पाउन उनको माइतीघरतिर लाग्यो । बुबाले उनीहरुको साथमा नराख्ने भनेको भनेर विक्रमलाई सुनाएको थियो । उसले मोटरसाईकल हाइवेबाट दक्षिणतिर मोड्यो । ससुराली घर जाने बाटोको चोकमा पुग्यो । ऊ टक्क रोक्यो । उसले सोच्न थाल्यो । यदि लाजवन्तीले उसलाई अहिलेसम्म पर्खीरहेकी भए के गर्ने ? उसले पार्वतीलाई पनि बिहे गर्ने वचन दिएको थियो । लाजवन्ती त बिहे गरेर ल्याएकी स्वास्नी । पार्वतीसँग बिहे भएको छैन । उसको पहिलो कर्तव्य लाजवन्तीलाई अङ्गाल्नु हो । लाजवन्ती उसको जीवनको पहिलो प्रेम हो । अरुहरु प्रेम गरेर विवाह गर्छन् । उसले विवाह पछि लाजवन्तीलाई प्रेम गरेको थियो । उसका अरु साथीहरु बजारका केटीहरु लिएर घुम्न जान्थे । ऊ लाजवन्तीलाई लिएर घुम्न जान्थ्यो । यी अतीतका कुरा सम्झँदा उसलाई लाजवन्ती बारे थाहा पाउन मन लाग्यो । ऊ अगाडि बढ्यो ।
उसको मोटरसाईकल ससुरालीको ढोकानिरै रोकियो । मोटरसाईकल स्टायण्डमा राख्यो । हेलमेट फुकालेर बाईकको ऐनामा झुण्ड्यायो । उसले लगाएर आएको कालो चश्मा पनि फुकालेर खल्तीमा राख्यो । उसको वरिपरि बच्चाहरु झुम्मिन आए । उसले ससुराली घरमा हे¥यो । घरको ढोका खुल्लै छ । तर कोही पनि देखिंदैन । घरमा मानिस छ कि छैन ? कसलाई के भनेर बोलाउँ ? ऊ यस्तै सोचिरहेको बेला उसको ससुराली घरबाट एकजना बच्चा टुकु टुकु बाहिर आयो । ऊ विक्रमनिर आइपुग्यो । ती बच्चाले मोटरसाईकल चढ्न खोजेको उसले थाहा पायो । उसले बच्चालाई उठाएर मोटरसाईकलको ट्यांकी माथि राख्यो । बच्चा खुशी भयो । उसले दुईटै हातले ट्यांकीमा प्याट्ट प्याट्ट हिर्काउन थाल्यो । विक्रमले त्यो घरमा हे¥यो । अझ पनि त्यो घरबाट कोही बाहिर निस्केन । विक्रमले मोटरसाईकलको हर्न बजायो, “ट्वाँ ट्वाँ” । हर्नको चर्को आवाज सुनेर बच्चा तस्र्यो । बच्चा रोयो । विक्रमले नरोऊ भनेर फकाउन खोज्यो । बच्चाले रुन छाडेन ।
त्यो घरबाट एउटी आइमाई सारीको सप्कोले टाउको छोपेर बाहिर आइन् । ओहो ! उनी त लाजवन्ती नै रहिछिन् । लाजवन्तीले पनि उसलाई देखिन् । दुबैजनाको आँखा जुध्यो । लाजवन्ती टक्क रोकिइन् । दुबैजनाको मुखबाट एक शब्द पनि निस्केन । केवल आँखाले हेराहेर मात्र भयो । दुबैजनाको आँखामा आश्चर्यको भाव झल्किरहेका छन् । लाजवन्तीलाई देखेर बच्चा झन रोयो । लाजवन्ती दौडेर आइन् । उनले बच्चा लिन खोजिन् ।
“यो बच्चा तिम्रो हो ?” विक्रमले बच्चा रोए पनि नदिइकन सोध्यो ।
“हो ।” लाजवन्तीले सानो स्वरमा भनिन् ।
“कहिले बिहे गरेको ?”
“तीन वर्ष भयो ।”
अब विक्रमलाई योभन्दा बढी सोध्न मन लागेन । सोधिरहने जरुरत पनि रहेन । बच्चालाई उचालेर लाजवन्तीको हातमा दियो । हेलमेट लगायो । मोटरसाईकलको स्टायण्ड हटायो । मोटरसाईकल स्टार्ट गरेर फनक्क फर्केर आयो ।
लाजवन्तीले विवाह गरी सकिन । उनी बच्चाको आमा पनि भइसकिन् । अब त्यो घर उसको ससुराली घर रहेन । अब त्यो घरमा जाने कुरै भएन । लाजवन्तीले तीन वर्ष पहिले मात्र विवाह गरेको भन्दा उसको मन दुख्यो । ऊ जेलबाट निस्कने बित्तिक्कै लाजवन्तीलाई भेट्न आएको भए अहिले उनीहरुको यो अवस्था हुने थिएन । तर बच्चाको आमा भइसकेकी माइतीमा किन बसिरहेकी छिन ? त्यहाँका अरु मानिसहरुले विक्रमलाई चिनेन होला । कोही पनि उसको नजिक आएर कुरा गर्न आएनन् । विक्रम रजहरबाट फर्केर दलदले हुँदै कावासोती पुग्यो । समयले मानिसको जिन्दगीमा ठूलो परिवर्तन ल्याइदिन्छ । त्यस्तै सहर, गाउँ बजारमा पनि परिवर्तन ल्याइदिंदो रहेछ । उसको जिन्दगीमा परिवर्तन आएजस्तै कावासोतीमा पनि निकै परिवर्तन भइसकेको छ । पहिले उनीहरु जमघट हुने त्यो सानो चिया पसल अहिले रेष्टुराँ एण्ड बारको साईनबोर्ड झुण्ड्याइएको छ । उसलाई कावासोतीमा ओर्लूँ कि जस्तो लाग्यो । उसले सूर्यमानको वचन झट्ट सम्झ्यो । कावासोतीमा उसका साथीहरु मात्र छैनन् शत्रुहरु पनि त छन । जसले देखे पनि उसलाई रोक्नेछ । ऊ घर जान पाउने छैनन् । उसले बिर्सीसकेको पुरानो बाटो पहिल्याउन बाध्य पनि हुनसक्छ । उसको कदम डगमगाउन पनि सक्छ । ऊ त्यहाँ रोकिएन । ऊ अगाडि बढ्यो । डण्डा नाघेर चोरमारा आयो । त्यहाँ एकछिन रोकेर चिया पियो ।
त्यसपछि अरुणखोला, दुम्कीबास, दाउन्ने हुँदै वर्दघाट पुग्यो । ऊ त्यहाँ पुग्दा साँझ परिसक्यो । ऊ एकछिन त्यहाँ रोकियो । उसले चारैतिर हे¥यो । समयले सबै ठाउँमा परिवर्तन ल्याई सकेको छ । उसले त्यहाँ एक कप चिया पियो । आपूmले चिनेका कोही मान्छे भेटिन्छ कि भनेर यताउता हे¥यो । कोही पनि देखेन । अपरिचित नयाँ अनुहारमात्र देख्यो ।
ऊ आफ्नो गाउँतिर लाग्यो । बाटोमा हिलो छ । विहानतिर पानी परेको होला । बाटो कहीं गिट्टी रोड थियो । कहीं पीच उप्केर खाल्डाखुल्डी भएको थियो । जे होस् पहिलेजस्तो अहिले बाटो चिप्लो छैन । अँध्यारो भइसकेको थियो । उसले मोटरसाईकलको हेडलाईट बाल्यो । बाटोमा फाट्टफुट्ट रिक्सा चलिरहेको छ । बजारबाट फर्केका वयल गाडाहरु पनि आफ्नो घरतिर लागिरहेका छन । बाटो सबै आफ्नै हो भने झै बीचबाटोबाटै वयल गाडा चलाईरहेको छ । उसले हर्न बजाएर साईड माग्यो । वयल गाडाले साईड दिएन । अरु सबैमा परिवर्तन आइसकेका छन तर वयल गाडा र बयल गाडा चलाउने गाडावालको मानसिकतामा परिवर्तन भएको छैन । विपरीत दिशाबाट एउटा गाडी आयो । उसको अगाडिको बयल गाडा साईड लाग्यो । यही मौका छोपेर उसले ओभर टेक गर्ने बाटो पायो । ऊ अगाडि बढ्यो ।
उसले आफ्नो घर कुन हो भनेर ठम्याउन सकेन । चन्द्रावतीको घर देखेर उसले त्यो ठाउँ थाहा पायो । त्यहीं मोटरसाईकल रोक्यो । पहिले जहाँ उसको घर थियो । अहिले त्यो घरमा ६ फुटे पर्खाल लगाएर अगाडि फलामको गेट लगाइएको छ । जमिनको बीच भागमा एउटा तीनतले पक्की घर छ । घरमा बत्ती बालीराखेको छ । यो उसको घर हो कि होइन ? उसको बाबुले जग्गा बेच्ने भनेको भनेर लाजवन्तीले बताएकी थिइन् । कहीं उसको बाबुले जग्गा बेचेर अरुले घर बनाएर बसेको हो कि ? यो कसको घर हो सोधूँ भनेर उसले वरिपरि कोही छ कि भनेर हे¥यो । कोही पनि देखेन । सबै घरहरु पक्की घर भइसकेका छन । सबै घरको ढोका बन्द छ । पहिले पूmसको घर हुँदा मानिसहरु गाई–गोरु स्याहारेर बाहिर बसेर गफ गरिरहेका हुन्थे । अब त्यो वातावरण रहेन । उसले मोटरसाईकलको हर्न बजायो ।
त्यो घरबाट एकजना मानिस सानो गेट खोलेर ढोका बाहिर आयो । उसले त्यो मान्छेलाई हेडलाईट बालेर हे¥यो । ओहो ! ऊ त उसको बाबु विश्वनाथ रहेछ । ऊ मोटरसाईकलबाट ओर्लियो । हेलमेट फुकाल्यो । उसले विश्वनाथको खुट्टा छुन खोज्यो । विश्वनाथ एक कदम पछाडि सरेर ऊसँग सोध्यो, “तिमी को हौ ?”
“म विक्रम तपाईंको जेठो छोरा ।” विक्रमले आफ्नो परिचय दिंदै भन्यो ।
विश्वनाथले एकै झट्कामा ‘मेरो छोरा’ भनेर अङ्गालो अङ्गालो मा¥यो मानौं अब उनीहरु दुईजना कहिल्यै छुट्टिन नपरोस् । एकछिन वातावरण शान्त भयो । एकछिन पछि दुबैजना छुट्टिए ।
विश्वनाथले गेट खोलि दियो । विक्रमले मोटरसाईकल भित्र राख्यो । दुवैजना घरभित्र गए । विक्रमलाई बैठक कोठामा लग्यो । सोफामा बस्यो । विश्वनाथ पनि उसको नजिक बस्न आयो । धेरैवर्षपछि बाबु–छोरा भेट भएको कुरा कहाँबाट शुरु गर्ने जस्तो भइरह्यो । एकले अर्कोलाई ट्वाल्ल हेरिरह्यो ।
“तिमी कहाँबाट आएको ?”
“म आजै काठमाडौंबाट आएको ।”
“तिमी जेलबाट कहिले छुट्यौं ?”
“चार वर्ष पहिले छुटेको थिएँ ।”
विश्वनाथ एकछिन वक्का न बक्का भयो । उसले भन्यो,“बुहारीले तिमीलाई पर्खिरहेकी थिइन् । चार वर्ष पहिले सडक दुर्घटनामा उनको बाबुको देहान्त भयो । भाउजूको घुर्की सहन नसकेर उनले अरुसँग विवाह गरेर गइन् । अहिले एउटा छोरा पनि भइसक्यो भन्ने सुनेको छु ।”
“अहिले यहाँ आउँदा म रजहर गएर आएको थिएँ । मैले लाजवन्तीलाई भेटेर आइसकें । उनको त छोरा पनि भइसकेछ ।”
“विवाह गरेर उनले साह्रै दुःख पाएकी छिन् भन्ने सुनेको छु । उनको लोग्ने जँड्याहा प¥यो रे । तिमीले दिएको गरगहना हामीले फिर्ता नलिएकोले त्यही गहनाको लोभमा उनको लोग्नेले उनीसित विवाह गरेको रहेछ । उनको लोग्नेले सबै गहना बेचेर खाइसक्यो रे ।”
“भइगो बुबा अब उनको कुरा नगर्नुहोस् । समयले हामीलाई विछोड गराई दियो । यो हाम्रो भाग्यको खेल हो ।”
“तिमीलाई पन्ध्र वर्षको जेल सजाय भएको होइन र ?” विश्वनाथले उत्सुक भएर सोध्यो ।
“मलाई तेह्र वर्षको सजाय भएको थियो । पाँच वर्ष हदमा गयो । देशमा राजनैतिक परिवर्तन भएको लगतै सरकारले कैद माफी दिएकाहरुसँग मलाई पनि छोडेको थियो ।”
“जेलबाट छुटेपछि घरमा आउनु पर्दैन ?”
“तपाईंहरुले मलाई जेलमा एकचोटि भेट्न आउनु भएको होइन । तपाईंहरु कहाँ हुनुहुन्छ मलाई के थाहा ?”
“एकचोटि म परासी गएको थिएँ । तिमी काठमाण्डौं चलान भएर गयो भन्ने सुनेको थिएँ । त्यसपछि काठमाडौं जाने फुर्सदै भएन । तिमी काठमाण्डौंमा के काम गरेर बसेका छौं ?”
“एउटा बहुराष्ट्रिय कम्पनीको सामान बेच्ने काम गर्दैछु । अहिले एक हप्ता काम नभएर घरको हालचाल बुभूmँ भनेर आएको ।”
“यो मोटरसाईकल कसको हो ?”
“मेरो आफ्नै हो ।”
“तिमीले विवाह ग¥यौं ?”
“गरेको छैन । अब गर्नुपर्ला ।” यति भनी विक्रमले आफ्नो काठमाण्डौंको कुरा सबै सुनाएर भन्यो, मसँगै काम गर्ने पार्वती ढकालसँग विवाह गर्ने विचार गरेको छु ।”
“बाहुनकी छोरी तिमीलाई दिन्छ ?”
“नदिए भगाएर ल्याउँला । केटी आउन तयार छ । भाइ खोई ?”
“नारायणघाटमा बसेर पढिरहेको छ ।”
त्यसैबेला एउटी केटी एउटा ट्रेमा पानीको गिलास र चिया दुई कप लिएर आइन् । चियाको ट्रे टी टेबुलमा राखेर गइन् । ती केटी को हुन ? थाहा पाउन विक्रमले सोध्यो, “यिनी को हुन ?”
“विवेककी जहान, हाम्री बुहारी चम्पा । लाजवन्त िमाईती गए पछि घरमा काम गर्ने, घर हेर्ने कोही भएन । सबैजनाले मलाई विह गर भन्न थाले । छोराहरुको बिहे गर्ने बेलामा कहाँ आपूmले विवाह गर्ने भनेर विवेकको विवाह गरिदिएँ । उसले पढाई सकिएको छैन । विवाह गर्दिन भनेर मानीरहेको थिएन । मैले जवरजस्ती विवाह गराई दिएको हुँ ।”
“बुहारी” विश्वनाथले बुहारीलाई बोलायो । बुहारी आइन् । ‘यो तिम्रो जेठाजु विक्रम’ विश्वनाथले बुहारीलाई विक्रम चिनाइ दियो । बुहारीले विक्रमलाई ढोग्यो । विक्रमले शुभाशिर्वाद दियो ।
विक्रमलाई काठमाण्डौंको सूर्यमान बाको याद आयो । उसले सूर्यमानलाई फोन ग¥यो ।
“के हो भर्खर घर पुगेको हो ?”
“होइन अघि साँझ नै पुगेको थिएँ । बाबासँग कुरा गरेर फुर्सदै पाइन । त्यसैले अहिले भर्खर फोन गरेको ।”
“घरको के छ हालखबर ? सबैलाई सञ्चै छ ?”
“सबैलाई सञ्चै छ । बाबासँग भेटें । भाइको विहे भइसकेको छ ।”
“पार्वतीलाई पनि सँगै लगेको हो ?”
“होइन बुबा, म एक्लै आएको थिएँ ।”
“ल अहिले भर्खर पार्वतीको दिदी दुर्गाको फोन आएको थियो । तिमीकहाँ जान्छु भनेर विहान सबेरै ब्याग लिएर निस्केकी पार्वती यतिबेलासम्म घर आएकी छैनन् रे ।”
“उनी पनि सर्लाही घर गइहोली । दुई चार दिन बसेर आउँली नि ।”
“तिमी कति दिन घर बसेर आउने ?”
“दुई चारदिन बसेर आउँछु ।”
“हुन्छ । मेरो कुरा याद गर्नु । नचाहिने ठाउँमा नहिड्नु ।”
विक्रमले फोन राख्यो । ऊ फेरि आफ्नो बाबुसँग कुरा गर्न लाग्यो ।
“बुबाले त निकै आर्थिक प्रगति गर्नु भएको छ । यस्तो राम्रो पक्की घर बनाउनु भएको छ । के काम गरेर कमाउनु भएको ?”
“कहाँ मेरो कमाईले बनाएको हो र ? यी सबै तिम्रै देन हो ।”
“कसरी ? बाह्र वर्षदेखि म यहाँ आएकै छैन ।” उसले आश्चर्यचकित भएर भन्यो ।
“प्रहरीले समातेपछि तिमी जेल प¥यौं । तिम्रो मुद्दा फैसला भयो । तिमीलाई पन्ध्र वर्षको जेल सजाय भयो । लाजवन्तीले तिमीलाई भेटेर आइ । तिमीले उनलाई पन्ध्र वर्षसम्म पर्खीरहनु पर्दैन अन्तै विवाह गरेर जाऊ भने । हामी पनि यो गाउँ नै छाडेर जाँदैछौं भनें । लाजवन्ती हामीलाई छाडेर जान मानिरहेकी थिइनन् । जवान केटी हामीसँगै लिएर हिंड्दा नैतिक संकट आउन सक्छ । त्यसैले माइती जान कर गरिरहें । एकदिन उनी माईती गएकी फर्केर आइनन् । तिमी नै छैन किन बोलाउन जाने भनेर हामी पनि उनलाई बोलाउन गएनौं ।”
विश्वनाथ एकछिन चुप लाग्यो । सुरुपसुरुप चिया तान्दै विश्वनाथले फेरि भन्यो, “हामीले पनि यो जग्गा बेचेर अन्तै बसाई सर्ने विचार गरेर जग्गा बेच्न दलालहरुलाई भनें । हाम्रो घर जग्गा विक्री हुँदैछ भन्ने हल्ला वर्दघाटदोखि कावासोतीसम्म पुग्यो । कावासोतीको तिम्रो साथी भरतले थाहा पाये । ऊ कावासोतीको ठूलो जग्गा दलाल रहेछ । उसले मलाई भेट्न आयो । जग्गा किन बेच्न लागेको भनेर सोध्यो । यो जग्गा बेचेर अन्तै सस्तो जग्गा खोजेर पक्की घर बनाएर बस्ने भनें ।
“तपाईं अन्त कहीं जानु पर्दैन, यहिं बस्नुस । म सक्दो सहयोग गर्छु ।” भरतले भन्यो ।
“हामीलाई सहयोग गर्नें तपाईं हाम्रो को हो ?”
“म विक्रमको अभिन्न मित्र हुँ । तपाईं विक्रमको बुबा, मेरो पनि बुबा हुनुभयो । त्यसैले तपाईंलाई सहयोग गर्नु मेरो कर्तव्य हो । तपाईंको घर पक्की बनाईदिन्छु । भन्नुस तपाईंलाई अरु के सहयोग गरुँ ? तपाई के काम गर्न चाहनु हुन्छ ?”
उसको कुरा सुनेर म छक्क परें । उसले मसँग ठट्टा मात्र गरेको हो कि थाहा पाउन मैले भनें, “म त खेतीपाती गरेर आइरहेको हूँ । मलाई त खेती नै गर्न पाए राम्रो हुन्छ ।”
भरतले ममलाई यहाँभन्दा दुई किलोमिटर पर दश कट्ठा जमिन मेरो नाममा किनीदियो । सिंचाईको लागि चार ईञ्चको बोरिंग हालीदियो । पानी तान्न पम्प किनीदियो । अहिले हामी त्यहाँ तरकारी खेतै गर्र्दछौं । त्यो दश कट्ठा मात्र होइन अरु तीन बिघा जमिन पनि भाडामा लिएको छु । हाम्रो जग्गामा त भैंसीगोठ, गाईगोठको लागि एउटा टहरा बनाएको छु । तरकारीको बिउ ब्याड हाल्न प्लास्टिकको तनेल बनाएको छु । अहिले हामीसँग दश वटा भैंसी र छ वटा गाई छन् । एउटा ट्याक्टर पनि छ ।”
विश्वनाथले चिया खान सिध्याउँदै भन्यो, अहिलेसम्म कति रुपैयाँ भयो भन्दा कहिल्यै यति उति भन्दैनन् । एकदिन भनूँला भन्छ । मैले उसलाई तिर्न पैसा बैंकमा जम्मा गरी राखेको छु । तिमीले यस्तो सहयोगी साथी पायौं । मेरो त साथीले कमाएको पैसा मात्र होइन स्वास्नी पनि लग्यो ।”
विक्रमले विश्वनाथसँग भरतको मोबाईल नम्बर लिएर फोन डायल ग¥यो ।
“हेलो” उताबाट स्वर आयो ।
“हेलो भरत हो ?”
“हो म भरत हूँ । तपाईं को बोल्नु भएको ?”
“मलाई चिनिनस् म को हूँ ?” विक्रमले अलि रोब झारेर भन्यो ।
“यो मोबाइल नम्बर र स्वर मेरो लागि नौलो हो । भन्नुस न तपाईं को बोल्नु भएको ?”
“आजकल खूब पैसा कमाउँदैछस् होइन । ल भोलि खुरुक्क दश लाख रुपैयाँ लिएर वर्दघाट आउनु ।”
“तपाईं को बोल्नु भएको ?” भरतको डर मिश्रित स्वर आयो ।
“यमराज ! तेरो काल ! तँलाई ज्यानको माया छ कि छैन ?”
“होइन हजूर, वर्दघाटमा कहाँ कतिबजे आउने ?”
“ए डरछेरुवा ! मैले यति भन्ने बित्तिक्कै तँ डराइस् ?”
“होइन हजूर ! भन्नुस न वर्दघाट कहाँ आउने ?” भरतको लरबराएको स्वर आयो ।
“विश्वनाथ चौधरीको घरमा आउनू । म विक्रम बोल्दैछु ।”
“ए गधा ! तैंले त मेरो सातोपुत्लो उडाइस् ?”
“धन भएपछि मान्छे कति डरछेरुवा हुँदोरहेछ । पहिले हामी पनि यस्तै अरुलाई डराउँथ्यौ हगि ?”
“तँ अहिले कहाँ छस् ? कहिले छुटिस् ?”
“अहिले म तैंले बनाई दिएको मेरै घरमा छु । चार वर्ष पहिल्यै छुटेको थिएँ । तैंले कहिल्यै मेरो खोजखबर गरिनस् ।”
“किन तँलाई पन्ध्र वर्षको कैद हानेको होइन ? कसरी छिट्टै छुटिस नि ।”
“चालचलन राम्रो भएकोले चाँडै छुटेर आएँ ।”
“अनि तँ यतिका वर्ष कहाँ थिइस् ?”
“काठमाडौंमा नि । तैले कहिल्यै खोज्ने प्रयत्न गरिस ?”
“यहाँ कहिले आएको नि ?”
“आजै भर्खर आएको ।”
“ल म अहिले नै तेरो घर आउँदैछु । वियर लिएर आउँ कि ह्विस्की ?”
“पदैन, केही पनि ल्याउनु पर्दैन । मैले यी सबै पिउन छाडीसकें । हामी आज भेटेने होइन । भोलि विहान मात्र आउनू । आज बाईक चलाएर आएको थाकीसकें । ल बाई ।” यति भनी विक्रमले फोन राख्यो ।
चम्पाले खाना खान बोलाईन् । बाबु–छोरा खाना खान भान्सामा गए । भान्साको सजावट देखेर विक्रम छक्क प¥यो । भान्सामा आधुनिक डिजाइनको डानिंग टेबुल थियो । टेबुलको बीचको भाग रिबोल्बिंग थियो । टेबुलको चारैतिर छ वटा गद्दादार कुर्सीहरु पनि थिए । यस्तो डाइनिंग टेबुल त करोडौं सम्पत्तिको मालिक सूर्यमान कहाँ पनि छैन । विक्रमले उत्सुकतापूर्वक बाबुको मुख हे¥यो ।
“यो सबै भरतले ल्याइदिएको हो । ऊ त्यो फ्रिज पनि उसैले ल्याई दिएको हो ।” विश्वनाथले कुनामा राखेको फ्रिज देखायो । एक सय नब्बे लिटर क्षमताको फ्रिज रहेछ ।
चम्पाले त्यही फ्रिजबाट पानी र दही निकालेर डाइनिंग टेबुलमा राखिन् । विक्रमले दही खायो । साह्रै स्वादिलो रहेछ । यस्तो दही काठमाण्डौंमा कहाँ पाउने ? पैसा भए पछि शौख गर्न नजान्ने को होला ?
विक्रमले खाना खाएर हातमुख धोयो । हात पुछिरहेको बेला उसको मोबाईलको घण्टी बज्यो । उसले हतपत फोन उठायो ।
“हेलो विक्रम हो ?” दुर्गाको स्वर आयो ।
“हो, म विक्रम बोल्दै छु । यतिबेला किन फोन गर्नु भएको ?”
“पार्वती तपाईंसँग छ ?”
“मसँग पार्वती छैन । अहिले म नवलपरासी घरमा छु ।”
“बिहानै तपाईकहाँ जान्छु भनेर हिंडेकी अहिलेसम्म घर आएकी छैनन् । नढाँट्नसु पार्वती ....।” विक्रमको मोबाईल ट्वाँक करायो । मोबाईल स्वीच अफ भयो । मोबाईल अन गर्न खोज्दा लो ब्याटरी भनेर देखायो । अघिल्लो दिन रिसाएर गएकी पार्वतभी आज रिस कम भयो होला अनि उसलाई भेट्न आई होली । उसलाई नभेटेर कहीं साथीकहाँ गइ होली । यस्तै सोचेर विक्रमले मोबाईलको ब्याटरी चार्ज गर्न चार्जर खोज्यो । चार्जर नै छैन । उसले हतारमा ब्यागमा चार्जर राख्नै भुलेछ । अब के गर्ने ? उसले बुबाको मोबाईलबाट पार्वतीलाई फोन ग¥यो । उनको मोबाईलको स्वीच अफ भएको जानकारी पायो । रातको दश बज्यो । विक्रमलाई निद्रा लाग्यो । उसलाई पाहुना कोठामा सुताउन लगियो ।
