स्व.नाती महर्जन ‘पाक” या छपू बाखं यःम्ह छय्

 स्व.नाती महर्जन ‘पाक” या छपू बाखं यःम्ह छय्

स्व.नाती महर्जन ‘पाक”

थौं हाम्वः सँल्हु विष्णुदेवी फल्चाय जायक मनूत भजन याना च्वन । समयबजि नकःवःपिं दुगुलिं झिंनिता ई (१२) जुलंनं भजन सिमधःनि । बुरात ल्यायम्हत सकलें मस्त जुया मिखा तिसिना भगवानया भजन यानाच्वन । इमिसं ईवंगु हे मचाः । छेँ च्वंपिनि धाःसा बान्हि जायका तकनं जानः मवया तँ पिकया च्वन ।

बल्ल झिंनिता त्याः (१२ः३०) ई पाखे भजन सिधयका हेरामान दाई द्यः नां काकां छेँ थ्यंकः वल । भौम्ह जानय लिपलाना तमं मिं थें च्यानाच्वन ।

हेरामान दाई द्यः नां काकां स्वाहानय थाहाँ वम्ह भौम्हेसित “ऐ भम्चा जित जा ताना ब्यूवा” धाधां तलय थांवन ।भौम्ह थाहाँ वइथे वइथे, ताउजायका तकनं भौम्ह भुतुली मवसेंलि हानं हेरामान दाईनं भौयात सःतल । भौम्ह थाहाँ मवः । छयम्ह ख्वयाहःगु सः ताल ।

हेरामान दाई ब्वाँय ब्वाँय वया “छाय पुता ? छु जुल ? छाय ख्वयागु ?” धकाः मचाया लिक्क वना हेकल ।मचां बा धकाः वयागु तुति ज्वंवल, ममिं जितः दाल धकाः घयपुना ख्वल । 

“अझ हाला च्वनाला छ ?” धकाः मांम्हं मचायात हानं ल्हाः म्हुल । हेरामान दाईनं भौम्हेसिया मचा खना मखु व थः लिबाक जानःवःगुलिं तँम्वयकूगु धैगु सिइकल ।

“हत्तेरि भम्चा तःधिकःपिनि तँ नं मचातयत दाये धैगु दैला, गजाम्ह छ सु खनां तँ म्वल वयात का ब्वःबी मालला, छु धायेमा धायेगु, छु यायेमाः यायेगु । थजाःपिंं नावालकतयत तँ दिका छु फाईदा ? मचातयसं छु स्यू ? स्यासां मस्यु, पाःसां मस्यु । धायेमाःसा सु खनां तँम्वःगु खः वैत हे धायेगु का ।” हेरामान दाईनं धाल ।

“न्ह्याक्व धारे न्ह्यायपं सिथय वंपिंला थ्व छेँ च्वंपिं छम्ह जक गतिलाःपिं दुला” धकाः भौम्हं दराज चायेकु चायेकुं हानं धाल, “धैगु खँ न्यनीपिं जूसा जि थुलि दुःखसिया च्वने मालीला च्यो भ्वातिं थें न्हिन्हिं न्हिच्छि न्हिच्छि ज्या याना जा छपे हे इलय नयेमदयक च्वनाच्वने मालीला, छु याये जिगु कर्म हे खिनःगु, मनू मखुपिन्थाय लात ।”

भजनं लिबाक वयागुलिं भौम्हं ध्याचू नकूगु धकाः हेरामान दाईनं सिल । वयात नं तँ पिहाँवल । वं भौम्हेसित धाल, “ऐ भम्चा छं छु खँल्हानागु धाये जिल धकाः यःयःथे म्हुती वःथे धायेमते, सु मनू मखुम्ह छँ भातला कि जि, जिपिं मनू मखुपिन्थाय छं थौंतक छु स्वयाच्वना, गारेजू हुँ थःछेँ च्वना नया च्वंसाला जि हे ज्यूनि, का थौं जि जा नःवयागु भचा लिपालाबले थपायसकं तँ पिकया मनू मखु धाइम्ह का छ, छिमित जानयत जिं पियाः च्वनेम्वाः छिमि नयाः च्वंसां ज्यू धकाः सच्छिकः धयाः तयागु दु, नयेमाः का इलय सुनां धया मनसे द्यालाना च्वनेमाः ।”

“थौं धालका नयाच्वंसां ज्यू धकाः, उखुन्हु छकः ज्या वनेमाला न्हापा जा नयाः च्वनाबलय् छु छु धकाः न्यंकाःम्ह मखुला छ, जा च्वापुथें केँ ख्वःपा ख्वः धकाः जाभु हे तज्याइथें च्वंक बँयस्वानाम्ह मखुला छ, थौंकन्हेयापिं भम्चातसें ससःमां, ससःबौ पिन्त हनाबहना मत धकाः पिने दक्वसित कना जुइम्हला खःनि, जित कना महइ धकाः सुनानं थौंकन्हेयापिं भम्चापिंसं खःगु याःसां जस मदु, मखुगु यासां जस मदु” धकाः भौम्हं दराजया खापा तःज्याईथें च्वंक ध्यांङ्क तित ।

भौया कटु वचन न्यना हेरामान दाईया नुगः ख्वल, मिखां ख्वबि भय भय बियावल । वया मदय धुंकूम्ह कलाया ख्वाःजक वया न्ह्योने न्ह्योने वल । छयया ल्हाःज्वना हेरामान दाई थःगु कोठाय दुुहाँवन । थः कला लुमंका हेरामान दाई मिसाथें ख्वल, ख्वयेमते यो बा, ख्वयेमते यो बा, छ ख्वलकि जिनं ख्वये धकाः छयम्ह हेरामान दाईया मिखाय च्वंगु ख्वबि हुइकेगु कुतः यात । मचां गुलि ख्वयेमते धाल उलि उलि हे हेरामान दाईया मिखां ख्वबि वल, मचां हेरामान दाईया ख्वबि दिके मफुत बाज्याम्ह लिसे वनं ख्वख्वं मुलय न्ह्योवय्कल ।

हेरामान दाई न्हापायागु खँ लुमंका मिखां ख्वबि वयेका च्वन । वयागु ख्वबि हाःगु मचाया ख्वालय लानाः मचा न्ह्यलंचायेकल ।

“यो बा नु झी जा नः वनेनु” धकाः दन, हेरामान दाइनं मयो पुता जि जा नये मयो छ, छिमि मांयाथाय हुँ जि पिने छक चाहिला वये धाल । मचा जि नं बानापं वये धकाः निम्हं पिहाँवन । थौंकन्हेयापिं भौ मचात ससःमां, ससःबौपिन्त नोकर थें व्यवहार याइपिं । सुथय वहनि जा छपे नकेत हे थाकुचाःपिं, नोकर बरु ल्याखय् ला ससःमां ससःअबुपिं ल्याखय् मलाः इमित । हेरामान दाईयात भौयागु व्यवहारं याना मदुम्ह कला लुमना हानं मिखा ख्वबि जाया वल ।

ख्वयाच्वंम्ह हेरामान दाईयात छय्म्हं योबा नु धयां पिने वनेनु धका ल्हाः ज्वना साल । व छय् छम्हेसें हेरामान दाईयात तसकं माया याना तः । मां बौ नं मखंक वयागु स्कुलय् ज्वना वनीगु, तिफीन ल्यंका बाज्याम्हेसित नके हयाः तः । बाज्याम्हेसिया नं उति हे माया वं । छय्नं छु धाल वहे न्याना बी । साःसाःगु चकलेट विस्कुट धाः धाःगु न्ह्येवःसा न्याना बिया खुसी यानातः । छय् व बाज्या न्ह्याथाय्. वने माःसां पासा थें अतिहे मिलेजू । हेरामान दाइया कला मदुगु न्हय्ला दुबले बूम्ह, बूस्येंनिसें वया न्ह्यवःसा थें, बँय् मतय् थें । व छय् छम्हेसियागु ख्वाः स्वया हे थौंतक हेरा मान दाइनं थःगु दुःख ल्वमंका च्वंगु, न्हिला हाला न्हि छ्यानाच्वंगु । वयात माया याइम्ह धइम्ह वहे छय् छम्ह, काय् भौनं ला वास्ता नं मयाः । काय्नं ला विहा याना बिसेंनिसें ख्वाः हे बांलाक मस्वः । भौनं बिहा याना स्वला प्यला दसेंनिसें जा बजि नकेया पल्सा ध्याचू जक नका जुइगु, सुयागुं आस भरोसा मदु व छय् छम्ह मदुसा वयात । व छय् छम्हेसिया माया मदुगु जूसा उबलेहे विष नया सिई धुंकल जुई व । थजाःपिं काय् भौया ख्वाः स्वया छु म्वाना च्वनेगु धकाः पासापिन्त ग्वकःमछि न्यंके धुंकल ।

हेरामान दाइ मभिंम्ह मनूनं मखु तसकं सोझा सकसियानाप मिले जूम्ह सकसितं न्हिइका ख्याःल्याना जुइम्ह मस्यु छेँ काय भौ नापजक छाय् मिले मजूगु जुइ ? । अथे ल्वाना हालिम्ह थें ला मच्वं बुरा । अथेजूसां छेँ मिले मजु काय भौया मयः । गन यई कमाई मन्त कि सुयां यइमखु । बुराबुरी जुलकि मेपिनि यई बरु काय भौया यईमखु । हेरामान दाइया जक मखु, मेपिं बुराबुरीतय्नं अथेहे खः । गामय् अथे काय् भौनं हेला याका म्वानांच्वंपिं बुरा बुरी ला गुलि दु, गुलि दु का, बुराबुरीया बोझ कुबिइ स्वया जक यई ? ज्या छुँ मयाकुसे इलय् नके त्वंके याये सुया जक मँदई । अथे जुयाका काय् भौपिं बुराबुरी लहिइ कुचाइगु । मचाबलय् थःपिन्त लहिना तःगु लुमनि हे मखु छुयाय् ।

हेरा मान दाइ छय् ब्वना पिहाँवन । लिकतुं पसलय् छय्यात लेज छगु पाकेत न्याना नकाच्वन । काय्म्ह वहे इलय् बसं कुहाँवल । छय्म्ह बौम्ह वःगु खनाः डाडी धकाः सःतल । काय्म्ह लिक्क वया छय्म्हेसिके च्वंगु लेज लाका काल । 

“सुनां न्याना ब्यूगु थ्व लेज नयेमते धकाः गुलि धाय्धुन छन्त, नु छेँ नु ।” धकाः लेज पाकेट हेरामान दाईयाथाय् वां छ्वया मचायात ल्हाः ज्वना ब्वना यन । हेरामान दाईनं काय व खनां तँम्वः धैगु खँ सिइकल ।

काय्नं लेजया पाकेटं हेरामान दाइयात कय्का वंगुलिं हेरामान दाईया तसकं नुगलय् स्यात । थःम्हं गुलि दुःख सिया नसें मनःसें हुर्कय् याना आखः ब्वंकाः ब्वलंकाः तयाम्ह काय्नं हे थपाय्सकं हेला याःगुलिं वयात छेँ दुहाँ वनेहे मास्ति मवल, गन वने बुरा जुल ज्यायाय् फुगु मखुत । म्वाना च्वंतले न्ह्याक्व हे हेला याःसां छुयाय् इमिगु भरय् हे मच्वंसे मगाः, इमिसं न्ह्याक्व हे अन्याय याःसां सहयाना च्वनेगु सिवाय मेगु लँ हे मदु धैगु बिचाः याना दनां छेँ पाखे स्वयावन ।

हेरामान दाइनं थौं तसकं दुःख मन ताय्कल । छेँ वना जा हे मनःसे कोठाय् द्यंवन । भौम्हनं काय्म्हनं जानःवा धकाः छगू वचन हे धयामहः । छय्म्ह कोठाय् वया यो बा छं जा नयेम्वाःला ? धकाः न्यों वःबलय वया छाति हे तःज्याईथें जुल, मन चिनाचिई मफुत मिखाँ ख्वबि स्वःस्वः वल । जि नय्मयः धाधां हिहि लन, बाज्याम्ह हिहि लना ख्वःगु खना मचानं ह्वाँय् ह्वाँय् ख्वल । भौम्ह ब्वाँय् ब्वाँय् वया छु जुल नानु छुजुल वनेमते धाय्क वया छाय् दालला धकाः न्यन । वया स्वय्बले हेरामान दाईनं ब्वबिया ख्वःगुथें च्वन ।

“बा ख्वःगुलिं जिनं ख्वयागु, बा छाय् ख्वःगु मम्मी” मचां न्यन ।

“सुनां स्यू वया यःस्सें ख्वलका जिमिसं छुं धैगु मदु, नु द्यंवनेनु बुरी नवय्क खँल्हाना च्वनेगु मखु” धकाः मचायात ल्हाः ज्वना साला यन ।

हेरामान दाई लासाय् ग्वारतुला च्वन । प्वाः खालि नये पित्याःगुलिं न्ह्यः वय्के हे मफु । मूजक पुला बाचा ई फुत । बल्ल बल्लं सुथया पहराय् तिनि आनांनं न्ह्यःवल । न्ह्यःवय्वं हे वं म्हगसे थः मदुम्ह कलायात खन । यच्चुक लँ फिना हाकु पतासि, तुयुगु गां न्यया दाल ब्यकुंच्याना वःम्ह, वयाथाय् लिक्क वया फेतुवल ।

“ए माया छ सिइगु उलिमछि दय् धुंकल । थौं छाय् जिथाय् वयागु ? जितःनं काः वयागुला” धकाः न्यन ।

“खः, छन्तनं नापं ब्वनां यंके धकाः वयागु । छंगु दुःख स्वये मफया छ न्ह्याबलें ख्वयाजक च्वंगु सिया छन्तनं नापं ब्वनां यंकेत वयागु, नु जि नापं नु, थपाय्सकं काय् भौनं हेला याका छु म्वाना च्वनेगु नु ।”

“छ सिइधुंकूम्ह जित गन ब्वना यने धयागु म्हां ” वं धाल ।

“स्वर्गय् वनेगु स्वर्गय् अनजुसा दुःख नं जुइमखु, सुनानं हेला याका नं च्वने मालीमखु, जि छन्त द्यःथें तयातय्” म्हंगसे वःम्ह कलाम्ह धाल ।

“थौं मखु कन्हे कँस बावुयाके न्यना वय्माःसा वय् आःवय् मखुनि ।”

“अझनं बावु धयाच्वने मानिला व माया वनिला ? अबु मधाःम्ह काय्” हेरामान दाईया कलानं न्यन ।

छुयाये न्ह्याक्वहे काय्नं हेलायाःसां बौ मधाःसां ख्वय्कुसां मा बौया काय् धालकि माया हे वनिगु जुयाच्वन । हेरामान दाइयात व काय्नं अपाय्सकं दुःख याना तलनं वहे कायया थाय्च्वना च्वनेगु विचायात तिनि वं कलानाप वय् धाय् मफुनि । हेरामान दाइ नं काय्याके न्यनेमानि धाय्साथ म्हगसे वःम्ह कलाम्ह वाथाक्क दना अबु छक धाय्म्वाःम्ह काय् त्वःता वय् नुगः स्याःनिका मखुला छं । छ बुरा सुखसिइ मखु छंगु कर्मय् हे सुख सिइगु च्वया हःगु मदु धकाः हर हरं न्हिल । हेरामान दाईया झसंग न्ह्योने चाल ।

ओहो ! गजागु अचम्मगु म्हंगस खंगु धैथें वला छक्क जुल । मनूत सित धाई, उनां खरानी याना छोई तर आत्मा सिइ मखु, अमर धाई धात्थें खःगु खँ खःला, जिमि कलानं सित धाल उना छ्वत । आत्मा आःतक मसिनीला । नत्र जित काय् भौनं दुःख बिया ख्वय्काः तःगु खँ वं गथे सिल जुई ? मसिउगु खःसा जितनं नापं नु धकाः धाः वइहे मखुनि धैगु मतिं तया मिखा पुलुपुलु कनाःच्वन ।

हेरामान दाईनं चांन्हिं वहे म्हगसे खंम्ह कला जक लुमंका नयेगु त्वनेगु त्वतल । भजनय्नं वनेगु त्वःतल । लासां दँ हे मदँसे च्वनेगु याना हल । छय्म्ह च्या विस्कुट बिइहःसां मयो धकाः लित बिया छोई । भौम्हं जा ताना न्ह्यःने तयाः वनी । स्वजक स्वया मनःसे तयातई, वं वया कलानं म्हगसय् धाःथेंहे स्वर्गे च्वंवनेगु विचाः यात, व् झन झन गनां वन ला हिहे मदुथें च्वनावन । खालि सासः छगू जक ल्यंदनि हेरामान दाईया अन्तिम अवस्थाय् थ्येंका तिनि काय्म्ह मायावंक खँल्हाः वल । छु नयेयः, छु त्वनेयः न्यंवय्गु याना हल । हेरामान दाई न काय्म्हेसिया ख्वाः स्वय्गु हे त्वःतल । न्ह्याग्गु न्यंवःसा मयः धकाः धया छ्वत । छन्हु छय्म्हेसित स्याउ सुन्तला बिया हल । छय्म्ह यो बा स्याउ छगः न धकाः तानां हल । हेरामान दाइनं जि नये मफुत पुता जिगु कथुं लःहे घुतुके छ्वय् थाकुल । जि यःम्ह छय् जि छुं नं नये मखुत जि छिमि अजिया थाय् वनेत्यल छिमि अजिं जित काःवल, छ थन बांला ज्ञां दय्का च्वं । छुयाय् पुजा जि छन्त त्वःता वनेला मं मदु । अय्सां छुयाय् पुता छन्हु न्ह्याबलेंसां वनेहेमाः धकाः छय्या ख्वाः स्वस्वं मिखां ख्वबि बा बा वय्कल धकाः छय्या ख्वाः स्वस्वं मिखां ख्वबि बा बा वय्कल ।

हेरामान दाई थौं सिबय् कन्हे, कन्हे सिबय् कँस झन झन कमजोर जुया वन । मिखा बुलुया वन मनू म्हमसिया वन । छय्म्ह न्ह्योने वलकि जक बल बलं न्हिला खँ छगू निगू ल्हाई । बायात छुजूगु, भजनय् छाय् मवनागु धालकि मिखां ख्वबि वय्कि व ख्वलकि छय्नं ख्वई, छय् ख्वलकि थः ख्वय्गु दिना छय्यात ह्येकी ।

थजाःगु बुराबुरी मांबौयात ख्वय्का दुःख याना तइपिं मनूत यक्व हे थासय् दुगु खँ झीसंनं न्यना तयागु दु । थजागु घटना हेरामान दाईया छेँ जक घटय् जुयाच्वंगु मखु । मां बौयात हेला याय्गु संस्कार गामय् सकभनं ब्वलनाच्वंगु दु । द्यःथें मानय् याना तय्माःपिं मांबौयात तिरस्कार याना इमिगु कमि कमजोरीयात मातुमाला कुँ खिना नके मनके याना वास्ता मयासे तइपिं झीथाय् देशय् यक्व दु थ्व काय् मचातय्गु धर्म मखु ।

हेरामान दाइनं काय भौया ल्हातं नकूगु छुं हे मनःसे सिना वनेगु निश्चय यात । थौं गुन्हु झिन्हु दत वं द्यांलाना च्वंगु । छय्नं स्कुलय् तिफिन ल्यंकाः हइगु विस्कुत निपा स्वपा व लः भचा त्वना म्वानाच्वंगु व थौंतक नं ।

थौं नं छय्म्ह स्कुलं वःबलय् विस्कुत व लः ज्वनावल । मांम्हं मखंक हेरामान दाईया कोठाय् वना विस्कुत नकल, लः नं त्वंकल । यो बा जि न्हि न्हिं विस्कुत नके हय् अले छ बःलाई धाल ।

मफु मफु स्याबास पुता छ तसकं ज्ञान दु छं बा गुलि माया वं हला, थःम्हं मनःसे छं जित न्हिंन्हिं विस्कुत नके हल आः जि बःलात पुता हुँ । छ होमवर्क या हुँ धकाः हेरामान दाइनं छय्यात छ्वल ।

छय्नं विस्कुत नाप लःत्वंकूगु ला वया लागि गंगाजल समान जुल । छय्नं त्वंकूगु लः प्वाथय् मथ्यवं हे हेरामान दाइनं प्राण त्वःतल । काय्या ल्हातं लः छफुति हे मत्वंसे हेरामान दाई सिनावन । छय्म्ह होमवर्क याये सिधय्का क्वाहाँ वःबलय् न्वं मवाय् धुंकल । छय्नं यो बा यो बा धकाः गुलि सःतलं नं हई मधाः छय्म्ह बाज्याया लिक्वय् हे सुंक फेतुत व नाबालकं बाज्या छु जूगु छुं मस्यू । हेरामान दाईनं थः प्राण सिबें माया वंम्ह छय्यात मंमदु मंमदु त्वतावन । काय्म्ह कुहाँ वया मचा काःवःबलय् हेरामान दाई ख्वाउँसे च्वने धुंकल, प्राण वने धुंकल ।

योबा, योबा धकाः अंगलय् कपाः हाकाः हेरामान दाईया काय् ख्वल । हेरामान दाईनं हइ मधाल । त्वाःबाःयापिं वल बान्थय् हे सिथँ यंकल । बाज्या सित आः वैमखुत धइगु सिया मचांनं नयेगु त्वनेगु त्वतल बल्ल बल्ल अस्पतालय् यंकाः प्यन्हु न्यान्हु तयाः हसेंलिं मचायात बाज्या ल्वमंगु थें जुल । आःनं मचाया बाज्यायागु किपा खनकि योबा छ गन वनाच्वनागु धकाः किपायाके न्यनाच्वनी, माम्हेसिके नं बा भजन याः वंम्ह छाय् आतकं मवःनि धकाः न्यनी । स्कुलं छेँय् थ्यनकि किपा न्ह्योने च्वना यो बा यो बा धकाः ख्वयाच्वनी । मांम्ह बाम्हं मचा ख्वःगु स्वय् मफया छन्हू थःबौयागु किपा हे मचां मखंक वांछ्वय् यंकल ।

जिन्दगीका छालहरु–उपन्यासको अन्तिम खण्ड, नायक विक्रम चौधरीको जिन्दगीका छालहरुको अन्तिम छाल

 जिन्दगीका छालहरु–उपन्यासको अन्तिम खण्ड,  नायक विक्रम चौधरीको जिन्दगीका छालहरुको अन्तिम छाल

तेरह

भोलिपल्ट विहानको खाना खाएर सूर्यमान र विक्रम प्रदीप साहूको अफिसमा गए । पहिलेजस्तै सम्झौता पत्रमा हस्ताक्षर गरे । यसपालि सामानको भाऊ बढेको छ । त्यसैले सामानको विक्री लक्ष्य पनि बढी नै राखेको छ । दुई तीन दिनमा सामान आउँछ । सामान आएपछि फोन गरुँला भन्यो । दुबैजना घरमा आए ।

वित्रबmम कोठामा बसेर कुन पसलमा कति रुपैयाँ उठाउन बाँकी छ हिसाव गरिरह्यो । हिसाव गर्दा गर्दै उसलाई पार्वतीको याद आयो । उसले पार्वतीको मोबाइलमा फोन ग¥यो । मोबाईलको स्वीच अफ गरिएको जानकारी दियो । उसले दुर्गाको मोबाईलमा फोन ग¥यो ।

“हेलो दिदी सञ्चै हुनुहुन्छ ?”

“सञ्चै छु । पार्वती खोई ? पार्वती पनि सँगै आएको हो ?”

“पार्वती कहाँ मसाग छ ? तपाईं जहिले पनि त्यसै भन्नुहुन्छ ।

“तपाईंकहाँ जान्छु भनेर हिंडेकी केटी अहिलेसम्म घर आएकी छैन । सर्लाहीमा फोन गर्दा त्यहाँ पनि पुगेकी छैन । कहाँ गई होली ?” दुर्गालृे रिसाएकी भावमा भनिन्, “अनि तपाईंहरु दुबैजनाको मोबाईल स्वीच अफ को स्वीच अफ नै थियो । कसरी ?”

“अस्ति तपाईंसँग कुरा गर्दागर्दै ब्याटरी लो भएर मेरो मोबाईल स्वीच अफ भयो । मैले चार्जर लिएर जान बिर्सेछु । मेरो मोबाईल नयाँ भएको कारण चार्जर किन्न पाइएन । हिजो काठमाण्डौं आएर चार्ज गरें । आज तपाईंलाई फोन गर्दैछु ।”

“हेर्नुस् विक्रमजी मसँग मजाक नगर्नुहोस् । पार्वतीलाई एकचोटि फोन दिनुस् ।”

“पार्वती मसँग छैन भनें । नपत्याए मेरो कोठामा आएर हेर्नुहोस् । म कीर्तिपुरमै छु ।” यति भनी विक्रमले फोन राख्यो ।

विक्रमले पैसा लिनु पर्नेहरुको लिस्ट तयार पा¥यो । दश लाख रुपैयाँभन्दा बढी उठाउन बाँकी रहेछ । उसले त्यो लिस्ट सूर्यमानलाई देखायो । मनमायाले दुबैजनालाई खाजा बनाएर ल्याइन् ।

खाजा खाएर विक्रम आफ्नो कोठामा बसिरहेको बेला बिरालोको चालमा दुर्गा आइन् । उसको कोठामा यताउता हेरिन् । उनी माथी घरपतिको कोठामा, भान्सा कोठामा पनि हेर्न गइन् । उनले पार्वतीलाई कहीं पनि भेट्टाएन । अनि उनी फेरि विक्रमको कोठामा आइन् ।

“विक्रमजी म अन्तिम पटक सोध्दैछु । मेरो बहिनी कहाँ राखेर आउनुभयो ?”

“मसँग पार्वती गएकी होइन भने म उनलाई कहाँबाट ल्याइदिउँ ? मेरो विश्वास गर्नुहोस् दिदी, पार्वत िमसँग छैन ।” विक्रमले झर्को मानेर जवाफ दियो ।

“तँ ज्यानमारा, डाँकाको के विश्वास ? कहाँ बेचेर आइस मेरो बहिनीलाई ?” दुर्गाको बोलीको लवज फेरियो । उनी सााँच्चिकै दुर्गाजस्तै बनेर च्याँठिइन् ।

दुर्गाले आपूmलाई ज्यानमारा डाँका भनेको सुनेर विक्रमको कन्सिरी तात्यो । उसको रिसको पारा चढ्यो । उसले दुर्गालाई पिट्न हात उठाएको मात्र थियो सूर्यमानले उसको हात समात्दै भन्यो, “फेरि अर्को गल्ती नगर । आफ्नो रिसलाई काबुमा राख ।”

“नानी, आवेशमा आएर जथाभावी मुख नछाड्नुस् ।” सूर्यमानले दुर्गालाई सम्झाउँदै भन्यो, “विक्रम पार्वतीलाई प्रेम गर्छ । आफ्नो प्रेमीलाई पनि बेच्छ र ? पार्वती हरायो भनेर ऊ आफै चिन्तित छ । तपाईंले यसरी मुख छाड्दा उसको दुखेको घाउमा नून चूक हाल्नु जस्तो हुँदैन ?”

“यी छाला व्यापारीलाई छाला काटेर नून चूक हाल्नुपर्छ, भन मेरो बहिनीलाई बेचेर कति रुपैयाँ कमाएर ल्याईस ?” भन्दै दुर्गाले मोबाईलमा फोन गर्दै भनिन्, “बहिनी यहाँ पनि छैन तर अपराधी यहाँ कीर्तिपुर कोठामा नै छ । तपाईं प्रहरीलाई लिएर छिटो आउनुस् ।”

“ए नानी के भनेकी त्यो ? के गर्न लागेकी ?” सूर्यमान आत्तिएर करायो ।

“यो ज्यानमारा, चोर, डाँका, छाला व्यापारीलाई प्रहरीमा बुझाउन लागेको । प्रहरीको डण्डा परेपछि भन्छ होला नि मेरो बहिनीलाई कति रुपैयाँमा कहाँ बेचेर आएको भनेर ।” दुर्गाले आक्रोसित हुँदै भनिन् ।

आपूmमाथि भूmठो आरोप लगाएकोमा विक्रमलाई रिस उठ्यो । दुर्गालाई माडमुड पारुँजस्तो लाग्यो । तर बीचमा सूर्यमान बसिरहेको थियो । आपूmभित्र उठेको रिसलाई महादेवले कालकुट विष पिए झै उसले सह्यो । उसलाई सूर्यमानको त्यो सुझाव याद आयो । एकदिन उसले भनेको थियो, “तिम्रो अतीत कसैलाई नभन्नु ।”

उसले सूर्यमानको त्यो अर्तिलाई वेवास्ता गरेर आफ्नो प्रेमीकालाई भन्यो । घाँटीमा रुद्रकण्ठी नभएकोले आइमाईको मनमा कुरा पच्दैन भने झै पार्वतीले आफ्नो दिदीलाई भनेको होला । त्यसैले त दुर्गाले थाहा पाएकी । नत्र उसले अरु कसैलाई भनेकै थिएन ।

    भ¥याङ्मा बूट बजेको आवाज आयो । एकजना सई सहित चार जना प्रहरीहरु र दुर्गाको लोग्ने आएका रहेछन ।

“यही हो साहेब, मेरो बहिनी बेच्ने छाला व्यापारी । होशियारीपूर्वक लैजानु होला । यो पहिलेको हत्यारा, डकैत पनि हुन् ।” दुर्गाले भनिन् ।

प्रहरीले तुरुन्तै विक्रमको हातमा हतकडी लगाईदियो । यो सबै घटना विक्रमलाई सपना हो कि विपना जस्तो लाग्यो । उसको मुखबाट एक शब्द निस्केन । ऊ निरीह भएर सूर्यमानलाई हेरिरह्यो ।

“सई साहेब । तपाईंले विक्रमलाई हतकडी त लगाउनु भयो । पक्राऊ पूर्जी छ ?” सूर्यमानले सईसँग सोध्यो ।

“ल हेर्नुुस्” भनेर सईले पक्राऊ पूर्जी देखायो ।

सूर्यमानले कागज हे¥यो । कागजमा लेखेको रहेछ– नवलपरासी जिल्ला बेतहानी गा.वि.स. निवासी हाल का.जि. कीर्तिपुर नगरपालिकामा डेरा गरी बस्ने बर्ष ३० को विक्रम चौधरीले सर्लाही जिल्ला ढुंग्रेखोला निवासी हाल काठमाण्डौको सतुङ्गल डेरा गरी बसेकी वर्ष २१ की पार्वती ढकाललाई प्रेमजालमा फसाई भगाएर लगेर भारतमा बेचेर आएको भनी दुर्गा सुवेदी ढकालको किटानी जाहेरी परेकोले सत्यतथ्य बुझ्न निज विक्रम चौधरीलाई यस कार्यालयमा उपस्थित गराई सहयोग गरी दिनु हुन अनुरोध गर्दछु ।” कालीमाटी प्रहरी प्रभाग महिला सेलकोस ईन्स्पेक्टरको हस्ताक्षर रहेको पत्र रहेछ । सूर्यमान चूप लाग्यो । बलिको लागि लैजान लागेको बोकाले आफ्नो मालिकलाई हेरे झै विक्रमले सूर्यमानलाई हेरी रह्यो ।

“जाऊ विक्रम डराउनु पर्दैन । एकछिन पछि म आउँछु ।” सूर्यमानले भन्यो, “बा, यो मोबाईलमा मेरो साथी भरतको मोबाईल नम्बर छ । उसलाई खबर गर्नुहोला । तर घरमा केही पनि नभन्नु भन्नुहोला ।” विक्रमले मोबाईल सूर्यमानलाई दियो ।

विक्रमलाई पहिले प्रहरी प्रभाग कीर्तिपुरमा लग्यो । मानिस उपस्थित गराएको पत्र लेखी त्यहींकै गाडीमा राखेर विक्रमलाई कालीमाटी प्रहरी प्रभाग महिला सेलमा लग्यो । त्यहाँ महिला तथा बालबालिका सम्बन्धी गैरसरकारी संस्थाका महिला प्रतिनिधिहरु र प्रहरी निरीक्षक बसिरहेका थिए । उनीहरुको अगाडि विक्रमलाई उभ्याउन लग्यो ।

“तपाईंले पार्वती ढकाललाई बिहे गर्ने प्रलोभन देखाएर भगाएर लैजानु भयो । भारतको कुनै सहरमा बेचेर आउनुभयो भन्ने आरोप छ । यस बारेमा तपाईंको के भनाई छ ?” ईंन्स्पेक्टरले सोध्यो ।

“ममाथि लगाइएका यी आरोप सरासर भूmठा हुन् । हामी एकले अर्कोलाई प्रेम गर्छौं । हामी सँगै काम गथ्र्यौं । उनी गायब हुनु एकदिन अगाडि मलाई भेट्न आएकी थिइन् । मसँग विवाह गर्न कर गर्दैथिइन् । मैले आफ्नै घर नभइकन विवाह गर्दिन भनेपछि उनी रिसाएर गएकी थिइन् । त्यसको भोलिपल्ट विहान म नवलपरासी गएको थिएँ । हिजोमात्र फर्केको थिएँ ।” विक्रमले भन्यो ।

“अनि पार्वती हराएको दिन दुर्गासँग मोबाईलमा कुरा गर्दागर्दै तपाईंले मोबाईलको स्वीच अफ गर्नुभयो । हिजो मात्र तपाईंको मोबाईल चालूभयो । यसको मतलब आफ्नो काम सकिएपछि मात्र तपाईंले मोबाईल स्वीच अन गरेको किन नभन्ने ?”

“कुरा गर्दागर्दै ब्याटरी सकियो । काठमाण्डौ पुगेर ब्याटरी चार्ज गरेपछि मात्र मेरो मोबाईल चलेको थियो ।”

“तपाईंको विगतको रिकर्ड त साह्रै नराम्रो रहेछ । तपाईं त हातहतियार, डकैत र लुटपाटको अभियोगमा आठ वर्ष जेल सजाय काटेर आउनु भएको रहेछ । तपाईंजस्तो आपराधीक रेकर्ड भएको मान्छेको कुरामा कसरी विश्वास गर्ने ?”

“त्यो मेरो विगतको भूल थियो । त्यसको सजाय पनि भोगेर आइसकें । त्यसबाट पाठ सिकेर म राम्रो मान्छे बन्न खोज्दैछु । अहिले म सेल्सम्यान भएर काम गरिरहेको छु । एक वर्षमा म सात लाख रुपैयाँ कमाउँछु ।”

“लातको मान्छे बातले मान्दैन । केरकार शाखामा पठाउनुहोस् । प्रहरीको डण्डा खाएपछि सत्यतथ्य कुरो ओकल्छ होला नि ।” एउटी नेता टाइपकी महिलाले भनिन् । 

“तपाईंहरु मलाई प्रहरीको डण्डामात्र होइन बन्दुकैले हाने पनि सत्यतथ्य कुरा यही हो । मैले गर्दै नगरेको अपराध म कसरी स्वीकारुँ ?” विक्रमले अलि जोशीलो भएर भन्यो ।

“यो त साह्रै महशुर रहेछ । ल ल यसलाई केरकार शाखामा पठाउनु प¥यो ।” महिला नेतृले भनिन् ।

“माफ गर्नुस् । हाम्रो शाखामा यस्तो अमानवीय व्यवहार हुँदैन । विक्रमले कहाँ कति रुपैयाँमा पार्वतीलाई बेच्यो भन्ने तपाईंहरुसँग के प्रमाण छ ?” ईंन्स्पेटरले भन्यो ।

“म विक्रमकहाँ जाँदैछु । मलाई खोज्ने प्रयास नगर्नु” भनेर पार्वतीले नोट छाडेर गएकी थिइन् । यही प्रमाण काफी छैन ?” महिला नेतृ जंगियो ।

“यो प्रमाण काफी छैन । तपाईंले भन्दैमा हुन्छ ? केटी अन्त पनि गएकी हुनसक्छे । जब उहाँसँग पार्वती छैन भनेपछि छैन नि । तपाईहरुले जाहेरी दिनुभयो हामीले उहाँलाई गिरफ्तार गरेर ल्याएँ । यही काफी भएन ? अब तपाईंहरुले ठोस प्रमाण ल्याउनु प¥यो ।”

“कसैले जाहेरी दिने बित्तिक्कै गिरफ्तार पनि त गर्नु भएन ।” विक्रमले भन्यो ।

“ल भइगो, बढता बोल्ने होइन । हामी अनुसन्धान गर्छु । यदि तपाईं निर्दोष ठहरिए छाडिदिन्छु । अहिले यहाँ ठाउँ छैन । हनुमान ढोका पठाईदिन्छु ।” इन्स्पेक्टरले भन्यो, “ल हनुमान ढोका प्रहरी प्रभागको लागि पत्र तयार गर्नु ।”

एकजना सादा पोशाकको महिला प्रहरीले पत्र टाईप गरेर प्रिन्ट निकाल्यो । निरीक्षकले सही ग¥यो । एकजना महिला र एकजना पुरुष प्रहरीको साथमा विक्रमलाई पठायो । प्रहरी प्रभागको बाहिर एउटा ट्याक्सी बोलायो । त्यसैमा बसेर गयो । 

प्रहरी प्रभाग हनुमान ढोका पुग्ने बित्तिक्कै उसको शरीरको खान तलाशी लियो । उसको हातमा रहेको औंठी, घडी फुकाल्न लगायो । कम्मरमा बाँधेको पेटी, जुत्ताको फित्ता पनि निकाल्न लगायो । उसको खल्तीमा रहेको सवारी चालक अनुमति पत्र, बैंकको एटीएम कार्ड र पैसा समेत निकाल्न लगायो । पैसा मात्र फिर्ता दियो अरु सबै सामान एउटा झोलामा राख्यो । झोलामा उसको नाम लेखेको कागज टाँस्यो । त्यसपछि दर्ता कापीमा उसको तीन पुस्ते नाम लेखियो । उसलाई बाजेको नाम नै थाहा छैन । रजिष्टरमा उसलाई सहि गरायो । त्यसपछि उसलाई ७ नं.कोठामा राख्न लग्यो । जहाँ ऊ भन्दा अगाडि नै आठ जना अरु थुनुवाहरु बसिरहेका थिए ।

साँझको पाँचबजेतिर प्रहरीले ‘विक्रम चौधरी’ भनेर बोलायो । ऊ बरण्डामा गयो । उसको हातमा हतकडी लगाएर एउटा कागज थम्याएर भन्यो, “भेटघाट आएको छ तल जानु ।” ऊ तल गयो । सूर्यमान आएको रहेछ । एकजना प्रहरीले उसलाई एउटा सानो कोठामा लग्यो । ऊ बेञ्चमा बस्यो । सूर्यमान उठेरै कुरा ग¥यो ।

“चिन्ता नलिनु । मैले हाम्रो नेताहरुसँग कुरा गरिसकेको छु । भोलि बाह्र बजेसम्म हामी आउँछौं । सके भोलि नै छुडाएर लैजान्छौं । आज एक राता जसरी भए पनि सहनु ।”

“मेरो साथी भरतलाई फोन गर्नुभयो ?”

     “फोन त गरें । तर तिमी गिरफ्तार भएको कुरा भनेको छैन । जरुरी काम छ तिमीले बोलाएको आउनू भनें ।”

उनीहरुलाई धेरै बेरसम्म कुरा गर्न दिएन । तुरुन्तै विक्रमलाई फर्काएर ल्यायो । सूर्यमानले ल्याएको टिफिन क्यारियर लिएर आयो ।

विक्रमलाई राखेको कोठामा ऊसमेत नौ जना बस्नु पर्ने रहेछ । कोही बाहिर बाटोमा बसिरहेका थिए । कोही त्यतिकै पल्टिरहेका थिए । न सुत्ने ठाउँ, न बस्ने ठाउँ, कुकुर गुल्टिएर बसे झै खुम्चिएर बस्नु पर्दोरहेछ ।

रातको साढे नौ बजे नम्बर लाग्यो । सबै आ–आफ्नो कोठामा गए । कोठामा नअटेकाहरु बाटोमा सुत्न थाले । प्रहरीहरु आएर गन्ती गर्न थाले । कोठामा कसैको न ओछ्याउने थियो, न ओढ्ने नै थियो । ओछ्याउने नाममा पातलो केही फोमका टुक्राहरु थिए । त्यसैमा पल्टिनु परेको थियो । आज एक रात त हो नि भनेर उसले सहेर बस्यो ।

भोलिपल्ट विहान नौ बजेतिर सूर्यमान टिफिन क्यारियरमा खाना राखेर पु¥याउन आयो । विक्रमले खाना खायो । जुठो भाँडा माझ्यो । उसले त्यही रहेको भित्ते घडी हे¥यो । विहानको दश बजिसकेछ । उसलाई छुटाउन आउँछु भनेर गएको सूर्यमान अहिलेसम्म आएको छैन ।

त्यतिकैका प्रहरीले उसलाई बोलायो । ऊ पालो बसिरहेको प्रहरीकोमा गयो । प्रहरीले उसको दुईटै हातमा हतकडी लगाई दियो । महिला सेलको कागज थम्याएर उसलाई तल पठायो । उसले गेटमा कागज दियो । कागज हेरेर गेटमा बस्नेले गेट खोलि दियो । कालीमाटी महिला सेलका दुई जना महिला प्रहरीहरु र एक जना पुरुष प्रहरी सादा ड्रेसमा आएका रहेछन् । प्रहरी कार्यालय बाहिर एउटा ट्याक्सी रोकी राखेको थियो । त्यही ट्याक्सीमा राखेर उसलाई जिल्ला अदालत लगे । ट्याक्सी भाडा उसैले दियो । उसलाई एउटा बेञ्चमा बसायो । एकजना महिला प्रहरी फाईल लिएर गयो । एकछिन पछि उसलाई न्यायाधीशको इजलासमा लिएर गए ।

उसको फाईल न्यायाधीशको अगाडि राखिदियो । न्यायाधीशले फाईल हेरेर सोध्यो, “के तपार्ईले पार्वती नामको केटी बेचेको हो ?”

“होइन श्रीमान, उनी मेरी प्रेमीका हुन् । मैले पार्वतीलाई भेटेकै छैन । उनलाई नभेटेर म आफै चिन्तित छु ।”

“प्रहरी कस्टडीमा तपाईंमाथि कुनै दुव्र्यवहार भयो कि ?” न्यायाधीशले फेरि सोध्यो ।

“छैन श्रीमान । कुनै दुव्र्यवहार भएको छैन । केवल सोधपुछ मात्र गर्नु भएको थियो ।”

प्रहरीले पन्ध्र दिनको म्याद थप्न माग गरेको थियो । न्यायाधीशले सात दिनको मात्र म्याद दियो । विक्रमलाई हनुमान ढोका फर्काएर ल्यायो । उसको हतकडी फुकाली दियो । ऊ आफ्नो कोठामा गयो । पानी पियो । कोठाका साथीहरुले कति दिनको म्याद थप्यो भनेर सोध्यो । सात दिनको भन्यो ।

विक्रमलाई पालोमा बसिरहेको प्रहरीले बोलायो । एकजना असईले उसलाई हतकडी नलगाईकन बाहिर लग्यो । कहाँ लैजान लागेको होला भन्ठानेको त दुईटा भ¥याङ् चढाएर माथि डीएसपीको कोठामा लग्यो । त्यहाँ सूर्यमानसहित अरु चार जना मानिसहरु बसिरहेका थिए ।

“कति दिनको म्याद थप्यो ?” डीएसपीले सोध्यो ।

“एक हप्ताको विक्रमले जवाफ दियो ।

“अब के गर्ने डीएसपी साहेब ?” सूर्यमानले सोध्यो ।

“अब हामी केही गर्न सक्दैनौं । यो जिऊ मास्ने बेच्ने, जवरजस्ती करणी, अपहरण र वन मुद्दामा हाम्रो केही जोड चल्दैन ।” डीएसपीले भन्यो, “हामीले गर्ने भनेको छिटो अनसन्धान गरेर छिटो अभियोग पत्र तयार गरेर अदालतमा पेश गर्ने हो ।”

“गर्दै नगरेको अपराधमा पनि कैदमा राख्नुहुन्छ र ?” एकजना नेताले सोध्यो ।

“अदालत लानु अगाडि भएको भए हामी जाहेरवालालाई बोलाएर कुराकानी गराएर मिलाउन सकेको भए हुन्थ्यो । उहाँले केटी बेचेको हो होइन हामी एकैचोटि कसरी भन्न सक्छौं ? विवाह गरेर त बम्बई घुम्न जाउँ भनेर लोग्नेले स्वास्नी बेचेर आएको धेरै उदाहरणहरु छन् । त्यसैले अहिले तुरुन्तै यसै हो भन्न सक्दैनौं । मुख्य कुरो त छिट्टै केटी खोज्नु प¥यो । केटी फेला प¥यो र अदालतमा पेश गर्न सकियो भने तुरुन्तै सफाई पाउन सकिन्छ ।”डीएसपीले भन्यो ।

“यो त साह्रै अन्याय भयो ।” सूर्यमानले भन्यो ।

“के गर्ने देशको कानूनले नै यस्तै छ । जाहेरी पर्ने बितिक्कै गिरफ्तार गर्नुपर्छ । अपराधी भाग्यो भने हामीले भगाएको भन्ने आरोप लाग्नसक्छ । आजकल त यस्तो केसमा महिलावादीदरुले बबाल मच्चाउँछन् ।”

यतिकैमा त्यहाँ चिया ल्यायो । विक्रमलाई पनि चिया खुवायो ।

“बा, दुर्गासँग एकचोटि कुरा गर्नुहोस् उनले यस्तो किन गरेको भनेर सोध्नुहोस् ।” विक्रमले भन्यो ।

“तिमीलाई यहाँ ल्याएदेखि उनको मोबाईल नै स्वीच अफ छ । मैले कति फोन गरिसकें ।”

चिया खाइसके पछि विक्रमलाई फेरि थुनामा पठायो । त्यसदिन छुट्ने विक्रमको आशा काँचको चुरा फुटेजस्तै टुक्राटुक्रा भयो । कागजको टुक्रा हावामा उडेर गए झै उड्यो । उसले रातदिन छटपटाउँदै बितायो । 

नवलपरासीबाट भरत काठमाण्डौं आयो । विक्रम प्रहरी खोरमा परेको थाहा पाएर ऊ साह्रै दुःखी भयो । ऊ विक्रमको कोठामा बस्यो । सूर्यमानले आफ्नै भान्सामा खाना खुवायो । विहान साँझ उसैले विक्रमलाई खाना पु¥याउन जान लाग्यो ।

“यो के भएको विक्रम ?”भरतले दुःखीत हुँदै सोध्यो ।

“के भनूँ भरत ! तिमीलाई थाहा भएकै कुरा हो । नवलपरासी म एक्लै गएको थिएँ । म जति दिन त्यहाँ बसें । हामसँगै बसेको बसेका थियौं । मलाई झुठो आरोपमा थुनेको छ ।”

“पार्वतीको मोबाईल नम्बर देऊ । उनको घरमा लुकाई राखेको छ कि म खोज्न जान्छु ।”

विक्रमले पार्वतीको मोबाईल नम्बर र ठेगाना दियो ।

विक्रम थुनामा परेको आठौं दिन उसलाई हतकडी लगाएर सरकारी वकिल कार्यालयमा बयान दिनको लागि लगियो । सरकारी वकिल कार्यालयको सुब्बाले उसको अगाडि सत्रवटा प्रश्नहरु तेर्सायो । उसको आफ्नो नाम ठेगाना आमाबाबु परिवार संख्या रोजगार आदिको बारेमा सोधिएको रहेछ । त्यसबाहेक अरु प्रश्नहरु पनि सोध्यो ।

“तपाईंलाई पार्वती ढकाल भन्ने केटीलाई भारतको वेश्यालयमा बेचेर आएको भन्ने आरोप छ । यस बारेमा तपाई)को के भनाई छ ?” सुब्बाले सोध्यो ।

“यो आरोप सरासर भूmठा हो । मैले उनलाई कहीं बेच्न लगेको छैन ।”

“उनी घरबाट तपाईकहाँ जान्छु भनेर गएकी आजसम्म फर्कनु भएकी छैन । त्यही दिन तपाईंले पनि काठमाण्डौ छाड्न भएको थियो । त्यसैले तपाईंले नै पार्वतीलाई लिएर गएको भन्ने आरोप छ ।”

   म एक्लै मोटरसाईकलबाट फर्पिङ्ग हुँदै नवलपरासी गएको थिएँ । त्यसैले उनी कोसँग कहाँ गइन मलाई के थाहा ?

“अनि पार्वतको दिदी दुर्गाले तपाईंमाथि यस्तो जघन्य आरोप किन लगाएको होला ?”

“पार्वती र मेरो प्रेम सम्बन्ध छ । म चौधरी उनी बाहुनी । हाम्रो जात मिल्दैन । त्यसैले उनको परिवार हाम्रो बिहे गराउन चाहँदिनन् । पार्वतीको इच्छा विपरीत घरका मान्छेहरुले अन्तै विवाह गरी दिन लागेका थिए । त्यसैले उनी घरबाट भागेर मकहाँ आएकी थिइन् । मैले आफ्नो घर नबनाइकन बिहे नगर्ने निर्णय सुनाएँ । उनी रिसाएर गइन् । त्यसपछि उनी कहाँ गइन् मलाई थाहा छैन । मैले उनको मोबाईलमा फोन गर्दा जहिले पनि स्वीच अफको जानकारी पाउँछु ।”

“तपाईंले पनि त काठमाण्डौंबाट गएको बेलुकादेखि मोबाईलको स्वीच अफ गरी राख्नुभएको थियो रे नि ? भारतमा भएर टावरले नटिपेको हो कि ?”

“होइन दुर्गासँग कुरा गर्दागर्दै मेरो मोबाईलको ब्याट्री सकियो । मैले चार्जर लिएर जान बिसेंको थिएँ । त्यसैले मेरो मोबाईलको स्वीच अफको स्वीच अफ नै भयो ।”

“तपाईं नवरपरासीमै हुनुहुन्थ्यो ?”

“हो म नवलपरासीमै थिएँ ।”

“यसको प्रमाण जुटाउन सक्नुहुन्छ ?”

“सक्छु ।”

“थुनछेकको बहस हुँदा ती प्रमाणहरु सबै अदालतमा पेश गर्नुहोला ।”

उसले दिएको बयान सुब्बाले लेख्दै गयो । लेख्न सकिएपछि उसलाई पढ्न लगायो । लेखेको ठिक छ भनेर सहि पनि गरायो । त्यसपछि उसलाई फेरि अदालत लगेर म्याद थप गरी ल्यायो ।

समय बित्दै गयो । विक्रमलाई थपेको म्याद सकियो । उसलाई फेरि अदालत लगियो ।

“अहिलेसम्म अभियोग पत्र किन तयार नगरेको ?” फाईल हेरेर न्यायाधीशले सोध्यो । 

“केटीको घरमा खोज्न पठाएको छु । प्रहरी रिपोर्ट आएको छैन ।” महिला प्रहरीले भनिन् ।

“अब सात दिनको समय दिन्छु । त्यतिबेला पनि अभियोग पत्र तयार गरेर ल्याउनु भएन भने म उहाँलाई यर्हीबाट रिहा गरिदिन्छु ।” न्यायाधीशले भन्यो ।

प्रहरी लुरुक्क भयो । उसलाई हनुमान ढोका फर्काएर ल्यायो । 

विक्रम हप्ताभर नवलपरासीमै थियो भन्ने प्रमाण ल्याउन भरत नारायणघाट गयो । पहिले ऊ सरस्वतीको प्रेस्क्रिप्सन लिएर भरतपुर अस्पतालमा गयो । त्यस अस्पतालमा सरस्वतीलाई भर्ना गर्दाखेरीको फाराम फोटोकपी गराई प्रमाणीत गरिदिन अनुरोध ग¥यो । त्यहाँका कर्मचारीहरुले आनाकानी गर्न थाले । भरतले एकजना कर्मचारीलाई खुसुक्क एक हजार रुपैयाँ खल्तीमा राखी दियो । अनि बल्ल फारामको खोजी भयो । फोटोकपी गराएर मेडिकल सुपरिटेन्डेन्टले हस्ताक्षर गराएर ल्यायो ।

विक्रमले विवेकको बारेमा सोध्छ भनेर ऊ विवेकको कोठामा गयो । ऊसँग कुशलमंगलको कुरा भयो । बेतहानी जानेभन्दा विवेक पनि आउँछु भनेर जिद्दी ग¥यो । उसको जिद्दीको अगाडि भरतको केही लागेन । विवेकलाई लिएर भरत आफ्नो घर कावासोती गयो ।

“काठमाडौंमा काम सकियो ?” भरतलाई देखेर रुक्मिणीले खुशी हुँदै सोधिन् ।

“सकिएको छैन । विक्रमले अस्ति यहाँ कागज छाडेर गएको थियो । त्यही लिन आएको ।”

“आजै जाने कि ?” उत्सुक भएर रुक्मिणीले सोधिन् ।

“आज यहीं बस्ने भोलि विहान सबेरै जाने । अहिले म बेतहानी जान्छु भरे खाना खान आउँला ।”

भरत र विवेक बेतहानी गए । उनीहरु घर पुग्दा विश्वनाथ पनि घरमै रहेछ ।

“विक्रमले किन बोलाएको ? ऊ कहाँ छ ? यहाँबाट गएदेखि उसले त्यहाँ पुगेको दिन एकचोटि फोन ग¥यो । त्यसपछि एकचोटि पनि फोन गरेको छैन । मैले फोन गर्दा पनि सँधै घरपतिले मात्र उठाउँछ ।” विश्वनाथले दुखेसो पोख्यो ।

“हो त नि, यहाँ सासै पिच्छे आमा बा भनेर नथाक्ने केटो काठमाण्डौं पुगेपछि हामीलाई बिस्र्यो कि क्या हो ?” सरस्वतीले पनि शिकायत गरिन् ।

भरतलाई के भनूँ, के गरुँ भयो । अहिले विक्रमको बारेमा केही नभनूँ पछि थाहा पायो भने उसलाई कति नराम्रो हुन्छ । बरु अहिले नै भन्दा आपूmले सम्झाउन बुझाउन सकिन्छ । यस्तै विचार गरेर भरतले विक्रमको बारेमा सबै सत्यतथ्य कुरा बतायो । आपूm आउनाको कारण पनि बतायो ।

यो कुरा सुन्ने बित्तिक्कै सरस्वती डाँको छाडेर रोइन् ।  रुँदै उनले भन्दै गइन् , “म नै अभागीनी रहिछु । म नहुँदा सबैलाई राम्रै थियो । म आएपछि अहिले फेरि दुःखको पहाडले थिच्यो ।”

“नरुनु आमा ! विक्रमलाई केही हुँदैन । उसले गर्दै नगरेको अपराधमा पनि सजाय हुन्छ र ? घरपतिबाले पूरा मद्दत गरिरहनु भएको छ । दुईचार दिनमै ऊ छुटिहाल्छ ।” भरतले सम्झायो ।

“दाइलाई भेट्न म पनि काठमाण्डौं आउँछु ।” विवेकले भन्यो ।

“हुँदैन, तिम्रो पढाई बिग्रन्छ । विक्रम रिसाउँछ ।”

“नाईं म दुई तीन दिनमात्र बस्छु ।”

“म पनि छोरालाई भेट्न काठमाण्डौं आउँछु ।” सरस्वतीले पनि जिद्दी गरिन् ।

“अहिले यिनीहरुलाई लैजानु । यहाँ काम गर्न कसैलाई जिम्मा दिएर दुई चार दिनमा म आउँछु ।” विश्वनाथले भन्यो ।

“विक्रमले त घरमा कसैलाई नभन्नु भनेको थियो । मैले भनें । अब मलाई गाली गर्छ होला । भरतले भन्यो, “अहिले म जान्छु । भोलि विहान सबेरै आमालाई लिएर विवेक कावासोती आउनु हाी सँगै जाउँला ।”

भरत आफ्नो घर गयो ।

त्यसरात विश्वनाथको घरमा कसैले पनि पेटभरि खाना खाएन । विश्वनाथले सूर्यमानसँग फोनमा कुरा ग¥यो । सूर्यमानले धन्दा नमान दुई चार दिनमा विक्रम छुट्छ भनेपछि उसको मन अलि हलुका भयो ।

चौध

विहान नौबजेतिर पालोमा बसिरहेको प्रहरीले विक्रमलाई बोलायो । ऊ बरण्डामा गयो । प्रहरीले उसलाई हतकडी लगाएर एउटा कागज थमाएर तल पठायो । गेट खोलेर उसलाई बाहिर पठायो । उसले बाहिर हेर्दा उसको आमा, भाइ, भरत र सूर्यमानलाई देख्यो । उसको हातमा हतकडी लगाएर ल्याएको देखेर सरस्वती डाँको छाडेर रोइन् । प्रहरीले उनलाई चूप लाग नत्र भेट्न दिन्न भन्यो । छोरा भेट्ने आशाले उनले रुवाइ बन्द गरिन् तर आँखाबाट बलिन्द्र आँशुका धारा बगाइरहिन् । भेटघाट स्थलमा सरस्वतीले विक्रमलाई अङ्गालोमा हाल्न खोज्दा प्रहरीले छुन दिएन । उनले रुँदारुँदै केही कुरा गर्न सकिनन् । विवेकले पनि गहभरि आँशु राखेर टुलुटुलु हेरिरह्यो ।

“हाम्रो काम के भइरहेको छ बा ?” विक्रमले सूर्यमानसँग सोध्यो ।

“हाम्रो काम चालू छ । सबै काम हर्केले गरिरहेको छ । हर्केले पुरानो पैसा पनि उठाइरहेको छ । तिमी चिन्ता नलिनू ।” सूर्यमानले भन्यो ।

“समय सकियो जाऊ जाऊ’ भनेर राम्ररी कुरै गर्न नपाईकन प्रहरीले उसलाई उठाएर ल्यायो । एकछिनको रमाइलो भेटघाट पछि विक्रमलाई फेरि उही खोरमा ल्यायो । जहाँ केही लेख्न न कलम न त कापी नै राख्न दिएको छ  । टेलिफोन, रेडियो केही हेर्न र सुन्न पाइएको होइन । अनकण्टार घनघोर जङगलभित्र हराएको मानिस झै सम्पूर्ण बाहिरी दुनियाबाट सम्पर्क विहिन भएर बस्नु परिरहेको छ ।

विक्रमको अदालतमा पेशीको दिन आयो । कुनै प्रमाण थिएन । उसलाई धरौटीमा छोडेछ भनेर सबैले भनिरहेका थिए । त्यसैले विक्रम पेशीको दिन पर्खिरहेको थियो ।

थुनछेक वहसको दिन उसलाई एघार बजे नै जिल्ला अदालत लग्यो । न्यायाधीशको इजलासमा पु¥यायो । जहाँ सुब्बाले विक्रमसँग फेरि बयान लियो । धेरैजसो प्रश्न त सरकारी वकिल कार्यालयमा सोधेकै प्रश्नहरु रहेछन् । उसले पनि एक अक्षर फरक नपर्ने गरी जवाफ दियो ।

“तपाईं नवलपरासीमै हुनुहुन्छ भन्ने तपाईंसँग के प्रमाण छ ?” सुब्बाले सोध्यो ।

“मेरो आमा विरामी भएर भरतपुर अस्पतालमा भर्ना गराएर चारदिनसम्म औषधोपचार गराएको प्रमाण छ । नारायणघाटमा सून किनेको बिल छ ।”

“तपाईको नातेदार बाहेकको को को साक्षी राख्न चाहनुहुन्छ ?”

“नवलपरासी जिल्ला कावासोतीको भरत चौधरी र काठमाण्डौं कीर्तिपुरको सूर्यमान डंगोललाई साक्षी राख्न चाहन्छु ।”

त्यतिकैमा बाहिर नारा जुलुस गरेको आवाज आयो । “चेली बेचुवालाई फाँसी दे” महिलाहरु नारा लगाईरहेका थिए ।

न्यायाधीशको कान पनि ठाडो ठाडो भयो । विक्रमको बकपत्र सिद्धियो । त्यसपछि दुबै पक्षको वकिलहरुको बहस शुरु भयो । विक्रमको वकिलले बहसमा भन्यो, “बिना प्रमाण कसैले आरोप लगाएको भरमा त्यतिकै ल्याएर थुन्न मिल्दैन । उहाँ व्यापारी मान्छे यसरी थुनुवामा राख्दा उहाँको सामाजिक जीवन र व्यापार बिग्रन्छ । त्यसैले पछि मुद्दाको फैसलामा जे ठहरिन्छ त्यहीअनुसार गर्ने, अहिलेको लागि सामान्य तारिखमा छोड्नु हुन अनुरोध गर्दछु ।”

त्यही बेला एक हूल महिलाहरु इजलाशभित्र प्रवेश गरे । जसमा दुर्गा पनि रहिछिन् । न्यायाधीशले उनीहरुलाई सरसरती हे¥यो ।

“पछि प्रमाण बुझेर जे फैसला गर्नु परे पनि प्रतिवादीलाई पुर्पक्षको लागि थुनामा राख्ने आदेश जारी गर्नुहुन अनुरोध गर्दछु ।” सरकारी वकिलले भन्यो ।

वकिलहरुको बहस सकियो । न्यायाधीशले खाजा समयपछि फैसला सुनाउनु हुन्छ । विक्रमलाई प्रहरीले इजलास बाहिर ल्यायो । सूर्यमानले विक्रमसहित प्रहरीहरुलाई खाजा खुवाउन लग्यो ।

“मेरो आमा र भाइ घर गइसक्यो कि ?” विक्रमले सूर्यमानसँग सोध्यो ।

“उनीहरु तिमीसँगै जान्छु भनेर बसिरहेका थिए । मैले सम्झाएर घर पठाई दिएँ । तिमीलाई धरौटीमा छोड्न सक्छ भनेकोले पैसा लिएर आएको छु ।” सूर्यमानले भन्यो ।

एकजना महिला हवल्दार अदालतमा के फैसला भयो बुझ्न गयो ।

“मैले तिमीलाई पहिल्यै भनेको थिएँ । महिला आगो हो । राम्ररी चलाउन जान्नुपर्छ नत्र यसले सबैथोक स्वाहा गरिदिन्छ । गाउँकी केटी सोझी र इमान्दार हुन्छ भनेर सङ्गत ग¥यौं । आज त्यसको फल भोग्दैछौं । मैले तिमीलाई तिम्रो अतीत कसैलाई नभन्नु भनेको थिएँ । तिमीले पार्वतीलाई भन्यौं । पार्वतीले उनको दिदीलाई भनिन् । तिम्रो अतीतको कारण तिमीलाई आज धरौटीमा छोड्दैन होला ।” सूर्यमानले भन्यो ।

“यस्तो मुद्दामा धरौटी या तारिखमा छोड्दैन । बरु पछि प्रमाण भएन भने सफाई पाउन सक्नुहुन्छ । अझ त अहिले यी महिलाहरुले नारा जुलुस गरिरहेका छन । त्यसैले पनि पुर्पक्षमा पठाउँछ होला । यी डलरधारी महिलाहरुको कामै यही हो ।” महिला प्रहरीले भनिन् ।

प्रहरी हवल्दार उनीहरु भएको ठाउँमा आइन् ।

“श्रीमानले फैसला गरी सक्नु भएछ । फाँटमा गएर सहि गर्नुप¥यो ।” हवल्दारले भनिन् । विक्रमलाई फाँटवालाको झ्यालतिर लग्यो ।

“के फैसला भयो ?” सूर्यमानले सोध्यो ।

“पुर्पक्षको लागि थुनामा राख्ने आदेश भयो ।” फाँटवालाले भन्यो ।

विक्रम त छानाबाट खसेको जस्तो भयो । उसलाई फैसला कागजमा सही गरायो । त्यसपछि प्रहरीले ल जाउँ भनेर विक्रमलाई फर्र्काएर ल्यायो । उसले सूर्यमानलाई हे¥यो । भरतलाई हे¥यो । दुबै जना निरीह भएर उसलाई हेरिरहे ।

प्रहरीले विक्रमलाई भद्रवन्दी गृह त्रिपुरेश्वरमा पु¥यायो । जहाँबाट ऊ चारवर्ष पहिले मात्र छुटेर गएको थियो ।

विक्रमलाई जेल चलान गरेपछि भरत र सूर्यमान निराश भएर घर फर्के । घरमा आएर दुवैजना चिया पिउँदै सरसल्लाह गर्न थाले ।

“भरत, कानूनको चपेटामा विक्रम फस्यो । निर्दोष भइकन पनि उसले जेल सजाय भोग्नु प¥यो । अहिलेसम्म त मैले प्रदीप साहूलाई ऊ गाउँमा गएको छ भनेको छु । उसलाई धेरै वर्ष सजाय भयो भने के गर्ने ? उसको बस्न लागेको घर पनि टुट्ने भयो ।” सूर्यमानले भन्यो ।

“ठूल–ठूला वकिलहरु राख्नुप¥यो । घुस खुवाएर हुने भए जति घुस दिनु परे पनि दिन्छु अङ्कल पैसाको सुर्ता नगर्नुहोस् ।” भरतले भन्यो ।

“पैसाको कुरै छैन । उसको लागि करोड रुपैयाँ खर्च गर्नु परे पनि गर्छु । त्यो भन्दा पनि हामीले पार्वतीको बारेमा पत्ता लगाउनु प¥यो । एकचोटि तिमी उनको घर सर्लाही गएर आऊ । घरमा राखेर हरायो भनेर उजुरी दिएको पनि हुनुसक्छ ।” सूर्यमानले भन्यो ।

“ठीक भन्नुभयो अङ्कल, म भोलि नै विक्रमको बाईक लिएर सर्लाही जान्छु । त्यहाँ गएपछि केही कुरो खुल्छ कि । नत्र विक्रमले पार्वतीलाई लिएर आएकै थिएन । यो सरासर भूmठो हो । हामीले यति प्रयास त गर्नै पर्छ ।”

यसरी छलफल गरेर भोलिपल्ट विहान सबेरै भरत विक्रमको बाईक लिएर सर्लाही गयो ।

भरत बागमती पुलपारी पुग्यो । त्यहाँ एउटा औषधी पसल देख्यो । ऊ औषधी पसलमा गएर पसलेसँग सोध्यो, “ढुंग्रेखोला कहाँ पर्छ ?”

“किन कसलाई भेट्नु पर्ने ?” औषधी पसलेले सोध्यो ।

“ढुंग्रेखोलाको हरिकृष्ण ढकाल बाजेलाई भेट्न आएको ।”

पसलले एकजना केटालाई बोलाएर भन्यो, “जाऊ त उहाँलाई हरिकृष्ण बाजेको घर देखाई देउ ।”

मोटरसाईकलमा बसेर जान पाउने भएर केटा खुशी हुँदै भरतको पछाडि बस्यो । त्यो केटाले देखाएको बाटोमा भरतले मोटरसाईकल चलाएर लग्यो । बागमतीको पूर्वतिर एक किलोमिटर जति गए पछि उत्तरतिर एउटा शाखा बाटो आयो । ऊ त्यो बाटोबाट उत्तरतिर लाग्यो । बाटोमा जथाभावी ढुङ्गा बिछ्याइराखेको थियो । अलिपर पुगेपछि बाटो पश्चिमतिर मोडियो । त्यहाँबाट केही पर गए पछि मोटरसाईकल रोक्न लगायो । केटा एउटा घरमा पस्यो ।

भरतले यताउता हे¥यो । बाटोबाट पचास फुटभित्र दायाँ बायाँ एक एक ओटा काठले बनाएको घर थियो । बीचमा मोटरै लैजान हुने बाटो थियो । घरभित्र जाने बाटोमा बाँसको तगारो हालेर बाटो छेकीराखेको थियो । बाटोको दायाँपट्टि एउटा घर छ । घरको मुनी घाँस दाउरा राख्ने ठाउँ रहेछ । माथिल्लो तल्लामा सुत्ने कोठाहरु रहेछन् । बायाँतिर पनि काठै काठले बनाएको एउटा घर छ । घर काठको भए पनि छाना टायलको रहेछ । एकैछिनमा केटोसँग एकजना अधबैंशे मानिस आयो । बाँसको छेकवार हटाएर भरतलाई भित्र लग्यो ।

“बाबु कहाँबाट के कामले आउनु भएको होला ?” अधबैंशे मानिसले सोध्यो ।

“म भरत चौधरी । काठमाडौंमा पार्वतीसँगै काम गर्छु । अस्ति बजेट भाषण हुनुभन्दा अगाडि पन्ध्र दिनको विदा हुँदा पार्वती घर आएकी थिइन् । अहिलेसम्म नआएर अफिसबाट खोज्न पठाएको ।”

“यहाँ त आएकी छैनन् । उनको मोबाईलमा फोन गर्नु भएन ? आजकल त मान्छे भेट्न मोबाईले सजिलो बनाई दिएको छ ।”

“उनको मोबाईलको स्वीच अफ गरिराखेकी छिन् । उनको मोबाईल हरायो कि ?”

“अस्ति भर्खर त यहाँ फोन गरेर ल्याएकी ।”

“ल हेर्नुस्, म अहिले नै उनलाई फोन गर्छु ।” भनेर भारतले पार्वतीको मोबाईलमा फोन ग¥यो । उही स्वीच अफ भएको जानकारी आयो । उसले पार्वतीको बुबालाई सुनायो ।

पार्वती त्यहाँ छैन भन्ने पक्का भयो । अन्त कहीं गएको सुराकी पत्ता लाग्न सक्छ । हरिकृष्णको व्यवहार कस्तो होला थाहा पाउन भरतले भन्यो, “पार्वती छैन भने म पनि जान्छु ।”

“यतिबेला कहाँ जानुहुन्छ ? आज यहीं बस्नुस् । यहाँसम्म आएर एकरात पनि नबसी जान पाउनु हुन्न ।”

“आज भइगो । बोलाउनु भयो भने पार्वतीको बिहेमा आउँला ।”

“उनको बिहे हामीले गरिदिनु पर्लाजस्तो छैन ।”

“किन ? उनले नै केटो रोजेकी छिन् कि ?”

“छ रे विक्रम चौधरी भन्ने केटासँग लागेकी छे रे ।”

“चौधरी केटा पनि हुन्छ र ?”

“आजको जमानामा जातपातको त मतलब छैन । तर केटो पहिले डकैती र हातहतियार बोकेको अभियोगमा आठ वर्ष जेल सजाय भोगेर आइसकेको रे । फेरि उसको पहिले बिहे गरेको स्वास्नी पनि छ रे ।”

“बुबाले त सबैकुरो थाहा पाउनु भएको रहेछ । कसले भनेको ?”

“मेरो जेठी छोरी दुर्गाले भनेकी । पार्वती उनैसँग त बस्छिन् ।”

“अनि दुर्गाले त्यो केटोलाई मन पराउनु भएको छ ?”

“दुर्गाले त पटक्कै मन पराउँदिन । उनले अर्कै केटो मिलाई दिएकी थिइन् । त्यो केटोलाई पार्वतीले पटक्कै मन पराइनन् । त्यसैले दुई दिदी बहिनी बीच झगडा भएर पार्वती घरबाट निस्किन् । उनले मन पराएकी केटा कहाँ गइ कि अन्तै ग इखबर छैन भनेर दुर्गाले फोन गरेकी थिई ।”

“कहाँ कहाँ खोज्नु भयो त ?”

“मामाघरमा पनि हेर्न पठाइसकें । त्यहाँ पनि छैन । दुर्गाले त त्यो केटोले नै इन्डियामा बेच्न लग्यो कि भन्ने शङ्का गरेकी छिन् ।”

पार्वतीको आमाले चिया ल्याइन् ।

“आज घरमा पाहुना आउनुभएको छ । कान्छोलाई भनेर त्यो रातो भाले कुखुरा काट्न लगाउनु ।” हरिकृष्णले चिया दिन आएकी स्वास्नीलाई भन्यो ।

“बुबा, लोकल कुखुराको मासुको साथमा घाँटी भिजाउने पनि छ कि ?” भरतले सोध्यो ।

“यहाँ घरमा त छैन बजारबाट ल्याउनुपर्छ ।”

“हुन्छ, म बजार गएर ल्याउँछु ।” भरतले खुशी हुँदै भन्यो ।

भरत मोटरसाईकलमा जान लाग्दा पार्वतीको भाइ राधाकृष्ण म पनि आउँछु भन्दै बाईकमा बस्न गयो । नयाँरोडमा सिलवन्दी रक्सी दुई क्वार्टर लिएर भरत फक्र्यो ।

भरत र हरिकृष्ण गोठघरको माथि कोठामा गए । पार्वतीको आमाले एक कचौरा मासु भुटेर ल्याइन् । मासु उनीहरुको अगाडि राख्दै भनिन्, “ल यो मासु सितनको लागि भुटेर ल्याएको । अरु झोल राखेर पकाएको छु । चाहिन्छ भने पछि ल्याइदिन्छु ।”

 भरत र हरिकृष्ण कुखुराको मासुसँगै रक्सी पिउन थाले ।

पार्वती यो घरमा छैनन् । मामाघरमा पनि छैनन् । कहीं साथीहरुकोमा गएकी पनि त हुनसक्छ । नभए साथीहरुलाई थाहा छ कि ? यस्तै विचार गरेर भरतले पार्वतीको साथीहरु बारे सोधखोज गर्न सोध्यो, “बुबा, पार्वतीको यहाँ मिल्ने साथीहरु को को छन ?”

“स्कुल पढ्ने बेलामा त थुप्रै साथीहरु थिए । अहिले प्रायः सबैको बिहे भइसक्यो । तैपनि पार्वतीले बिहे नगरेर त हामीलाई चिन्तामा पारेकी छिन ।”

“बिहे भइसकेका साथीहरुमा पनि दशैंमा माइती आउँदा मिल्ने साथीहरु त घरमा लिएर आएका होलान् अथवा पार्वतीलाई भेट्न आउँछ होलान् । त्यस्तो मिल्ने साथीहरु कति जना छन् ।

“पार्वतीको मिल्ने साथीहरु मध्ये जनपुरमा बिहे भएकी गंगा, सिन्धुलीमा बिहे गरेकी सावित्री र नवलपरासीमा बिहे भएकी राधा छिन् ।”

यति कुरा सुनेपछि भरतले सन्तोषको सास फे¥यो । अहिले त राती भइसक्यो । जाने कुरै भएन । भोलि विहान उनीहरुको माईतीमा गएर फोनबाट सोधपुछ गर्ने भरतले सोच्यो ।

खाना खाएर भरत राधाकृष्णसँगै एउटै कोठामा सुत्यो । उसलाई भोलि विहान कहिले होला जस्तो लागिरह्यो । तर रक्सीको नशाले गर्दा उसलाई निद्रा लाग्यो ।

भोलिपल्ट विहान चिया खाईसकेपछि भरतले पार्वतीको बहिनी उमालाई बोलायो । उमा आइन् ।

“तिम्रो पार्वती दिदीका साथीहरु सावित्री, गंगा र राधाको घर थाहा छ ?” भरतले उमासँग सोध्यो ।

“मलाई थाहा छ । जाने हो ?” उमाले सोधिन् ।

“जाने मोटरसाईकल लिएर जाने कि हिंडेर जाने ?” भरतले सोध्यो । 

“मोटरसाईकलमा जाने । राधा दिदीको घर त नयाँरोडमा छ ।” उमाले भनिन् ।

उमालाई मोटरसाईकलमा राखेर भरत सबैभन्दा पहिले गंगाको माईती गयो । गंगाको बुबासँग भेट भयो । के कामले आएको भनेर सोध्यो । पार्वती गंगाको ससुरालीमा गएको छ कि एकचोटि फोन गरेर सोध्न अनुरोध ग¥यो ।

गंगाको बुबाले फोन गरेर सोध्यो । पार्वती त्यहाँ नआएको जानकारी दियो ।

त्यहाँबाट उनीहरु सावित्रीको माईतीमा गए । सावित्रीको दाइसँग भेटभयो । ऊसँग एकछिन कुरा गरेर सावित्रीको घरमा फोन गर्न लगायो । त्यहाँ पनि पार्वत िनभएको जानकारी पायो ।

त्यसपछि अलि पर नयाँरोडमा राधाको माईतीमा उमालाई लिएर गयो । त्यहाँ पनि राधाको दाइ भेट्यो । भरतले आपूm आउनाको कारण बताउँदै राधासँग सम्पर्क गराई दिन अनुरोध ग¥यो ।

“राधा अहिले तिमी कहाँ छौं ?” राधाको दाइले फोनमा सोध्यो ।

“म अरुण खोलामा छु । घरमा सबैलाई सञ्चै छ ?”

“सञ्चै छ । तिमीलाई कस्तो छ ?”

“मलाई पनि सञ्चै छ । किन फोन गर्नु भएको ?”

“पार्वती बहिनी तिमीसँग आएकी छिन् ?”

“किन के भयो ? के उनको खोजी भइरहेछ ?”

“उनी पोइला गइ कि, अपहरणमा परी कि, कहाँ गई भनेर यहाँ सबैजना चिन्तित छन् ।”

“अरु कसैलाई नभन्नुहोला । उनी एक महिनादेखि मसँगै छिन् ।”

“अब तिमी काठमाण्डौं कहिले जाने ?”

“एक हप्तापछि जाने ।”

“ल ठीक छ उताबाट फर्कंदा यहाँ आउनु है ? अहिले फोन राख्छु ।” भन्दै राधाको दाइले फोन राख्यो ।

राधाको  दाइले भरतको हात समातेर अलि पर लग्यो । उमा आँगनमै उभिरहन् ि। राधाको दाइले राधाको मोबाईल नम्बर दिंदै भन्यो, “अरु कसैलाई नभन्नु । पार्वती एक महिनादेखि राधासँगै अरुण खोलामा बसिरहेकी छिन् ।” उसले राधाको ससुराली घरको लोकेसन पनि बतायो ।

भरतले बल्ल सन्तोषको सास फे¥यो । ऊ खुशी हुँदै उमालाई लिएर पार्वतीको घरमा गयो । उसलाई अब त्यहाँबाट छिट्टै भागूँजस्तो भयो । तर पार्वतीको आमाले खाना नखाईकन नपठाउने भनेर कर गर्न थालिन् । बाध्यतावश उसले त्यहाँ बस्नै प¥यो । खाना खाइसकेपछि ऊ हिंड्न लाग्दा उमा पनि चन्द्रनिगाहपुरसम्म आउँछु भन्न थालिन् । फेरि एकछिन पर्खनै प¥यो ।

उमा लुगा लगाएर आइन् । भरतले घडी हे¥यो । एघार बजिसकेछ । उमालाई पछाडि राखेर भरत अगाडि बढ्यो । उमा उसको जिउ छुन्छ कि जस्तो गरेर एकदम पछाडि बसिन् र मोटरसाईकलको पछाडि क्यारियर समातिन् । जसले गर्दा भरतलाई मोटरसाईकल चलाउने अप्ठ्यारो भयो । अगाडि च्यापेर बस, आपूmलाई राम्ररी समात भनूँ भने नराम्रो सोच्छि कि भन्ने पीर । त्यसैले उसले विस्तारै मोटरसाईकल चलाउँदै गइरह्यो । कति बस, कति ट्रक र मोटरसाईकलले उसलाई ओभरटेक गर्दै गए । बीस मिनेटमा पुग्ने ठाउँमा चालीस मिनेट लाग्यो ।

उमालाई चन्द्रनिगाहपुरमा उतारेर भरतले हावासरी मोटरसाईकल कुदाएर लग्यो । ऊ नीजगढ हुँदै पथलैया पुग्यो । उसले घडी हे¥यो एक बजिसकेछ । उसलाई छिटोभन्दा छिटो अरुण खोला पुग्नु छ । ऊ अमलेखगञ्ज हुँदै तीन नम्बर पुल पुग्यो । त्यहाँ गाडी जाम रहेछ । उसले बाईक साइडमा राख्यो । के भएको हेर्न गयो । पुलमै एउटा गाठी बिग्रेर रोकिराखेको थियो । बिग्रेको गाडी मिस्त्रीले बनाईरहेको थियो । उसले चिया पिएर समय बितायो । तीनबजे बल्ला बाटो खुल्यो ।

आज सूर्य डुब्नुभन्दा अगाडि अरुण खोला पुग्न नसक्ने भयो । भरतले आज पार्वती भेट्ने विचार त्याग्यो । अर्काको ससुरालीमा साँझको बेला जान ठीक हुँदैन । ऊ विस्तारै गइरह्यो । ऊ कावासोती पुग्दा रातको आठ बजिसकेछ । त्यतिबेला उसलाई देखेर रुक्मिणी दङ्ग परिन् ।

“यतिबेला कहाँबाट आउनु भएको ? विक्रम छुट्यो ?” रुक्मिणीले सोधिन् ।

भरतले सबै कुरो बतायो । दुबै जना खाना खाएर निकैबेर गफ गरिरहे ।

भोलिपल्ट विहान सबेरै भरतको निद्रा खुल्यो । ऊ वाथरुम गएर नित्यकर्म गरी नुहाएर आयो । ऊ लुगा लगाएर बाहिर जान लागेकै बेला रुक्मिणीले नास्ता बनाएर ल्याइन् । दुबैजनासँगै बसेर नास्ता गरी ऊ बाहिर निस्क्यो ।

अरुण खोला पुल पुग्नै लाग्दा भरतले बाईक रोक्यो । राधाको दाइले दिएको लोकेसनअनुसार बायाँपट्टि एउटा कच्ची बाटो देख्यो । ऊ त्यहाँबाट भित्र लग्यो । बायाँतिर जंगल तलतिर खेती गर्ने खेत रहेछ । त्यही खेतको बगलमा घर बनाएर बसोबास गरिराखेका रहेछन् । ऊ अलि अगाडि गएपछि राधाको घर देख्यो । एक्कासी त्यो घरमा जाउँ कि नजाउँ भयो । उसले मोबाईलबाट राधालाई फोन ग¥यो ।

“हेलो को बोल्नु भएको ? कसलाई खोज्नु भएको ?” नारी स्वर आयो ।

“तपाईंको अपरिचित साथी । जरुरी कामले तपाईंलाई भेट्न आएको । अहिले म तपाईंको आँगनमा छु । कृपया मोबाईल लिंदै बाहिर आउनुहोला ।”

दुईती दौंतरी केटीहरु ढोकामा आए । एउटी मोटोघाटो खाइलाग्दी गोरी केटीको हातमा मोबाईल लिएकी थिइन् । उनको सिउँदोमा सिन्दूर हालेकी छिन । अर्की ठिक्क जिउकी सिउँदोमा सिन्दूर नभएकी केटी पार्वती होलीन् । भरतले दुवै जनालाई नमस्कार गरेर भन्यो, “हिजो विहान सर्लाहीबाट मैले नै फोन गराएको थिएँ । म भरत चौधरी, तपाईहरु मध्ये राधा को हुनुहुन्छ ? पार्वती को हुनुहुन्छ मलाई थाहा छैन ।”

“म राधा हुँ । उनी पार्वती हुन् । हामीले तपाईंलाई चिनेनौं । के काम छ भन्नुस ।” राधाले भनिन् ।

“घरमा आएको पाहुनालाई घर भित्र लैजानु हुन्न ?” भरतले भन्यो ।

“आउनुहोस्” भनेर दुबैजना घरभित्र पसे । उनीहरुको पछि पछि भरत गयो । उसलाई एउटा कोठामा लगेर कुर्सीमा बसायो । दुबैजना ढोका छेउमा उभिएर उत्सुकताका साथ भरतलाई हेरिरहे ।

“म भरत चौधरी, घर यहीं कावासोती । म विक्रम चौधरीको साथी हुँ ।” भरतले आफ्नो परिचय दिंदै दुबैजनाको मुहारमा हे¥यो । राधाको मुहारमा कुनै परिवर्तन आएन । तर पार्वतीले ठूलठूलो आँखा पारिन् । उनको आँखामा उत्सुकता झल्कियो । उसले राधालाई हेरेर फेरि भन्यो, “राधाजी, हिजो म सर्लाहीमा तपाईंको माईती गएको थिएँ । मैले नै तपाईको दाइलाई भनेर फोन गर्न लगाएको थिएँ । उहाँले नै तपाईंको घरको लोकेसन दिनु भएको थियो ।”

“कति भूमिका बाँधिरहनु भएको ? के भन्न आउनु भएको हो छिटो भन्नुहोस् न ?” भरत आएको काण थाहा पाउन हतारिएर पार्वतीले भनिन् ।

“पार्वतीजी, वास्तवमा म तपाईंलाई नै खोज्दै आएको हूँ । तपाईं मोबाईलको स्वीच अफ गरेर आरामले यहाँ बसिरहनु भएको छ । उता मेरो साथी विक्रम जेलमा सडिरहेको छ ।” भरतले पार्वतीको आँखामा आँखा जुधाएर भन्यो ।

“किन, विक्रमले फेरि के अपराध गर्नुभयो ?” पार्वतीले हडबडाएर सोधिन् ।

“विक्रमले त केही अपराध गरेको छैन । तपाईको दिदी दुर्गाले विक्रमले तपाईंलाई भारतको बेश्यालयमा लगेर बेच्यो भन्ने आरोप लगाएर प्रहरीमा जाहेरी दिइन् । प्रहरीले विक्रमलाई गिरफ्तार गरेर मुद्दा चलायो ।”

“कहिले कति दिन भयो ?” पार्वतीले आँतिएर सोधिन् ।

“भयो नि एक महिना । एक्काईस दिन त प्रहरीको खोरमा राख्यो । अहिले पुर्पक्षको लागि भद्रगोल जेलमा राखेको छ ।”

“लौ न नि अब के गर्ने ? मैले के गर्नुप¥यो भन्नुस् ।” पार्वतीले गहभरी आँशु राख्दै रुन्चे स्वरमा भनिन् ।

“तपाईं मसँग काठमाण्डौं हिंड्नुस् । तपाईलाई कसैले बेचेको होइन भनेर प्रहरीमा बयान दिनु प¥यो ।”

“ल हिंड्नुस् म अहिले नै आउँछु ।” पार्वती भरतसँग जान तयार भइन् ।

“कहाँ अहिले नै जाने । घरमा कोही पनि हुनुहुन्न । आमा बा आइसकेपछि हामसँगै जाउँला ।” राधाले भनिन् ।

“आमा बा कहाँ जानुभएको ?” भरतले सोध्यो ।

“मामाघरमा भोजमा जानु भएको छ । भरेसम्म आउनु हुन्छ होला ।”

“पार्वती तपाईंकोमा बसिरहेकी भन्ने साक्षी बक्न तपाईं पनि काठमाण्डौं आउनु पर्नेछ । हाम्रो फोन आउने बित्तिक्कै आउनुहोला ।” भरतले भन्यो ।

“होइन भरतजी, हामी अहिले नै जाउँ । राधा एक दुई दिन पछि आउँछिन् ।” पार्वतीले रुन्चे स्वरमा भनिन् ।

“कति हतारिएकी यो मोरी । जाऊ, जाऊ, अहिल्यै जाऊ । ल तिमी तयार होऊ । म चिया बनाएर ल्याउँछु ।” यति भनी राधा भान्सातिर लागिन् । पार्वती लुगा लगाउन गइन् ।

राधाले चिया बनाएर ल्याइन् । पार्वती पनि तुरुन्तै तयार भएर झोला बोकेर आइन् ।

“तपाईं यहाँ किन लुकेर बस्नु भएको ?” भएको चिया पिउँदै पार्वतीसँग सोधिन् ।

“म विक्रमलाई मन पराउँछु । घरबाट मलाई अन्तै बिहे गरिदिन लागेका थिए । मैले विक्रमसँग विवाह गरुँ भन्दा अहिले नगर्ने भन्यो । म दिदीकोमा या घरमा गएँ भने अरुसँग मेरो विवाह गराई दिनसक्छन् । त्यहीबेला राधाकहाँ गएँ । राधा काठमाण्डौंबाट यहाँ आउन लागेकी थिइन् । उनीसित म पनि आउँछु भन्दा हुन्छ मलाई साथी पनि हुन्छ भनेर यहाँ आएकी हूँ ।”

“तपाईंको बुबाले त विक्रमसँग विवाह गरेर गए पनि हुन्छ । हामीले घरबाट पो दिन मिल्दैन भन्नुहुन्छ ।”

“दिदीले त विक्रमसँग जाने भए अहिल्यै जाऊ, नभए हामीले भनेको ठाउँमा विवाह गर्नुपर्छ भनेर कर गरिरहनु भएको थियो ।”

“यो सबै तपाईंको दिदीको चाल हो । विक्रमसँग तपाईंको विवाह भएको उनी हेर्न चाहँदिनन् ।”

चिया खाएर राधासँग विदा भएर भरत र पार्वती मोटरसाईकलबाट राजमार्गतिर आए । राजमार्ग पुगेपछि भरत पूर्वतिर नलागिकन पश्चिमतिर लाग्यो ।

“हामी कहाँ जान लागेको ?” भरत उल्टो बाटोतिर लागेकोले पार्वतीले शंका गरिन् ।

“विक्रमको घर जान लागेको ।” भरतले पार्वतीलाई सिधा विक्रमको घर लिएर गयो ।

मोटरसाईकल विक्रमको घर अगाडि रोक्यो । गेटमा रहेको बेल थिच्यो । सरस्वतीले ढोका खोल्न आइन् । भरतलाई देख्ने बित्तिक्कै उनले सोधिन्, “विक्रम पनि आएको हो ?”

“अब आउँछ । यिनै हुन् पार्वती । यिनैलाई बेच्यो भनेर भूmठो आरोपमा विक्रमलाई थुनिएको थियो । पार्वती काठमाण्डौं पुगेपछि विक्रम छुट्छ ।” भरले पार्वतीलाई आमाको परिचय दिंदै भन्यो, “उहाँ विक्रमको आमा । उहाँ भाइ बुहारी चम्पा ।”

पार्वतीले दुवैजनालाई नमस्कार गरिन् । भरतले पार्वतीलाई घरको सबै कोठाहरु घुमायो ।

“म खाना बनाउँछु । खाना खाएर मात्र जानुहोला ।” चम्पाले भनिन् ।

“हुन्छ, पहिले चिया खाउँ । अनि पार्वतीलाई कृषि फार्म घुमाएर ल्याउँछु । अनि खाना खाउँला ।” भरतले भन्यो ।

चिया खाएर भरत पार्वतीलाई लिएर कृषि फार्म गयो । कृषि फार्म देखेर विक्रमप्रति पार्वतीको मनमा जुन धारणा बनाएकी थिइन् । आज उनलाई सपना हो कि विपना लागिरहेको छ । विक्रमले त आमा हराइन् । बाबु भाइ कहाँ छ थाहा छैन भनेको थियो ।

“विक्रमको बुबा जमिन्दार हो ?” कृषि फार्म हेरिसकेपछि पार्वतीले सोधिन् ।

“जमिन्दार नभए यत्रो सम्पत्ति कहाँबाट आउँछ ?” भरतले साँचो कुरा लुकाएर भन्यो ।

“विक्रमको बुबा खोइ ?”

“उहाँ विहान सबेरै दूध र तरकारी ट्रयाक्टरमा राखेर वर्दघाटमा बेच्न जानुहुन्छ । उहाँ आफै ट्रयाक्टर चलाउनु हुन्छ । साह्रै मेहेनती हुनुहुन्छ ।”

पार्वती निरुत्तर भइन् । कृषि फार्म घुमेर उनीहरु विक्रमको घरमा आए । त्यतिबेलासम्म विश्वनाथ पनि घर आइसकेको रहेछ । भरतले पार्वती र विश्वनाथको परिचय गराई दियो । पार्वतीले विश्वनाथलाई नमस्कार गरिन् ।

सरस्वतीले पार्वतीलाई बोलाएर भान्सा कोठामा लगिन् । भान्सा कोठा देखेर त पार्वती झन छक्क परिन् । उनको कारण विक्रम जेलमा परिरहेको छ । घरका मानिसहरुले उनी प्रति कस्तो व्यवहार गर्ने होला भनेर उनी डराईरहेकी थिइन् । कसैले केही भनेनन् । उनलाई अब डर होइन लाज लाग्न थाल्यो ।

“धेरै वर्ष पछि मेरो छोरा विक्रमसँग भेट भएर जति खुशि भएको थिएँ । त्यो खुशीयाली सेलाउन नपाउँदै दुःखको पहाडले थिच्यो हामीलाई ।” सरस्वतीले बर्रर आँशु झार्दै भनिन्, “काठमाण्डौं गएर तिमीलाई बिहे गरेर ल्याउँछु भनेर गएको छोरालाई काठमाण्डौं पुग्ने बित्तिक्कै तिम्रो दिदीले जेल पठाई दियो ।

पार्वतीले आपूm घरबाट राधाकोमा गएको कारण बताउँदै माफी मागिन् ।

“अब छिटो काठमाडौं जानू । मेरो छोरालाई छिटो छुडाएर ल्याऊ ।” सरस्वतीले भनिन् ।

पार्वतीले केही जवाफ दिन सकिनन् । उनले के जवाफ दिन्थिन् ? उनले विक्रमलाई रिस देखाएर गायब हुँदा विक्रमलले जेल यात्रा गर्नु परिरहेको छ ।

विक्रमको घरमा विहानको खाना खाएर भरत र पार्वती कावासोतीमा भरतको घरमा आए । भरतले रुक्मिणी र पार्वतीको परिचय गराई दियो ।

“काठमाण्डौं जाने होइन ?” पार्वतीले सोधिन् ।

“आव यहीं बस्ने भोलि विहान मात्र काठमाण्डौं जाने । अहिले गएर के गर्ने ? राती मात्र पुगिन्छ । मैले घरपतिबालाई तपाईं भेटेको कुरा भनिसकें । नहडबडाइकन विस्तारै आउनु । बाटोमा अर्को दुर्घटना नहोस् भन्नु भएको छ ।” भरतले भन्यो, “म एकछिन बाहिर गएर आउँछु ।”

“म पनि बहिनीलाई बजार घुमाएर ल्याउँछु ।” रुक्मिणीले भनिन् ।

भरत बाहिर गएको एकछिनमा रुक्मिणी र पार्वती पनि बजार गए । रुक्मिणी चञ्चल मन गरेर बजारमा यताउता सामानको भाउ सोध्दै किनमेल गर्न लागिन् । पार्वती भने उदास उदास थिइन् । उनले एक शब्द बोलेकी होइनन् । कुनै चीज किन्ने चाहना गरको पनि छैन । मुखमा बुझो लगाई राखेकोजस्तो छ । रुक्मिणीले चटपटे बनाउन लगाइन् । पार्वतीले पिरो नखाने भनिन् । चटपटेवालालाई पिरो नराख्नु भनिन् । दुबैजना चटपटे खाँदै घर आए ।

“बहिनी, किन उदास भएकी ?” चिन्ता लिनु पर्दैन । तपाईं काठमाडौं पुगेपछि विक्रम छुटिहाल्छ नि ।” रुक्मिनीले पार्वतीलाई सम्झाइन् ।

“म विक्रमसँग रिसाएर यहाँ किन आएँ भन्ने कुरामा मलाई अपशोच लागिरहेको छ । मेरो कारण विक्रमले जेल जीवन बिताउनु परिरहेको छ । विक्रमले के सोच्यो होला ?”

“यसमा तपाईंको कुनै दोष छैन । दोष त तपाईंको दिदीको हो । तपाईंको दिदीले तपाईंको चिनेको भरमा त्यसरी जाहेरी दिनुहुन्थ्यो त ? तपाईहरुको बिहे भएको उनलाई मन पर्दैन कि के हो ?”

“मन पराउँदैन । उहाँ हाम्रो बिहेको विरोधी हुनुहुन्थ्यो ।”

यस्तै गफ गर्दै उनीहरु घर पुगे । एकछिन पछि भरतको बच्चालाई स्कूल बसबाट पु¥याउन घरमा पु¥याउन ल्यायो । दुबैजना मिलेर खाजा बनाउन लागे । खाजा पाकेपछि भरतलाई फोन गरेर बोलाए ।

त्यसरात उनीहरु कावासोत्रीमै बसे । भोलिपल्ट विहान सबेरै भरत र पार्वती मोटरसाईकलबाट काठमाण्डौं आए ।

दिनको एक बजे भरत काठमाण्डौं पुग्यो । उसले थानकोटबाट सूर्यमानलाई फोन गरेर कालीमाटी प्रहरी प्रभाग महिला सेलमा बोलायो । सूर्यमान प्रदीपको अफिसमै आइरहेको रहेछ । भरत पुग्नुभन्दा अगाडि ऊ प्रहरी प्रभाग पुगिसकेको रहेछ । तीनैजना महिला सेलमा गयो ।

“ल इन्स्पेक्टर साहेव, उनी नै हुन पार्वती ढकाल । जसलाई बेचेको अभियोगमा तपाईंहरुले विक्रम चौधरीलाई जेल पठाउनु भएको थियो ।” सूर्यमानले भन्यो, “ल पार्वती भन तिमी कहाँ गएकी थियौं ?”

पार्वतीले आपूm कहाँ किन गएको सबै कुरा बताइन् ।

महिला सेलको इन्स्पेक्टरले दुर्गालाई फोन गरेर तुरुन्त अफिसमा बोलाईन । आधाघण्टा भित्रमा दुर्गा पनि आइ पुगिन ।

“यिनी तपाईंको बहिनी पार्वती ढकाल हो ?” इन्स्पेक्टरले दुर्गासँग सोधिन् ।

“हो ।” दुर्गाले भनिन्, “तँ हामीलाई थाहा नदिई कहाँ गएकी थियौं ? अहिले कहाँबाट आएको ?”

“म आफ्नो मर्जीले राधासँग गएकी थिएँ । अहिले त्यहींबाट आएकी । विक्रमलाई किन थुनाउनु भएको ? ल अब म आइपुगें विक्रमलाई छुटाउनुहोस् ।” पार्वतीले भनिन् ।

दुर्गाको मुख कालो नीलो भयो । उनले लरबराएको स्वरमा भनिन्, “मैले त तिमीलाई खोज्नु प¥यो भनेर संस्थामा भन्न गएकी उनीहरुले प्रहरीमा जाहेरी दिनुपर्छ भनेर जाहेरी दिन लगाए ।”

“जे भए पनि केस अब हाम्रो हातमा छैन । अदालतमा गइसकेको छ । अब अदालतमा साक्षी वकपत्र हुने बेलामा पार्वतीलाई अदालतमा उपस्थित गराउनु प¥यो । विक्रमले सफाईं पाइहाल्नु हुन्छ ।” महिला इन्स्पेक्टरले सूर्यमानतिर हेरेर भनिन्, “अब पार्वतीलाई यताउता जान नदिनुहोस् ।”

“पार्वती मेरो बहिनी हो । मैले पालीराखेको थिएँ । मसँगै लैजान्छु ।”दुर्गाले भनिन् ।

“तपाईंले मलाई पालीराखेको होइन, मैले तपाईंलाई पालीराखेको छु । अब म तपाईंसँग आउँदिन । तपाईं मेरो दिदी होइन । दुस्मन रहेछौं । म कीर्तिपुरमा सूर्यमान बाको घरमा बस्छु ।”पार्वतीले भनिन् ।

“हुन्छ । विक्रमको काम पनि चालू भइसकेको छ । पार्वती भयो भने सजिलो पनि हुन्छ ।” सूर्यमानले भन्यो ।

दुर्गाले जिद्दी गर्न सकिनन् । पार्वती, भरत र सूर्यमान कीर्तिपुर तिर लागे ।

 पन्ध्र

भद्रवन्दी गृह त्रिपुरेश्वरमा विक्रमलाई चिन्ने पुराना कैदीहरु अझै थुप्रै रहेछन । लागु औषध,जवरजस्ती करणी, वन र जिउ मास्ने बेच्ने अभियोग लागेकाहरु अझै त्यहाँ बाँकी रहेछन् । अरुहरु कोही अवधि पुरा गरेर गइसकेका थिए । कोही मन्त्रिपरिषदको निर्णयले आधा सजाय माफी पाएर गएका थिए । कोही मन्त्रिपरिषदको निर्णयले आधा सजाय माफी पाएर गएका थिए । ती पुराना साथीहरुले के मुद्दामा आएको भनेर सोध्यो । उसले आफ्नो मद्दाको बारेमा बतायो ।

“ल अब तपाईंको जीवन यही जेलमा बित्नेभयो । यो मुद्दामा अलिकति पनि कैद मिनाहा पाउँदैन । धरौटी पनि खुल्दैन । हत्तपत्ती मुद्दाको फैसला पनि हुँदैन ।” एकजना कैदीले भन्यो ।

यो चार वर्षको अवधिमा भद्रवन्दी गृहमा कति परिवर्तन भइसकेको रहेछ । यो जेल पनि एउटा विश्वविद्यालय भने पनि हुन्छ । जसरी विश्वविद्यालयमा विभिन्न विषय लिएर विद्यार्थीहरु पढ्न आउँछन् । निश्चित विषयको कोर्ष सकिए पछि घर जान्छन् । यो जेलमा पनि विभिन्न ठाउँबाट विभिन्न अभियोगमा निश्चित अवधिको लागि बन्दी भएर आउँछन् । आफ्नो अवधि सकिए पछि डिग्री पाएकोजस्तो खुशी भएर घर जान्छन् । उनीहरुले यहींबाट धेरै कुरा सिकेर जान्छन् ।

विक्रम पनि पहिले एउटा अभियोगमा सजाय काटेर गएको मान्छे । अहिले डबल डिग्री गर्न आएको जस्तो फेरि जेल परेको थियो । पहिले उसलाई कसैले भेट्नै आउँदैनथ्यो । माईकले उसको नामै लिईंदैनथ्यो । अहिले हरेक दिन एघार बजेदेखि बाह्र बजेसम्म माईकबाट तीनचोटि उसको नाम बोलाउँछ । कहिले सूर्यमान, कहिले भरत दिनहूँ आउँथे । सूर्यमानलाई शनिवार मात्र आउनु दिन का दिन आइरहनु पर्दैन भन्यो । उसको साथी भरत यता कति दिनदेखि उसलाई भेट्न आएको छैन । सायद ऊ पनि घर गयो होला ।

जतिसुके मानिसहरु भेटघाटमा आए पनि, मानिसहरुले जतिसुकै सहानुभूति दर्शाए पनि उसको मनमा चैन छैन, शान्ति छैन । पहिले ऊ यो जेलमा आउँदा मन त्यति छटपटिएको थिएन । अशान्त पनि थिएन । किनकि पहिले त उसले अपराध गरेकै कारण जेल पठाइएको थियो । उसले डाँका डालेकै थियो, पेस्तोल देखाएर लूटपाट गरेकै थियो । गर्न नहुने काम कहिले रहरले त कहिले बाध्यताले गरेको थियो । त्यसैले जेल परें भनेर उसले मन राख्थ्यो ।

अहिले उसले गर्दै नगरेको अपराधमा सजाय भोगिरहनु परेको छ । उसको मन दुखेको कारण पनि यहि हो । अभियोग पनि कसतो लगाएको ? आफ्नो प्रेमीकालाई भारतको वेश्यालयमा बेचेर आयो रे । जुन सरासर भूmठ र कपोलकल्पित छ । ऊ पार्वतीलाई प्रेम गर्छ । त्यसैले उसले पार्वतीलाई काम दियो । माया दियो । आज उनकै कारण ऊ जेलमा बस्नु परिरहेको छ ।

आज उसलाई पार्वतीको साह्रै याद आइरहेको छ । उनी साँच्चीकै आपतमा परेकी छिन् कि ? के भयो ? कसरी थाहा पाउने ? उनलाई खोज्न गएको भरत अहिलेसम्म आएको छैन । केही खबर पनि छैन ।

विहान सबेरै उसको निद्रा खुल्यो । कोठामा कोही उठेका छैनन् । बल्ल कुखुरा बास्यो । पालोमा बसिरहेकाहरु छिनछिनमा ‘खबरदार खबरदार’ भनेर कराईरहेका छन । उसलाई पार्वतीको सम्झना आइरहेको छ । पार्वतीलाई खोज्न गएका भरतले पार्वती फेला पा¥यो कि पारेन केही खबर आएको छैन । उसलाई पार्वतीको नाममा एउटा पत्र लेख्न मन लाग्यो । उसले कापी र कलम निकालेर एउटा पत्र लेख्यो ।

मेरी प्रियसी पारु,

पहिलो नजरमै मैले तिमीलाई मन पराएँ । तिमीसँग जनिक रहन सूर्यमान बाले महिलाहरुसँग बच्नु, धेरै सङ्गत नगर्नु भन्दा भन्दै मैले तिमीलाई काम दिएँ । दिनभरी तिमीसँगै हिंड्थें । रातभर तिमी मेरो सपनामा आउँथ्यौं । तिमीसँग जिउने, तिमीसँग मर्ने मेरो विचार थियो । आज मेरा ती सारा सपना र कल्पना हावाको महल झै भताभुङ्ग भयो । मबाट तिमी टाढा भयौं । तिमी कहाँ गयौं । कहाँ छौं ? मलाई थाहा छैन । तैपनि तिमी हराएकै कारण कानूनले मलाई बन्दी बनायो । मलाई तिम्रो दिदीले आरोप लगाईन — मैले तिमीलाई बेचें रे । भन प्रिय तिमी नै के मैले तिमीलाई बेचेको हो ? प्रिय तिमी आईदेऊ संसारलाई बताउन कि तिम्रो विक्रम निर्दोष छ ।

पारु, तिम्रै सम्झनामा बाँचिरहेको यो जीवन, आज तिमी बिना बाँच्नु परिरहेको छ । तिमीसँगको विगतका ती दिनहअरु सम्झँदै यो कठिन समलाई सहज बनाएर बाँचिरहेको छु । तिमी आउने बाटोमा पर्खी बसेको छु । आँशु पिएर पनि जिन्दगी जिउन सिक्दैछु । हाम्रो जीवन तिम्रो दिदीको खेलौना होइन । हाम्रो जीवन हाम्रै मर्जीमा बाँच्न पाउनुपर्छ । प्रेम गर्नु भूल होइन न त धोका नै हो । दुई आत्माको मिलन हो ।

मेरो आत्माले तिमीलाई सम्झिरहेको छ । मेरो आँखाले तिमीलाई नै चाहिरहेको छ । आई देउ प्रिय तिमी चाँडै यो बन्धनबाट छुटकारा दिलाउन ।

तिम्रै बाटो पर्खिबस्ने

विक्रम चौधरी

पत्र लेखेर उसले पट्यायो । आफ्नो खल्तीमा राख्यो । पत्र पार्वतीकहााँ पुगोस् वा नपुगोस् उसको मनमा सन्तुष्टि भयो । नम्बर खुल्यो । ऊ बाहिर घुम्न गयो । आज उसको पाईलामा बल थियो । ऊ छिटो छिटो हिंडिरहेको छ । उसको पाईला लम्किरहेको छ निरन्तर । आधाघण्टासम्म निरन्तर हिंडेपछि ऊ एक ठाउँमा थचक्क बस्यो । अनि होटलमा गएर चिया पियो ।

आज उसले समयमा नै खाना खायो । खाना खाएर आफ्नो बेडमा पल्टिरह्यो । भेटघाटमा आउनेहरुको नाम माईकबाट बोलाईरहेको थियो । उसको नाम पनि बोलाउन सक्छ । ऊ निदायो भने थाहा पाउँदैन । उसलाई भेट्न आउनेहरुलाई एघार बजेपछि मात्र आउनु भनीराखेको थियो । अहिले एघार बजिसकेको थियो । उसको कान माईकतिरै तानिएको थियो ।

“विक्रम चौधरी ! विक्रम चौधरी !! विक्रम चौधरी !!!” माईकबाट तीनचोटि नाम बोलायो । तीनचोटि नाम बोलाउनुको अर्थ हो कोही उसलाई भेट्न आएको छ । को आएको होला भनेर ऊ गेटमा गयो । उसले गेट बाहिर हे¥यो । गेट बाहिर उसलाई भेट्न आएकाहरुलाई देखेर उसको मनरुपी बगैंचामा बसन्त बहार आयो । उसको मन चङ्गासरी आकाशमा उड्न लाग्यो । जाडोको याममा न्यानो घाम लागेकोजस्तो भयो । गेटबाहिर भरत र पार्वती उसलाई भेट्न व्यग्रताकासाथ प्रतिक्षा गरिरहेका थिए । उसको मनमा खुशीको लहर दौडियो । उसको शरीरमा एक किसिमको मिठास तरङ्गित भयो । भेटघाट गर्ने ठाउँमा एकदम प्याक रहेछ । अरु उठेर नगएसम्म उसको मान्छेलाई त्यहाँ बसाउँदैन । उनीहरु ठाउँमा नबसेसम्म उसलाई बाहिर पठाउँदैन ।

एकछिन पछि भेटघाटमा रहेको एकजना मानिस उठेर गयो । गेटमा बसिरहेको मान्छेले “विक्रम चौधरीको मान्छे राख्नु” भन्यो । बाहिर सिक्रीमा बसिरहेको मान्छेले ‘विक्रम चौधरी’ भनेपछि भरत र पार्वती भेटघाटस्थलमा बस्न गए । सिक्रीमा बस्ने मान्छेले ‘ल विक्रम चौधरीलाई पठाउनु” भन्यो । अनि बल्ल ढोका खुल्यो । ऊ भेटघाटस्थलमा गयो ।

“ओहो मैया ! के छ हालखबर ? कहाँ गायब भएको थियो ?” विक्रमले हाँस्दै पार्वतीसँग सोध्यो । पार्वती एक टकले विक्रमलाई हेरिरहिन् । उनको मनमा कति कुरा खेलिरहेको होला । विक्रमले फेरि ठट्टा गरे झै पार्वतीलाई भन्यो, “किन बोली पनि उतै बन्धक राखेर आयौं कि के हो ?”

“मलाई माफ गर्नुहोस् मैले गरेर तपाईंले दुःख पाउनु भयो ।” पार्वतीले भनिन् ।

“तिमीले के गल्ती गरेकी छौ र ? मैले माफी दिनुप¥यो ?”

“मैले आफ्नो स्वार्थ पूरा नहुँदा कसैलाई खबरै नगरी गायब भएँ । मेरै कारणले तपाईले जेलको यात्रा गर्नुप¥यो ।” यति भनि पार्वतीले बर्रर आँशु झारिन् ।

“हेर, हेर रोएकी । तिमी मलाई सान्त्वना दिन आएकी कि रुवाउन आएकी ?” विक्रमले भन्यो, “म कसैलाई दोष दिन्न । यो हाम्रो कर्मको भोग हो । नरोउ अब तिमी आयौं सबै ठीक हुन्छ । तिमीलाई मैले बेचेको होइन । तिमी आफै गायब भएको भने पछि म छुटिहाल्छु नि ।”

“घरपति बा र म पार्वतीलाई लिएर महिला सेल कालीमाटीमा गएका थियौं । तिमीलाई छुडाउनु प¥यो भन्दा अब मुद्द चलिसक्यो । अब उहाँहरुको हातमा केही छैन । जे हुन्छ अदालतबाटै हुन्छ भन्यो । अबको पेशीमा जाहेरवाली र साक्षीहरुको बकपत्र हुन्छ । त्यहीबेला पार्वतीलार्य अदालतमा उपस्थित गराए पछि मात्र तिमीले सफाइ पाउने छौं ।” भरतले भन्यो ।

“अब अर्को पेशी कहिले हुन्छ ?” विक्रमले सोध्यो ।

“तिमी कहाँ पत्र आउनु पर्ने हो । अहिलेसम्म पत्र आएको छैन ?”

“यहाँ त केही खबर आएको छैन । यो मैंयालाई कहाँबाबट समातेर ल्याएको ?”

भरतले पार्वतीलाई कसरी खोजेको सबै कुरो बतायो ।

भरतको कुरा सुनेपछि विक्रमले भन्यो, “अब अदालतमा छिटो पेशी राख्न लगाउनु प¥यो । दुई चार हजार रुपैयाँ खर्च भए होस् ।”

“सुर्यमान बा र म भोलि अदालतमा गएर बुझ्छौं ।” भरतले भन्यो ।

“पार्वती तिमी मेरो कोठामा बस्नु । घरपतिबा आमाको सेवा गर्नु । म बाहिर आएपछि झ्याईकुटी बाजा बजाउँला । मेरो अनुपस्थितिमा व्यापारको सबै काम तिमीले गर्नुपर्छ ।

  “हुन्छ” भनेर पार्वतीले टाउको हल्लाइन् ।

भेटघाटमा धेरै हूल भयो अब उठ्नुस् भनेर उनीहरुलाई उठायो । विक्रम उनीहरुसँग छुट्टिएर आयो ।

भरत र सूर्यमान काठमाडौं जिल्ला अदालत गयो । विक्रमको मुद्दा परेको फाँटवालालाई भेट्न गए । पेशी कहिले छ भने बुझ्यो । पेशी त अझ एक महिना पछिमात्र राख्ने भनयो । पार्वती घर आइसकेको र बेकारमा विक्रमले जेल जीवन गुजार्नु परेको सबै कुरा भनेर छिटो पेशी राखिदिन अनुरोध गरे । त्योभन्दा अगाडि सम्भव छैन भनेर मान्दै मानेन ।

सूर्यमानले आफ्नो एकजना नेतालाई फोन गरेर छिटो पेशी राख्न लगाउन अनुरोध ग¥यो । एकछिन पछि फाँटवालाले सूर्यमानलाई बोलायो । अबको पन्ध्र दिनमा विक्रमको बकपत्रको पेशी राखिदियो । त्योभन्दा अगाडि राख्न  अनुरोध गरे । हुँदै हुँदैन भनेर फाँटवालाले मानेन । अनि उनीहरु लुरुक्क परेर आए ।

दुबैजना विक्रमलाई भेट्न गए । पन्ध्रदिन जसरी भए पनि मन राख्नु भनेर विक्रमलाई सम्झाए । विक्रमले पनि हुन्छ भनेर मन राख्यो ।

पन्ध्रौं दिनको दिन समयमा विक्रमको वकिललाई लिएर सूर्यमान र पार्वती अदालतमा पुगे । फाँटवालालाई भनेर विक्रमको फाईल न्यायाधीशको टेबलमा राख्न लगाए । न्यायाधीश इजलाशमा आएर आफ्नो ठाउँमा बस्ने बित्तिक्कै विक्रमको वकिलले विक्रमको कारवाही अगाडि बढाउन अनुरोध प¥यो ।

“खोई त सरकारी वकिल आउनु भएको छैन । उहाँ आउनु भए पछि मात्र कारवाही अगाडि बढ्छ ।” न्यायाधीशले भन्यो ।

वकिललाई लिएर सूर्यमान सरकारी वकिल कार्यालयमा गए । सरकारी वकिल भेटेर छिटो इजलाशमा पुग्न अनुरोध ग¥यो । सरकारी वकिललाई लिएर सूर्यमान इजलाशमा पुग्यो ।

इजलाशभित्रको सुब्बाले पहिले सूर्यमानको बयान लियो । उसले यथार्थ कुरो बताउँदै विक्रमको हिजोको जुनसुकै चरित्र भए पनि अहिले सुध्रीसकेको र उसलाई सुध्रने मौका दिनुपर्छ भनेर अनुरोध ग¥यो ।

दुर्गा पनि अदालतमा आइपुगिन् । उनीसित पनि बयान लिने काम भयो ।

“बहिनाीले घरमा विक्रमकहाँ जाने भनेर पत्र लेखेर गएकी थिइन् । त्यसैले विक्रमले नै लग्यो होला भन्ठानें । तर विक्रमसँग सोध्दा ऊसँग पार्वती छैन भन्यो । बहिनी कहाँ गइ होली बहिनीको खोजबिन गर्न एउटा महिलावादी संस्थामा मद्दत माग्न गएको थिएँ । संस्थाले विक्रमले पार्वतीलाई बेचेको होला भनेर प्रहरी महिला सेल कालीमाटीमा जाहेरी दिन लगाएको थियो । अहिले मेरी बहिनी पार्वती घरमा आइसकिन् । त्यसैले अब मलाई विक्रम प्रति शंका छैन । उहाँलाई सफाई दिनु भए पनि हुन्छ ।” दुर्गाले बयानमा भनिन् ।

त्यतिकैमा राधालाई लिएर भरत पनि आइपुग्यो । भरतसँग पनि बयान लियो । भरतले पनि यथार्थ कुरा बताउँदै नारायणघाटमा सून किनेको सून पसलको बील, विक्रमको आमालाई अस्पताल भर्ना गराएको कागज सबै अदालतमा पेश ग¥यो ।

त्यसपछि पार्वतीसँग बयान लियो ।

“मलाई कसैले पनि अपहरण गरेको होइन श्रीमान । म विक्रमलाई मन पराउँछु । तर मेरो घर पविारले उसलाई मन पराउँदैन । मलाई जवरजस्ती घरबाट अन्तै बिहे गरी दिन लागेको थियो । त्यसैले म विक्रमकहाँ गएर बिहे गरुँ भनें । उसले मानेन । त्यसैले मलाई कहाँ जाऊँ, के गरुँ भयो । त्यहीबेला मेरो साथी राधा काठमाडौंबाट ससुराली घर अरुण खोला जान लागेकी थिइन् । अनि म पनि आउँछु भनेर ऊसँगै गएँ । मलाई कसैसँग कुरा गर्न मन लागेन । अरुले मलाई खोज्छ भनेर मैले मोबाईलको स्वीच अफ गरीराखेको थिएँ । त्यसैले श्रीमान अब विक्रमलाई रिहा गरिदिनुहोला ।” पार्वतीले भनिन् ।

सरकारी वकिलसँग पनि केही भन्नु छ कि भनेर न्यायाधीशले सोध्यो ।

“जुन केटी हरायो र बेच्यो भन्ने मुद्दा परेको थियो । अहिले उनी स्वयं अदालतमा उपस्थित भएर उनलाई कसैले बेचेको होइन । आपूm खुशी साथीको घरमा बसिरहेकी भनी सके पछि अब यो मुद्दा चलाइरहन आवश्यक ठान्दिन अरु श्रीमानको जो आदेश ।” सरकारी वकिलले भन्यो ।

न्यायाधीशले सबैलाई बाहिर बस्न भन्यो ।

सबैजना बाहिर आएर बसिरहे । दुर्गाको मुख कालो नीलो भइसकेको छ । उनलाई के गरुँ, के गरुँ भइरहेको छ । उनलाई कसैले पनि वास्ता गरेन । पार्वती र विक्रम हाँसी हाँसी कुरा गरिरहेका छन । विक्रमको चेहरा प्रफुल्लित छ । सबैजना खुशी छन ।

खाजा खाने समयमा न्यायाधीश बाहिर गयो । मुद्दाको फैसला गरेर गएको हो कि होइन भनेर विक्रमको वकिलले फाँटवालासँग सोध्यो । विक्रमलmे सफाई पाएको जानकारी दियो । त्यो कागजको कम्प्युटर टाइप गरियो । एक प्रति विक्रमलाई दिइयो । अर्को दुईप्रति प्रहरीलाई दिइयो ।

प्रहरीहरु विक्रमलाई लिएर ट्याक्सीमा बसेर तुरुन्तै भद्रवन्दी गृहमा गए । अर्को ट्याक्सीमा सूर्यमान, भरत, राधा र पार्वती गए । विक्रमलाई जेलभित्र सामान मिलाउन पठाइयो । सुर्यमानले जेलर अफिसमा गएर चाहिने कागजमा सहीछाप गरीदिए । त्यसपछि विक्रमको सामान लिएर उनीहरु घर आए । एउटा निर्दोष व्यक्तिको जेल यात्रा यसरी टुङ्गियो ।

जिन्दगीका छालहरु–उपन्यासको चौथो खण्ड

जिन्दगीका छालहरु–उपन्यासको चौथो खण्ड 

बाह्र वर्षपछि विक्रम आफ्नो घर बेतहानी जाँदा उसको घरको अवस्था कस्तो रह्यो जान्न यो उपन्यास अवस्य पढ्नु होला ।

नजरराम महर्जन

 दश

भोलिपल्ट विहान विक्रम सुतेको कोठाको ढोका कसैले ढक्ढकायो । विक्रमको निद्रा खुल्यो । ऊ हतपत उठ्यो । झ्यालबाट घाम पसेर कोठा नै उज्यालो भइसकेछ । उसले छतमा हे¥यो । सिलिङ्ग पङ्खा फनफनी घुमिरहेको छ । रातभरि घुम्यो होला । तैपनि गर्मी महसुस भइरहेको छ । काठमाण्डौको घरमा एउटा पङ्खा थिएन । तैपनि गर्मी महसुस हुँदैन । उसले घडी हे¥यो । ओहो ! आठ बजिसकेछ । आज मर्निङ्ग वाक पनि गएन । उसले लुगा लगायो । ढोका खोलेर हे¥यो । ढोकामा भरत मुसुमुसु हाँसेर उभिरहेको छ ।

“कति सुतिरहेको ? आठ बजिसक्यो । म तीनचोटि आइसकें ।”

“हिजो अबेरसम्म बुबासँग गफ गरिरहें । अबेर सुतेकोले अबेरसम्म निद्रा लाग्यो ।”

“बुबा वर्दघाट गएर फर्किने बेला भइसक्यो ।”

“हामीले कमसेकम दिनको आठघण्टा सुत्नुपर्छ बुझ्यौ ?”

“हो हो ल भइगो । भन के छ तेरो हालखबर ?”

“राम्रै छ । मैले काठमाण्डौंमा पाँच आना घडेरी पाइसकें ।

“तेरो ससुरालीबाट पाएको हो ?”

“बिहे त गरेको छैन कहाँ ससुरालीबाट पाउने ?”

“कीर्तिपुरे नेवारको छोरी बिहे ग¥यो भने चारआना जग्गा पाउँछ भन्छ नि ।”

“मेरो घरपति बाले सस्तोमा दिनु भएको हो । तेरो बिहे भयो ?”

“बिहे गरेर बच्चा पनि भइसक्यो ।”

“तिमीले त मेरो बुबालाई जमिन्दार बनाई दियौं ।”

“बुबालाई मैले जमिन्दार बनाएको कहाँ हो र ! तेरो हिस्सा मात्र दिएको हुँ । तिमीलाई किन ढाँट्ने ? हामीले लाहुरेको एक करोड रुपैयाँ लुटेका थियौ नि । त्यो रुपैया लिएर भाग्न म सफल भएँ । तिमी गिरफ्तारीमा प¥यौं । तिमीले हाम्रो नाम पोलेनौं । दुई वर्षसम्म म चूप लागें । तिमीलाई पन्ध्र वर्ष कैद सजाय भयो । अब त्यो मुद्दा सकियो होला भनेर म बाहिर आएँ । त्यही पैसा जग्गामा लगानी गरें । सस्तोमा जग्गा किन्ने केही महिनापछि महंगोमा बेच्ने गरेर मैले करोडौं कमाइसकें । तेरो भागको केही अंशमात्र बुबालाई दिएको हुँ । काठमाण्डौंमा तेरो घर बनाउन जति रुपैया चाहिन्छ म दिन्छु ।”

“मेरो घर बनाउन यो लुटको धन मलाई चाहिंदैन । म आफै कमाएर घर बनाउँछु । मैले काठमाण्डौंमा काम पाइसकेको छु ।”

“हेर तँ धेरै सिद्धान्तवादी नबन । हामीले लाहुरेको धन लुट्यौं त के भयो ? उसको पनि खून–पसिनाको कमाइ होइन । कौडीको मोलमा जग्गा किनेर सुनको मूल्यमा बेचेर कमाएको पैसा त हो नि । त्यो धन लुट्नको लागि हामीले पनि ज्यानको बाजी लगाएकै हौं । तैंले आठ वर्ष जेल काटेकै हो । पहिलेको धन्दा र अहिलेको धन्दामा कुन राम्रो छ ?”

“अहिलेको धन्दा नै राम्रो लाग्छ नि । अहिले कोहीदेखि डराउनु पर्दैन । जहाँ मन लाग्यो, त्यहाँ जान पाउँछु । अब भुलेर पनि पुरानो धन्दामा फर्कीदैन ।”

“पहिले मात्र हामी आफ्नो सौखले लागेको कहाँ हो र ? कुनै काम नपाएर खान, लगाउन नपाएर त लागेको हो नि । अब त हामीसँग प्रशस्त धन भइहाल्यो । अब राम्रो काम गरेर आरामले बस्ने ।”

विक्रम र भरत गफ गर्दागर्दै दश बज्यो । विश्वनाथ वर्दघाटबाट ट्रयाक्टर लिएर फर्कियो । सँधै खाना खाने बेला भयो कि विहान जे जति खाए पनि भोक लाग्दो रहेछ । विक्रमको सँधै भात खाने समय भयो । उसलाई भोक पनि लागिसक्यो । तर भान्सामा खाना पाकेको थिएन । उनीहरु दुबैजना तरकारी पुरी खाएर बाहिर गए ।

भरतसँगै विक्रम विश्वनाथले खेती गर्ने ठाउँमा गयो । उनीहरुको खेतको सिमानामा बाँसको फट्टामा डोरी बाँधेर सिमाना छुट्याइ राखेको छ । उँचा जमिनमा ब्याड बनाएर थरिथरिका वर्षे तरकारी रोपीराखेको छ । अलग–अलग दुईटा गोठ बनाईको छ । एउटा गोठमा भैंसीहरु र अर्को गोठमा गाईहरु राखेका छन् । एकजना मानिस चारा काटिरहेको छ । अर्को मानिस गोठ सफा गरिरहेको छ । खेतको अलि उँचा ठाउँमा चार इञ्च पाइपको बोरिंग राखेको छ । सबै व्यवस्था राम्रो छ ।

“भरत, मेरो बुबालाई यस्तो ज्ञान कसरी आयो ?” विक्रमले उत्सुक भएर सोध्यो ।

“जिल्ला कृषि कार्यालयबाट सञ्चालित तालीममा सहभागी भएर सिकेको ।” भरतले भन्यो ।

विश्वनाथले ट्रयाक्टर चलाउन पनि सिकेको छ । ड्राइविंग लाईसेन्स पनि लिइसकेको छ । तैपनि ट्रयाक्टर चलाउन एकजना ड्राइभर पनि राखेको छ । विहान ड्राइभर आउनुभन्दा अगाडि विश्वनाथले आफैले ट्रयाक्टर चलाएर दूध र तरकारी वर्दघाट पु¥याउँथ्यो । दूध डेरीलाई दिन्थ्यो । त्यसपछि मात्र ज्याला लिएर खेत जोत्ने, अरुको सामान ओसार्ने काम गर्दथियो । यस हिसाबले ट्रयाक्टरले पनि राम्रै कमाइ गरिरहेको छ । आफ्नो बाबुको प्रगति भएकोमा विक्रम सन्तुष्ट भयो ।

विक्रमले त्यस दिन घरमै बितायो । उसलाई कहीं बाहिर जान मन लागेन । उसलाई हरदम उसको अतीतले पछ्याइरहेको छ । अघि एकछिन बाहिर घुम्न जाँदा जो भेटे पनि कहिले छुट्यौ ? कहाँ बसिरहेका छौं । भनेर सोधेर हैरान पारे । जवाफ दिंदादिंदा ऊ हैरान भइसकेको छ । ऊ जेल परेको सबैलाई थाहा रहेछ । तैपनि कसैले उसलाई एकचोटि भेट्न आएको होइन । अहिले उनीहरुले देखाएको सहानुभूति सबै नक्कली हुन् । अहिले ऊ जतिसुकै असल मान्छे भए पनि मानिसहरुको नजरमा ऊ डाँका हो, हत्यारा हो । कतिजना ऊदेखि डराएका पनि छन । उनीहरु विक्रमलाई देखे पनि नदेखेको जस्तो गरी हिंड्दथे । त्यसैले त होला सूर्यमानले उसलाई तिम्रो अतीत कसैलाई नबताउनु भनेको रहेछ । यदि घरमा फलामको ठूलो ढोका राखेर बन्द नगरेको भए कति मानिसहरु लुसु लुसु घरमा आएर अनेकौं सवाल गर्न लाग्यो सक्थ्यो होला ।

भोलिपल्ट विहान भरतसँग घुमेर आएपछि विक्रम घरमा आयो । खाना खाइसके पछि विक्रमलाई भाइ विवेक भेट्न मन लाग्यो । उसलाई घरमा बोलाउँ कि जस्तो लाग्यो । तर उसको पढाइ बिग्रिन्छ कि भन्ने डरले ऊ आफै उसलाई भेट्न जाने विचार ग¥यो । उसले विश्वनाथसँग विवेकको मोबाईल नम्बर लियो । आफ्नो मोबाईलको चार्जर पनि किन्नु छ भनेर ऊ खाना खाएर नारायणघाट गयो । उसले नारायणघाटमा आफ्नो मोबाईलको चार्जर छ कि हेर्नु छ । नारायणघाटमा भएका मोबाईल पसलहरु घुमेर हेर्दा पनि कहीं उसको मोबाईलको चार्जर पाइएन । विक्रमको मोबाईल सेट नयाँ कम्पनीको नयाँ मोडल रहेछ । प्रदीप साहू हङ्गकङ्ग घुम्न जाँदा नयाँ सेट भनेर उसलाई ल्याई दिएको थियो । अहिलेसम्म काठमाण्डौमा त आएको छैन । नारायणघाटमा कहाँबाट आउँछ ?

विक्रमले घडी हे¥यो । बाह्र बजिसकेछ । अब त विवेकको क्याम्पस पनि सकियो होला । विवेकको कोठा चौबीस कोठीनिर छ भनेर विश्वनाथले भनेको थियो । उसले चौबीस कोठी चोकमा बसेर विवेकको मोबाईलमा फोन ग¥यो ।

“दर्शन बुबा” फोन उठाउने बितिक्कै विवेकले भन्यो ।

“म बुबा होइन तेरा.े दाइ विक्रम ।”

“ओहो दाइ ! तपाईं कहाँ हुनुहुन्छ ?”

“म तिमीलाई भेट्न नारायणघाट आएको छु । तिमी कहाँ छौ ?”

“तपाई कहाँ हुनुहुन्छ मलाई लोकेशन बताउनुस म लिन आउँछु ।”

“म चौबीस कोठी चोकमा छु ।”

“ल म तुरुन्त आएँ । त्यहीं उभिरहनु होला ।” विवेकले मोबाईलको लाइन काट्यो ।

एकछिनमा विवेक आइरहेको देख्यो । विवेक त हट्टाकट्ट जवान भइसकेको रहेछ । विक्रमभन्दा अग्लो र मोटो पनि छ ।

“दाइ नमस्कार” विक्रमको नजिक आएर विवेकले भन्यो ।

“नमस्कार” भन्दै विक्रमले विवेकलाई अङगालो मा हाल्यो ।

“दाइ तपाईं कहिले आउनु भएको ?”

“म अस्तिमात्रै आएको ।”

“तपाईं अस्ति मात्र छुट्नु भएको हो ?”

“होइन म छुटेको चार वर्ष भइसक्यो । हिंड तेरो कोठामा गएर गफ गरुँ ।”

दुवैजना विवेकको कोठामा गए । विवेकको कोठामा किताब कापी जथाभावी फाली राखेको देखेर विक्रमले सोहोर्न लाग्यो । विवेकलाई लाज लाग्यो । उसैले सबै किताब कापी सोहोरेर एक ठाउँमा तह लगाएर राख्यो । विक्रमले कोठामा चारैतिर हे¥यो । कोठामा खाना बनाउने भाँडाकुँडा केही थिएन ।

“विवेक तिमी कहाँ खाना खान्छौं ?”

“होटलमा महिनावारी खाना खान्छु ।”

“त्यसैले त तिमी यति अल्छी भएको । अहिले तिमी कतिमा पढ्दैछौं ?”

“अरु पढ्ने विचार छ कि छैन ?”

“पढ्ने त विचार छ । बुबासँग सोध्नुपर्छ । उहाँले के भन्नुहोला ?”

“किन बुबाले नपढ भन्नुहुन्छ ?”

“अँ बीबीएस त पढ्नु पर्दैन । धेरै पढेर के गर्ने ? हामीले सरकारी नोकरी पाउने होइन । विवाह गरेर घरजम गरेर बस्न कर गर्नु भएको छ । पढ्न नदिने भए विवाह नै गर्दिन भनें । अनि बल्ल बुबाले पढाउनु भएको हो ।”

“म जेल पर्दा त तिमी सानै थियौं । आठ वर्षमा त तिमी जवान भयौं होला । तिमीले मलाई एकचोटि पनि भेट्न आएनौ । मैले त तिमीहरु बसाई सरेर अन्तै गयौं होला भन्ठानेको थिएँ ।

“होइन दाइ, म त आउँछु भनेको थिएँ । तपाईंको सहयोगी भनेर मलाई पनि समात्छ भनेर बुबाले पठाउनु भएन ।”

“ल भइगो, अब बीबीएस पास गरेर एमबीएस पढ्न काठमाण्डौं आउनू । म बुबालाई भनीदिन्छु ।”

“दाइ, तपाईलाई हाम्रो आमाको बारेमा केही थाहा छ ?”

“मलाई के थाहा नि ? तिमी यहाँ बस्ने तिमीलाई थाहा होला नि । के छ आमाको हालखबर ?”

“हाम्री आमा यहीं नारायणघाटमा हुनुहुन्छ । उहाँले साह्रै दुःख पाइरहनु भएको छ ।”

“तिमीले कसरी थाहा पायौं ? कसले भनेको ?”

“दुई महिना पहिले हाम्रो डेरामा माग्न आएकी थिइन् । घरपति हुनुहुन्न भनेर कसैले पनि केही पनि दिएन । मैले झ्यालबाट हेरेको त हाम्रै आमाजस्तो लाग्यो । उनले झुत्रा लगाएकी थिइन् । दुब्ली पातली ख्याउटे जस्तो देखिन्छिन् । उनीदेखि मलाई माया लाग्यो । म तल ओर्लें ।

“तपाईले खाना खानु भएको छैन ?” भनेर मैले सोधें ।

“हप्तादिन भयो मैले पेटभरि खाना खान पाएको छैन ।” अमाले मलिन स्वरमा भन्नुभयो ।

मैले आमालाई आपूmले खाना खाने गरेको होटलमा लगेर खाना खुवाएँ । उहाँले मलाई चिन्नु भएको रहेनछ । खाना खाएर मलाई आशिर्वाद दिनुभयो । भोक लागे भोलि विहान पनि बाह्र बजे यहाँ आउनु म खाना खुवाउँछु भनें । भोलिपल्ट पनि उहाँ आउनुभयो । मैले उहाँलाई भात खुवाएर आफ्नो कोठामा ल्याएँ । उहाँसँग विस्तारै उहाँको अतीतको बारेमा सोधें । उहाँले आफ्नै गल्तीले आज यस्तो अवस्थामा पुगेको बताउनु भयो । उहाँको कुरा सुनेर मलाई पूरा विश्वास भयो उहाँ हाम्रै आयो हो । आमा हामीलाई छाडेर ज्ञानुरामसँग भागिन् । आमाले छोरा पाउनु भएछ । आमाले लैजानु भएको पैसा भएसम्म बाहिरै राखेछ । पैसा सकिएपछि आफ्नो घर लगेछ । पैसा सकिएपछि ज्ञानुरामले आमालाई आफ्नो घर लगेछ । छोराको आमा भएर घरमा केही पनि भनेनछ । दुई वर्ष पहिले ज्ञानुरामलाई लागू औषध चरेशसहित गोरखपुरमा समातेर जेल पठाईदियो । अनि त सासु र सौता मिलेर आमालाई पिटेर घरबाट निकाली दिएछन् । छोरालाई चाहिं उनीहरुसँगै राखेछन् । त्यसबेलादेखि आमाले भीख मागेर जीवन गुजार्दै हुनुहुन्छ ।

आमाको सबै कुरा सुनेर मैले, “आमा म तपाईंको कान्छो छोरा विवेक हुँ” भन्दा त आमा करेण्टले झट्का हानेको झै मेरो कोठाबाट हुट्टिएर बाहिर निस्कनुभयो । त्यसबेलादेखि मैले उहाँलाई भेटेको छैन ।”

विवेकको कुरा सुनेर विक्रम रनभुल्लमा प¥यो । उसलाई के गरुँ, के भनूँजस्तो भयो । उसको मन उथलपुथल भयो । आखिर जो भए पनि आमा हुन । आमाको दुःख सम्झेर उसलाई पनि दुःख लाग्यो ।

“ल आज म गएँ । भोलि फेरि यही समयमा आउँछु । कोठामा बसिरहनु ।” यति भनी विक्रम विवेकको कोठाबाट बाहिर आयो ।

अब उसलाई नारायणघाटमा एक मिनेट बस्न मन लागेन । ऊ बाईक लिएर सरासर आफ्नो घर आयो । ऊ आएको देखेर भरत पनि आयो । तर उसलाई भरतसँग पनि गफ गर्न मन लागेन ।

“आज मलाई अली जीउ सञ्चो भएन । मलाई आराम गर्न देऊ यार ।” उसले भरतलाई भन्यो ।

“के भयो डाक्टर देखाउन जाउँ हिंड ।” भरतले भन्यो ।

“डाक्टरै देखाउनु पर्ने गरेर त्यस्तो केही भएको होइन । हिजोदेखि नै अलिअलि जिउ भारी भएको थियो । आज आराम गर्नुप¥यो ।”

भरत चूप लाग्यो । विश्वनाथ आयो । उसले पनि डाक्टर देखाउन जाउँ भनेर करायो । दुबै जनालाई पर्दैंन म आराम गर्छु भनेर टा¥यो । ऊ कोठामा बसेर आमाको बारेमा सोचेर बसिरह्यो ।

एघार

भोलिपल्ट विहान खाना खाएर विक्रम फेरि नारायणघाट गयो । ऊ सिधा विवेकको कोठामा गयो । विवेकले क्याम्पसबाट आएर खाना पनि खाइसकेछ ।

“विवेक आमा कहाँ बस्नु हुन्छ ? तिमीलाई थाहा छ ?”

“आमा देवघाट वृद्धाश्रममा बस्नुहुन्छ ।”

“हिंड आमालाई भेट्न देवघाट जाऊँ ।”

विवेक खुशी भयो । ऊ विक्रमको मोटरसाइकल पछाडि बसेर देवघाटतिर लागे ।

“दाइ, विस्तारै हाँक्नुस, यहाँ बजारमा खोज्दै जाऊँ । यहाँ पनि भेटिन सक्छ ।”

विक्रमले मोटरसाइकल विस्तारै चलाउँदै सिनेमा हल, पूलचोक, बसस्टप सबै ठाउँ खोज्दै गए । तर कहीं पनि आमा भेटेनन् । उनीहरु देवघाट गए । वृद्धाश्रममा गएर सोधे । त्यहाँ सरस्वती चौधरी नाम गरेकी महिला छैन भने । अनि वृद्धाश्रमको चौकीदारलाई सरस्वतीको हुलिया बताएर सोधे ।

“उनी त यहाँ बास मात्र बस्न आउँछिन् । उनले बेड पाएकी छैनन् । हामीले दया माया गरेर रात बिताउन दिएको छु । दुईचार दिनदेखि विरामी जस्तो देखिन्छिन् । आज विहान खोक्दै बजारतिर लागेकी थिइन् ।”

उनीहरु त्यहाँबाट निराश भएर फर्के । आँपटारी चोकमा एकजना महिला भीख मागिरहेकोे देखे । उनीहरुको आमा हो कि जस्तो लागेर मोटरसाईकल रोकेर हेरे । होइन रहेछ । विवेकले सरस्वतीको हुलिया बताएर उनलाई देखेको छ कि भनेर ती भीखारी महिलासँग सोध्यो ।

“अघि विहान उनी यही बाटोमा बेहोस भएर लडेकी थिइन् । प्रहरीले एम्बुलेन्समा राखेर लगेको थियो । कहाँ लग्यो थाहा छैन ।” ती महिलाले भनिन् ।

त्यहीं आँपटारी चोकमा रहेको प्रहरी वृतमा गएर विक्रमले सोध्यो ।

“भरतपुर अस्पतालमा लगेको छ । त्यहाँ जानुस ।” एकजना प्रहरीले भन्यो ।

विक्रम र विवेक छोटो बाटो भएर अस्पतालमा गए । भरतपुर अस्पतालको इमरजेन्सी वार्ड बाहिर एकजना दुब्ली पातली महिला खुम्चिएर भुईंमा अचेत भएर लडिरहेको देखे । विवेकले आमालाई चिन्यो । ऊ आमा भनेर दौडेर गयो ।

विक्रमले आमालार्य जुरुक्क उचारेर इमरजेन्सी वार्डभित्र लग्यो ।

“डाक्टर, एउटी महिला बेहोस भएर बाहिर लडिरहेकी छिन् । उनको उपचार गर्नुको सट्टा यसरी बाटोमा फाली राख्नुहुन्छ ?” विक्रमले डाक्टरलाई भन्यो ।

“अघि विहान प्रहरीले ल्याएको थियो । हामीले एउटा स्लाइन पानी दिइसकें । भोकले बेहोस भएकी थिइन् । हामीले गर्न सक्ने गरी सक्यौं । यहाँ जेनरल बेड खाली छैन ।”डाक्टरले भन्यो ।

“ठीक छ । उहाँको सम्पूर्ण खर्च हामी ब्यहोर्छौं । जेनेरल वार्डमा ठाउँ नभए क्याबिनमा राखेर भए पनि औषधी गर्नुप¥यो ।”

विक्रमले अस्पताल प्रशासनमा गएर फाराम भ¥यो । फाराम भर्दा विरामीसँगको नाता लेख्नु प¥यो । विक्रमले छोरा नाता लेख्यो । पाँच हजार रुपैयाँ अग्रिम जम्मा गरीदियो । सरस्वतीलाई क्याविनमा लगेर राख्यो । तर ओढ्ने ओछ्याउने केही छैन । पानीको भाँडा गिलास चम्चा सबैथोक चाहियो । विक्रमले विवेकलाई सामान किन्न पठायो । आमाको शरीरमा लगाइराखेको लुगाहरु झुत्रा र मैलो छ । कपडा चाहियो । कहाँबाट ल्याउने ? घरमा खबर गरुँ भने बुबामा मोबाईल नै आपूmसँग छ । फेरि अहिले एकैचोटि आमा भेट्यो भन्दा बाबुले के भन्ने हो ? उसले भरतलाई सम्झेर फोन ग¥यो ।

“भरत दुईजोर सारी, चोलो र पेटीकोट लिएर तिमी तुरुन्त भरतपुर अस्पतालमा आउनु । खर्चको लागि बीस हजार रुपैयाँ पनि लिएर आउनू ।”

“किन को महिला अस्पतालमा भर्ना भएको छ ? बुहारी त पक्कै होइन होला ।” भरतले जिज्ञासा राख्यो ।

“जो भए पनि यहाँ आएपछि थाहा भइहाल्छ । मैले भनेजस्तो गर न ।”

डाक्टर आयो । सरस्वतीको ब्लड प्रेसर हे¥यो । स्टेथेस्कोपले छाती ढाडमा राखेर जाँच्यो । “तपाईंको आमाको शरीरमा रगतको कमी छ । ब्लड प्रेसर पनि लो छ । अहिलेको परीक्षणबाट यति थाहा भएको छ कि उनी भोकले गर्दा बेहोस भएकी हुन् । तत्काल एउटा इन्जेक्शन दिन्छु । तातो दूध, हर्लिक्स, विस्कुट र खाना खुवाउनुस् । अरु भोलि विहान परीक्षण गरुँला ।” डाक्टरले भन्यो ।

विवेकले विछ्यौना र कम्बल लिएर आयो । विक्रमले आमालाई उठाएर बिछौना लगायो र कम्बल ओढाएर सुतायो । विवेकलाई फेरि एउटा थर्मसमा एक लिटर दूध तताएर हर्लिक्स र बिस्कुट लिएर आउनु भन्यो ।

इन्जेक्शन दिएको केही क्षणमै सरस्वतीलाई अलिअलि होस आयो । उनले विस्तारै आँखा खोलिन् । उनको आँखा अगाडिको दृश्य देखेर उनलाई सपना हो कि विपनाजस्तो लाग्यो । उनले फेरि आँखा बन्द गरिन् । विवेकले थर्मसमा दूध राखेर ल्यायो । सरस्वतीले फेरि विस्तारै आँखा खोलिन् । उनको अगाडि आफ्ना दुबैजना छोराहरु उभिरहेका देखिन् । उनले टुहुरा बनाएर छाडेर गएका छोराहरु अहिले हट्टाकट्टा जवान भइसके । एक मनले उनी हर्षित भइन् । अर्को मनले छोराहरुलाई देखेर उनी लज्जित भइन् । त्यस्तो सानो उमेरमा अनाथजस्तो बनाइ छाडेर गएकी उनले अहिले छोराहरुलाई कसरी मुख देखाउने ? उनको आँखाबाट बर्रर आँशु झ¥यो । उनले विक्रमसँग आँखा जुधाउन सकिनन् । उनले फेरि आँखा चिम्म गरिन् । उनको आँखाबाट अविरल आँशु झर्न थाल्यो ।

“आमा म विक्रम, तपाईंको जेठो छोरा । नरुनुहोस् आमा । अब हामी ठूला भइसक्यौं ।” विक्रमले आमाको आँखाको आँशु पुछ्दै भन्यो, “हामीलाई भेटीसकेपनि पनि किन रुनु हुन्छ ?”

सरस्वतीले पुलुक्क आँखा खोलिन् र छोराहरुलाई पालैपालो हेरिन् ।

“आमा केही त बोल्नुुस् ।”विक्रमले आमाको हात समातेर भन्यो ।

सरस्वतीले एक शब्दा पनि बोलिनन् । उनी पत्थको मूर्ति झै भएर विक्रमलाई एकटकले हेरिरहिन् । विवेकले गिलासमा दूध र हर्लिक्स फिटेर दियो । सरस्वतीले गिलास पनि समातिनन् । विवेकले नै चम्चाले हर्लिक्स खुवाउन थाल्यो । ज्ञानी बच्चाले झै मुख आँ गरेर उनले सुरुप सुरुप हर्लिक्स पिउन थालिन् । उनको मानसिक स्थिति के भइरहेको होला भन्ने विक्रमलाई थाहा थियो । त्यसैले उसले अरु केही भनेको थिएन ।

विवेकले दुई गिलास हर्लिक्स र एक प्याकेट विस्कुट आमालाई खुवायो । भरत आफ्नो श्रीमती रुक्मिणीलाई लिएर अस्पताल आईपुग्यो । सरस्वतीको दायाँ बायाँ विक्रम र विवेक बसिरहेको देखेर ऊ छक्क प¥यो । उसले इशारामा उनी को हुन भनेर सोध्यो । भरतलाई चुप रहन विक्रमले इशारा ग¥यो । रुक्मिणीले झोलाबाट सरस्वतीको लागि ल्याएको लुगाहरु निकालिन् ।

“ल भाउजु, आमालाई लुगा फेरि दिनुहोस् ।” विक्रमले रुक्मिणीलाई भन्यो ।

विवेक, विक्रम र भरत तीनैजना क्याबिनबाट बाहिर आए ।

“उहाँ आमा को हुनुहुन्छ ?” क्याबिनबाट बाहिर आउने वितिक्कै भरतले सोध्यो ।

“आमा भनेपछि आमा नि । अरु को हुने ?”

“कसको आमा ? उहाँलाई के भएको ?”

“हाम्री आमा । विरामी भएर अस्पताल भर्ना गर्न ल्याएको देखिनस् ?”

“के यिनी तिम्रै आमा हुन ? तिम्रो आमा त हरायो भनेको होइन ?”

“हो हराइरहेकी आमा सत्र वर्षपछि फेला पर्नुभयो त यस्तो अवस्थामा ।”

“कहाँ जानु भएको थियो ? केही थाहा पायौं ?”

“आमाले बोल्नै भएको छैन, कसरी थाहा पाउने ?”

यतिकैमा रुक्मिणी बाहिर आएर भनिन्, “आमाको लुगा फेरी सकें भित्र गए पनि हुन्छ ।” सबैजना क्याबिन भित्र गए । विक्रमले एक प्याकेट विस्कुट खोलेर एउटा विस्कुट झिकेर आमालाई खुवायो । सरस्वतीले विस्तारै कुरुम कुरुम विस्कुट चपाउन थालिन् । विक्रमले आमाको हात समातेर सोध्यो, “आमालाई अहिले कस्तो छ ?”

सरस्वतीले बरर आँशु झारिन् । उनको मुखबाट एक शब्द निस्केन । विक्रमले पनि एक गिलास दुधमा हर्लिक्स फिटेर आमालाई दियो । सरस्वतीले आफैले गिलास समातेर हर्लिक्स पिउन थालिन् ।

“भरत आज म यहीं आमासँगै बस्छु । मैले बाबाको मोबाईल ल्याएको थिएँ । यो मोबाईल बाबालाई दिनु । म विवेकको मोबाईल राख्छु ।” विक्रमले भन्यो ।

“आमालाई स्याहार्न मेरी श्रीमत र विवेक बस्छन् । हामी घर जाउँ ।” भरतले भन्यो ।

“भोलि बिहान सबेरै आमाको रगत जँचाउनु पर्छ । डाक्टरलाई पनि जँचाउनु छ । म यहीं बस्छु ।”

“हेर विक्रम, भोलि विहान आठ नबजीकन डाक्टर आउँदैैन । डाक्टरले जााचेर प्रेस्क्रिप्सन नलेखेसम्म केही पनि टेस्ट गर्दैन । भोलि विहान सबेरै हामी आउँला नि ।” भरतले विक्रमलाई घर जान कर गर्दै आफुले ल्याएको बीस हजार रुपैयाँ विवेकलाई दिंदै भन्यो, “ल विवेक रुक्मिणीसँगै तिमी कुरुवा बस्नु । हामी भोलि विहान आउँछौं ।”

“हुन्छ” भनेर विवेकले रुपैयाँ लिएर खल्तीमा हाल्यो ।

भरत र विक्रम मोटरसाईकलबाट घर आए । घर पुग्ने बित्तिक्कै पिशाव लाग्यो भनेर विक्रम चर्पीमा गयो ।

“अङ्कल ! अङ्कल !! हराइरहेकी काकी फेला प¥यो नि ।” भरतले हर्षित मुद्रामा भन्यो ।

“कस्को काकी ? को काकी हराएकी थिइ ?” विश्वनाथले आश्चर्यचकित हुँदै सोध्यो ।

“विक्रमको आमालाई भरतपुर अस्पतालमा भर्ना गराएर आएको ।” भरतले सहजभावमा भन्यो ।

विश्वनाथ छक्क प¥यो । उसको मुखबाट बोली फुटेन । त्यतिकैमा विक्रम चर्पी गएर आयो ।

“विक्रम तिम्रो आमालाई अस्पताल भर्ना गराएर आएको रे हो ?” विश्वनाथले अविश्वासको भावमा सोध्यो ।

“हो बुबा ! आमा बेहोस भएर बाटोमा लडिरहनु भएको थियो । भरतपुर अस्पतालमा भर्ना गराएर आएको । भाइ र रुक्मिणीलाई कुरुवा राखेर आएको छु ।” विक्रमले नढाँटीकन भन्यो ।

“त्यो रण्डीलाई किन अस्पताल लगेको ? मरे मर्न दिए भइहाल्थ्यो नि ? जबकि उनले तिमीहरुलाई निर्दयतापूर्वक छाडेर गइ भने तिमीले किन माया गर्नु परेको ? त्यो रण्डीको लोग्ने कहाँ म¥यो ।”

“आमालाई भगाएर लैजाने ज्ञानुरामलmाई लागूऔषध चरेससहित गोरखपुरमा समातेर जेल हाल्यो रे । त्यसपछि उसको जेठी स्वास्नी र आमा मिलेर हाम्री आमालाई घरबाट निकाली दिएछन् । कहीं जाने ठाउँ नभएर आमा देवघाटमा बसेर नारायणघाटमा भीख मागेर खाइरहनु भएको रहेछ ।”

“उनको पापको घडा फुटेको हो । उनले जस्तोसुकै दुःख पाए पनि हामीलाई के मतलब ? तिमीले किन वास्ता गर्नु परेको ? जब उनी अरुसँग पोइला गइसकिन् भने किन ‘आमा आमा’ भनेर उनको पछि लागेको ?”विश्वनाथले विक्रमलाई हकार्दै भन्यो ।

“हामीले हाम्री आमालाई आमा नभनेर के भन्ने ? तपाईंको त आमासँग विवाह गरेर ल्याएपछि मात्र नाता कायम भएको थियो । हामीलाई त आमाले नौ महिना कोखमा राखेर जन्माउनु भएको थियो । त्यसैले हाम्रो त आमासँग जन्मसिद्ध नाता छ । त्यो नातालाई हामीले तोड्न चाहेर पनि तोडिंदैन ।” विक्रमले आफ्नो बाबुको आँखामा आँखा गाडेर भन्यो, “उनी हाम्रो आमा नभए पनि मानवीय नाताले भए पनि मद्दत गर्नु हाम्रो कर्तव्य हो ।”

“अरु कसैलाई मद्दता गरेको म सहन सक्छु । हामीलाई चटक्क छाडेर जाने निर्मोहीलाई माया गरेको म सहन सक्दिन । लोग्ने हुँदाहुँदै, तिमीहरुजस्ता दुई दुईजना लालाबालालाई चटक्कै छाडेर अर्को लोग्ने खोजेर जाने आइमाईलाई के भन्ने ? उनलाई फेरि आमा कसरी भन्न सकेको ?”

“एउटी स्वास्नी छँदाछँदै कान्छी स्वास्नी लाउने बाबुलाई बाु भन्नु हुन्छ भने आमालाई आमा भन्न किने नमिल्ेन ?”

“ल भइगो, म तिमीसँग लामो विवाद गर्न चाहन्न । भर्खर जोड्न लागेको हाम्रो परिवार फेरि तोड्न चाहन्न । म नभएको बेला तिमीहरुलाई टुहुरा बनाएर जाने निर्दयी आइमाइलाई यो घरमा हुल्न दिन्न ।”

“ठीक छ बुबा । तपाई आमालाई यो घरमा हुल्न चाहनु हुन्न भने म आमालाई घर ल्याउँदिन । आपूmसँगै काठमाडौं लगेर पाल्छु । तर एउटा कुरा बुबा आमाले हामीलाई छाडेर जानुका आमाको मात्र दोष छैन । तपाईको पनि दोष छ ।”

“कसरी मेरो दोष छ ? तिम्रो आमालाई मैले सौता हालेको छु र ?”

“अर्को विवाह नगर्दैमा तपाईं निर्दोष हुनुहुन्न । कलकलाउँदो जवानीमा पाँच पाँच वर्षसम्म घर नआउनु तपाईंको दोष होइन ?”

विक्रमको कुरा सुनेर एकछिन त विश्वनाथ अकमकियो । ऊ रिसाएर जुरुक्क उठेर बाहिर गयो । उनीहरुको कुरा सुनेर भरत किंकर्तव्यविमूढ भयो । भरत पनि बाहिर जान लाग्यो ।

 “पख न कमसेकम चिया त पिएर जाउ ।” विक्रमले भरतलाई रोक्दै भन्यो, “बुहारी चिया बनाएर ल्याऊ त ।”

बुहारी चिया लिएर ढोकामा उभिरहेकी थिइन् । ससुरा र जेठाजुको विवाद भइरहेकोले उनी चियाको ट्रे हातमा लिएर बाहिर उभिरहेकी थिइन् । विक्रमले बोलाउने बित्तिक्कै उनी कोठामा गइन् । दुई कप चिया टि टेबुलमा राखेर उनी बाहिर गइन् ।

“विक्रम ! तिम्रो घरको यत्रो दर्दनाक कहानी तिमीले मलाई कहिल्यै बताएनौं ।” भरतले भन्यो ।

“यस्तो कुरो सबैलाई बताउँदै हिंड्ने कुरा पनि त होइन नि । मेरो बाबा पैसा कमाउन परदेश जानुभयो । अमाले हामीलाई छाडेर अरुसँगै हिंड्ने भयो । त्यसैले त मैले भाइ पाल्नको लागि होटलमा काम गर्नु परेको थियो । यदि हामी धनी भएको भए आमाबाबुसँग छुट्टिएर बस्नु पर्ने थिएन भनेर त पैसा कमाउन डकैती गर्नुप¥यो । लुटेरा बन्नु प¥यो ।” विक्रमले आफ्नो अतीत स्मरण गर्दै भन्यो ।

“तर विक्रम अर्को ठाउँमा गएर आएकी आइमाईलाई बुबाले कसरी राख्नुहुन्छ ? समजले स्वीकार्ला ?”

“हेर भरत । समाज भनेको हामीले जसरी चलाउँछौं त्यसरी चल्छ । ज्ञानुरामले मेरो आमालाई लैजाँदा ऊ पनि त अर्काको लोग्ने थियो । अहिले मेरो बुबाले पनि अर्काको स्वास्नी ल्याएको माने त भइहाल्यो नि । हामी पुरुषहरु बाहिर गएर दशजना केटीहरु खेलाएर आउँदा आपूmलाई बहादुर थान्छौं । मर्दको दशवटा स्वास्नी हुन्छ भन्छन् । तर नारीलाई अवला ठानी रण्डी बेश्या भनेर उपनाम दिन्छौं । उनीहरुले मजबुरीवश या अज्ञानवश गरेको भूललाई माफी दिन सक्दैनौं ?”

“तिम्रो बुबाले आमालाई स्वास्नी स्वीकार गरेन भने के गर्नें ?”

“स्वास्नीको रुपमा नस्वीकारे पनि साथीको रुपमा त स्वीकार्न सकिन्छ । के नारी र पुरुषको सम्बन्ध यौनजनित मात्र हुन्छ ?”

विक्रमको कुरा भरत नाजवाफ भयो । के ठीक हो, के बेठीक हो उसले ठम्याउन सकेन । भोलि विहान सबेरै आउँछु भन्दै भरत त्यहाँबाट हिंड्यो ।

बुहारीले दुबैजनालाई खाना खान बोलाइन् । दुबैजना खाना खान भान्सामा गए । डाइनिङ्ग टेबुलमा सँगै बसेर खाना खाए । तर दुबैजनाले एक पनि बोलेनन् । खाना खाएर विक्रम आफ्नो कोठामा गयो । विश्वनाथ आफ्नो काममा लाग्यो ।

बाह्र

भोलिपल्ट विहान सबेरै विक्रम उठयो । ऊ नित्यकर्म गरेर कोठामा फर्कंदा बुहारी हातमा चिया लिएर उभिरहेकी थिइन् । उसले चिया कप लिएर पियो । लुगा लगाउर भरतपुर गयो ।

ऊ अस्पताल पुग्दा भरतको स्वास्नीले सरस्वतीलाई मुख धुन लगाएर कपाल चिटिक्क पारी सकेकी थिइन तर विवेक त्यहाँ थिएन ।

“विवेक खोइ ?” विवेकलाई नदेखेर विक्रमले रुक्मिणीसँग सोध्यो ।

“हिजो राती एकजना मात्र कुरुवा बस्न पाइन्छ भने पछि विवेक कोठामा गए । बाबु आज क्याम्पस गएर मात्र आउनुहुन्छ ।” रुक्मिणीले भनिन् ।

त्यतिकैमा भरत पनि आइपुग्यो । उसलाई नपर्खीकन विक्रम भरतपुर आयो भनेर वित्रबmलाई करायो ।

  “मोबाईल बुबालाई फर्काइ दिएँ । तिमी कहाा छौ ? के थाहा ? त्यसैले एक्लै आएँ ।” विक्रमले स्पष्टिकरण दियो ।

डाक्टर कोठामा आयो । सरस्वतीलाई चेक ग¥यो । सरस्वतीको स्वास्थ्य जाँच गर्दै डाक्टरले नर्सलाई भन्यो, उनलाई तातो रगतको जरुरत छ । यसको रगत म्याचिङ्ग गरेर कोही रगत दिने छ भने तुरुन्त दिनुप¥यो ।”

“डाक्टर साहेब ! म उहाँको छोरा हुँ । मेरो रगत मिल्छ होला । म रगत दिन तयार छु ।”

“छोरा हुँदैमा रगत मिल्नै पर्छ भन्ने छैन । रगत ग्रुप छुट्याउनु पर्छ ।” डाक्टरले भन्यो ।

“उसोभए मेरो रगत ग्रुप पनि हेर्नुहोस् । म पनि रगत दिन तयार छु ।” भरतले भन्यो ।

नर्सले तिनैजनाको रगत नमूना लिएर गइन् ।

एक घण्टापछि नर्स कोठामा आइन् । विक्रमको रगत मिलेको नर्सले जानकारी दियो । विक्रमले सर्टको बाहुलामाथि उठाएर बस्यो । नर्सले उसको रगत निकालेर बाईलमा पठायो । त्यही बाईलबाट रगत सिधा सरस्वतीलाई दिइयो । सरस्वतीलाई विक्रम देखेर माया लाग्यो । छोराको रगत झिकेर आपूmमा राखीरहेको थियो । तर विक्रमको अनुहारमा दर्दको कुनै चिन्ह थिएन । बरु सन्तोषको चिन्ह झल्किरहेको थियो । विक्रमको रगत जति जति सरस्वतीको शरीरमा घुसिरहेको थियो त्यति त्यति उनलार्य गर्मीपना महसुर भइरहेको थियो । रगत दिने काम सकियो । भरतले विक्रमलाई अण्डा, जिलेबी र दूध खान दियो । सरस्वतीको शरीरमा विक्रमको रगत थोपा थोपा चुहिरहेको थियो । विक्रम आमाको सिरानीमा बस्न गयो ।

“आमा तपाईं बोल्न सक्नुहुन्न ? किन नबोल्नु भएको ? तपाईंको स्वर सुन्न म लालायित छु ।”विक्रमले आमाको टाउको मुसार्दै भन्यो ।

“छोरा मलाई माफ गर । म तिमीहरुलाई मुख देखाउन लायककी छैन ।” सरस्वतीले सुकेको स्वरमा भनिन् ।

सरस्वतीले विक्रमको टाउको मुसार्न थालिन् । आमाको हातको स्पर्श पाएर विक्रम हर्षले पुलकित भयो । उसले आमाको हात समातेर भन्यो, “आमा ! अब हामीलाई छाडेर कहीं नजानु होला । हामीसँगै बस्नुपर्छ ।”

सरस्वतीलाई रगत दिन सकियो । नर्सले उनको हातबाट सियो निकाल्यो । त्यहीबेला विवेक खाना लिएर आयो र आमालाई खाना खुवायो ।

“तिम्रो बाबालाई कस्तो छ ? सञ्चै छ ?” सरस्वतीको मुखबाट प्रश्नै प्रश्न गरिन् ।

“अहिले हाम्रो बुबा घरमै हुनुहुन्छ । हाम्रो घर पक्की भइसक्यो । हाम्रो दशवटा भैंसी र पाँचवटा जर्सी गाईहरु छन । बुबाले तरकारी खेती गर्नुहुन्छ । हाम्रो आाफ्नै ट्रयाक्टर पनि छ । विवेकको विवाह पनि भइसक्यो ।अहिले ऊ नारायणघाटमा बसेर पढ्दै छ । म काठमाडौं बस्छु । अब म पनि काठमाण्डौं गएर विवाह गर्छु । हाम्रो बिहे गर्ने बेला भयो भनेर बुबाले अर्को विवाह गर्न मान्नु भएन ।” विक्रमले संक्षेपमा सबै कुरा भन्यो ।

सरस्वतीको मुहारमा उज्यालोपना झल्कियो । उनले विवेकको टाउको मुसार्दै सोधिन्, “तिमीले मलाई कसरी चिन्यौं ? मैले त तिमीलाई सानै उमेरमा छाडेर गएको थिएँ ।”

“तपाईं भीख मागिरहनु भएको भएको देख्ने बित्रिक्कै मेरो मन तपाईंप्रति आकर्षित भयो । म तपाईको पछि लागें । तपाईलाई सहयोग गर्दै मैले तपाईंको अतीतको बारेमा सोधें । तपाईंले आफ्नो अतीतको कुरा सुनाउनु भयो । मैले आफ्नो आमा भन्ने थाहा पाएँ ।” विवेकले भन्यो, “पछि दाइ भेट्दा दाइलाई भनें । अनि हामी दुबैजना तपाईलाई खोज्दै आएको ।”

त्यसपछि भरतको श्रीमती रुक्मिनीलाई कुरुवा बस्न दिएन । विक्रम आफै आमाको कुरुवा बसयो । ऊ दिनभरि आमासँग बस्दा पनि उसले एकचोटि पनि ज्ञानुरामको बारेमा सोधेन । न त आफु डकैत भएर जेल जीवन बिताउनु परेको कुरा नै बतायो । उसलाई थाहा छ ज्ञानुरामको बारेमा कुरा उठाउनु उसको आमाको दिलमा निको भइसकेको घाउ उप्काउनु जस्तो हुनेछ । त्यो घाउ उप्काएर आमालाई पीडा दिन ऊ चाहँदैनथ्यो । उसलाई पनि उसको जेल जीवनको बारेमा कसैले कुरा उठाएको मन पर्दैनथ्यो ।

सरस्वतीलाई अस्पताल भर्ना गरेको चौथा दिन डिस्चार्ज ग¥यो । उनलाई विवेकको डेरामा लगेर राखियो । विक्रमले आमालाई घर लैजाने हिम्मत गर्न सकेको थिएन । उसलाई थाहा छ अहिले तुरुन्त आमालाई घर लैजाँदा बाबाले बिरोध गर्न सक्छ । बाबुले आमालाई रुचाउँदैन भन्ने कुरो उसले आमालाई भनेको थिएन । यो कुरा आमाले थाहा पायो भने कति चित्त दुखाउने होला । सरस्वतीले पनि विश्वनाथले उनलाई स्वीकारेको छ कि छैन सोधेकी थिइनन् । सोध्ने हिम्मत पनि गरेकी थिइनन् । उनलाई छोराहरुले यति मान सम्मान र माया गरिरहेका छन । अब उनी फेरि छोराहरुबाट अलग्ग रहन चाहन्नथिइन् । छोराहरुले के के गर्छन् हेर्दै जाने, जे जे भन्छन् मान्दै जाने उनले विचार गरिन् ।

विक्रम घर आएको एक हप्ता भयो । अब काठमाडौं जानुप¥यो । दुई चार दिनको लागि भनेर आएको यत्रो दिन भइसक्यो । सूर्यमानले के सोच्यो होला ? उसलाई आमाको पीर भयो । आमालाई कहाँ राखेर जाने ? के गर्ने भयो । आमालाई राख्ने ठाउँ निश्चित नभइकन ऊ काठमाडौं जान पनि भएन । आमालाई भाइकोमा छाडेर जाउँ कि आपूmसँगै लिएर जाउँ भयो । भाइकोमा छाडेर जाउँ भने बाबु आएर बेइज्जत गरेर आमालाई निकाली दिन्छ कि जस्तो लाग्यो । काठमाण्डौं लैजाँदा घरपतिबाले केही भन्ने हुन कि भन्ने डर लाग्यो । आमा हो लिएर गए के भन्छ र ? जस्तो पनि लाग्यो । तर कसरी लिएर जाने ? आपूm मोटरसाईकल लिएर आएको । मोटरसाईकलमा कसरी लिएर जाने ? मोटरसाईकल चढ्ने बानी नभएकालाई मोटरसाईकलमा राखेर लैजान गाह्रो हुन्छ । हवाईजहाजबाट लिएर जानुपर्ला । मोटरसाईकल विवेककहाँ राखेर जानुपर्ला ।

विक्रमले आमालाई हवाईजहाजमा राखेर लैजाने विचार ग¥यो । आमालाई बाठमाण्डौं लिएर जानु अगाडि बाबुसँग एकचोटि कुरा गर्नुपर्छ । यो कुराको जानकारी बाबुलाई पनि दिनुपर्छ । आमालाई चोरेर भगाएर लैजान लागेको त होइन । उसले आमालाई जति माया गरेको छ । बाबुलाई पनि उतिकै माया र सम्मान दिनुपर्छ । केही खबर नदिइकन आमालाई लैजाँदा बाबु रिसाउन पनि त सक्छ ।

आमालाई नारायणघाटमा विवेककहाँ राखेर ऊ घर गयो । विश्वनाथ आफ्नो कोठामा बसेर केह िलेखिरहेको थियो । किन डिस्टर्व गर्ने भनेर ऊ आफ्नो कोठामा गयो । आफ्नो लुगाहरु मिलाउन थाल्यो ।

खाना खाने समय.भयो । चम्पाले खाना पस्काउँ कि भनेर सोधिन् । विक्रमले हुन्छ भन्यो । एकैछिन पछि दुबैजना खाना खान भान्सामा गए । डाइनिङ्ग टेबुलको पूर्वतिर विक्रम बस्यो । पश्चिमतिर विश्वनाथ बस्यो । अर्थात् दुबैजना आमनेसामने बसेर खाना खान थाले । पहिलेसँगै बसेर खाना खान्थे ।

“बुबा !” विक्रमले कोमल भएर विश्वनाथसँग भन्यो, “म यहाँ आएको आठ दिन भइसक्यो । काठमाडौंमा मेरो काम शुरु हुने बेला भयो । आमालाई अस्पतालबाट डिस्चार्ज गरेर ल्याइसकें । त्यसैले म भोलि काठमाडौं जाँदैछु ।”

“तिमी एक्लै जाने कि ....।”विश्वनाथ बीचैमा रुक्यो ।

विक्रमले विश्वनाथको आशय बुझ्यो । ऊ मनमनै खुशी भयो । उसले आफ्नो मनको कुरा लुकाएर भन्यो, “बाबा ! तपाईं नै भन्नुस न म आमालाई पनि काठमाण्डौं लिएर जाउँ कि यहाँ छाडेर जाउँ ?”

“छोरा तिम्रो आमालाई काठमाण्डौं लिएर जाँदा तिमीलाई अप्ठ्यारो पर्नसक्छ ।  यहाँ छाडेर जाँदा मलाई अप्ठ्यारो पर्छ । यो समाजले के भन्ला ?” विश्वनाथले अप्ठ्यारो मान्दै भन्यो ।

“बुबा ! यो समाजको कुरा छाड्नुस् । समाज जता पानी बग्यो उतै जाने माछा जस्तो हो । आमाले हामीलाई छाडेर जाँदा यी छिमेकी, समाज भनाउँदाले हामीलाई के नै मद्दत गरे र ? एक छाक कसैले खुवाएन । अरु दिनका दिन घरमा आएर तिम्रो आमा आयो कि भनेर तमाशा हेर्न आउँथे । चन्द्रावती अन्टीकहाँ घरको सामान राखें । हाम्रो घरमा ताला लगाएर साँचो बुझाउन जाँदा त हामीलाई कहीं जनऊ यहीं बस भन्न सकिन । मैले होटलमा भाँडा माझेर भाइलाई हुर्काएँ, पढाएँ । हामी गरिब भएर सबैले हेला गरे । त्यसैले धन कमाउन म गुण्डा बनें, डाँका बनें । आठ वर्ष जेल जीवन बिताएर आएँ । आज तपाईंसँग धन भयो । दुईजना लक्का जवान छोराहरु छन् । तपाईंलाई अहिले मानिसहरुले कति सम्मान गर्छन् । अब तपाईलार्य केही भन्ने कसैको हिम्मत छैन । अहिले यो हाम्रो घरको कुरा हो । तपाईले आमालाई स्वीकार्नु भयो भने कसैले केही गर्न सक्दैन ।”

“बाबा ! आमालाई यहीं घरमा ल्याउनुस् । मलाई साथी पनि हुन्छ ।” चम्पाले विस्तारै भनिन् ।

विश्वनाथले विक्रमको मुख हे¥यो । उसको मुहारमा अनौठो चमक प्रकट भइरहेको छ । उसले बुहारीको मुखमा हे¥यो । उसले बुहारीको मुखमा हे¥यो । उनी पनि उत्सुक भएर एकटकले ससुरालाई हेरिरहेकी थिइन् ।

“बाबा ! भन्नुस न के गरुँ ?” विक्रमले बाबाको विचार जान्न दोहो¥याएर सोध्यो ।

विश्वनाथले निकैबेर सोचिरह्यो । अब विक्रम बच्चा होइन, उसको कुरालाई नमान्दा रिसाएर जाने हो कि ? उसले आमालाई काठमाण्डौं लाने कुरा गरेको छ । बल्ल सबैजना एक ठाउँमा मिलेर बस्ने बेला फेरि छुट्टिन नपरोस । यहि सोचेर विश्वनाथले विक्रमलाई भन्यो, “छोरा, तिमीलाई जे गर्दा सजिलो र राम्रो लाग्छ त्यस्तै गर्नु । अब तिमीहरु बच्चा रहेनौं । हुन त तिमीले बाबुको कर्तव्यजस्तो गरी भाइलाई स्याहा¥यौं । मभन्दा पढेलेखेका, जान्ने सुन्ने भइसके । त्यसैले छोराहरुको इच्छा र चाहना विरुद्ध म जान चाहन्न ।”

“मेरो बाबा कति महान हुनुहुन्छ ।” विक्रमले बाबुको खुट्टा ढोग्न गयो ।

“म महान होइन छोरा, तिमी महान छौं । तिमीले हाम्रो परिवारको लागि कति दुःख कष्ट सह्यौं । आज हामी जुन अवस्थामा छौं यो सबै तिम्रै कारण हो ।”

विश्वनाथले सरस्वतीलाई स्वीकार्ने भनेको कुरा सुनेर विक्रमको कम हर्षित भयो । मानिसलाई धेरै दुःख हुँदा मात्र अतालिने होइन, एकैचोटि खुशीको अनुभूति हुँदा पनि अतलिंदो रहेछ । विक्रमलाई यो खुशीको खबर कसलाई सुनाउँ कसलाई सुनाउँजस्तो भयो । अहिल्यै आमालाई खबर गरुँ कि, भाइलाई खबर गरुँ भयो । यस्तो खुशीको खबर फोनबाट के दिने, भेटेरै भनूँला भनेर ऊ चूप लाग्यो ।

त्यसरात विक्रमलाई निद्रै लागेन । कहिले विहान होला जस्तो लागिरहेको थियो । उसको मनमा अनेकौं थरिका कुराहरु खेलिरहे । मिर्मिरे उज्यालो भए पछि उसलाई बल्ल निद्रा लाग्यो । ढोका नै नलगाई ऊ निदायो ।

विहान सबेरै बुहारी चम्पा उठिन् । घरभरि बढार कुढार गरिन् । नुहाई–धुवाई गरेर आइन् । विक्रमको कोठामा ढोका खुल्ला देखेर ऊ उठिसकेको होला भन्ठानिन् । भान्सामा गएर दुई कप चिया पकाइन् । चिया लिएर उनी पहिले ससुराको कोठामा गइन् । ऊ नुहाउन बाथरुम जानु भएको रहेछ । टी टेबुलमा चिया राखेर आइन् । त्यसपछि विक्रमको कोठामा गइन् । त्यहाँ पनि चिया टि टेबुलमा नै राखेर फर्किन् ।

विश्वनाथ चिया खाएर आफ्नो काममा लाग्यो । उसलाई विहान सात बजेभित्र तरकारी र दूध लिएर वर्दघाट जानु पर्दथ्यो । चम्पा खाना बनाउनतिर लागिन् । विक्रम उठ्ने बित्तिक्कै नारायणघाट जाने हो कि खाना खाएर मात्र जाने हो सोध्नप¥यो भनेर उनी फेरि जेठाजुको कोठामा गइन् । जेठाजु त उठेकै रहेनछ । अघि उनले राखेर गएको चिया सेलाई सकेछ । सेलाएर चिया नपिएको हो कि ! ल जे होस दाजुलाई पनि खाना बनाउनु पर्ला भनेर खाना बनाउन गइन् ।

विश्वनाथ वर्दद्दघाटबाट फर्की सकेका थिए । तर विक्रम अझै उठेको थिएन । ऊ विक्रमको कोठामा गयो । ऊ अझै मस्तिले निदाईरहेको देख्यो । यति अबेरसम्म कहिल्यै नसुत्ने छोरा अहिलेसम्म नउठ्दा उसलाई चिन्ता भयो । कहीं विक्रमलाई ज्वरो आयो कि । काठमाण्डौंजस्तो सितल ठाउँमा बसिरहेको मान्छे अहिले तराईको गर्मीले गर्दा विरामी प¥यो कि ! ऊ विक्रमको नजिक गयो । विस्तारै उसको निधार छामेर हे¥यो । ज्वरो त आएको छैन । उसले विक्रमको टाउको मुसार्दै भन्यो, “छोरा उठ्ने बेला भएन ?”

विक्रम झल्यास्स बिउँझियो । आफ्नो नजिक बाबु बसिरहेको देखेर ऊ छक्क प¥यो । उसले हातको घडी हे¥यो । ओहो ! दश बजिसकेछ ।

“जिउ सञ्चो भएन कि के हो ?” विश्वनाथले चिन्तित भएर सोध्यो ।

“होइन बुबा, मलाई केही पनि भएको छैन । मानिसलाई दुःख पर्दामात्र निद्रा नलाग्ने होइन, धेरै खुशी हुँदा पनि निद्रा नलाग्ने रहेछ । हिजो तपाईंले मलाई यति खुशी दिनुभयो कि मैले पचाउनै सकिन । हाम्रो पाँचजना परिवार एउटै छतमुनी बस्दा कति रमाइलो होला । यही कल्पना गर्दा गर्दै रात बितेको पत्तै भएन ।”

“मैले त छ सात जनाकै कल्पना गरेको थिएँ । आमालाई सँगै राख्ने तिम्रो चाहना मैले गरिदिएँ । दुबैजना छोराको बिहे गरेर नाति नातिना खेलाउने मेरो धोको कहिले पूरा गरिदिने ?” विश्वनाथले विक्रमसँग आँखा जुधाउँदै सोध्यो ।

“छिट्टै पूरा गरिदिन्छु बुबा । काठमाण्डौं पुग्ने बित्तिक्कै पार्वतीसँग बिहे गर्छु । उनी पनि बिहे गर्न हतारिएकी छिन् । उनलाई घरबाट अरुसँग बिहे गर्न दवाव आइरहेको छ । म यहाँ आउने अघिल्लो दिन उनी मकहाँ आएकी थिइन् । मेरो आफ्नै घर नभइकन बिहे नगर्ने भनेर फर्काएँ । उनी रिसाएर गइन् । अहिले त मेरो घरमात्र होइन परिवारै भइसक्यो ।”

चम्पाले चिया ल्याइन् । विक्रमले बिछ्यौनामै बसेर चिया पियो । त्यसपछि मात्र ट्वाईलेट गयो । नुहाएर आयो । लुगा फेरेर ऊ बाहिर जान ठिक्क प¥यो । चम्पाले खाना पस्काउँ कि भनेर सोध्न आइन् । खाना खाएर मात्र जाने विचारले हुन्छ भन्यो ।

“बुबा ! खाना खाएर म नारायणघाट जान्छु । आमालाई लिएर आउँछु ।” खाना खाँदै विक्रमले भन्यो ।

विश्वनाथले केही बोलेन । केवल मुसुक्क हाँस्यो । सायद उसलाई लाज लाग्यो होला ।

खाना खाइसकेपछि विक्रमले भरतलार्य फोन ग¥यो,“भरत म आउँदै छु । तिमी कावासोती बजारमा बसिरहनु ।”

विक्रम मोटरसाईकल लिएर गयो । भरत कावासोती बजारको चोकमा नै बसेर उसलाई पर्खिरहेको थियो ।

“हामी नारायणघाट जाउँ । आज आमालाई लिएर आउनुपर्छ ।” विक्रमले भन्यो ।

“हो ! बुबाले मान्नुभयो ?” भरतले छक्क परेर सोध्यो ।

“किन नमान्ने ? हामी दुई भाइले आमालाई स्वीकार गरिसकेपछि बाबाले स्वीकार नगरी सुख ? बाबा हामीबाट अलग रहन सक्नुहुन्न । आखिर बाबाले पनि त आमासँग बाह्र–पन्ध्र वर्ष बिताउनु भएको थियो ।”

“तिमी महान छौं विक्रम ।”

“आमाबाबुलाई मिलाउनु हामी छोरा–छोरीको कर्तव्य हो । मैले त आफ्नो कर्तव्य मात्र निभाएको हुँ ।”

दुबैजना मोटरसाईकलबाट नारायणघाटतिर लागे । उनीहरु भरतपुरमा विवेकको कोठामा पुग्दा विवेक पनि क्याम्पसबाट आइसकेको रहेछ । उनीहरु खाना खान जान लागेका रहेछन् । विक्रम र भरत कोठामा नै बसिरह्यो ।

सरस्वती र विवेक खाना खाएर आए । आमा आउने बितिक्कै विक्रमले भन्यो, “आमा कपाल कोर्नुस्, नयाँ लुगा लगाउनुस् । आज हामी घर जाने ।”

सरस्वती छक्क परिन् । उनले विक्रमलाई ट्वाल्ल हेरिरहिन् । एकछिन त उनी ढुङ्गाको मूर्ति झै भइन् । विक्रमको कुरामा उनले विश्वासै गर्न सकिनन् । विक्रमको मुखबाट त्यहीं कुरा दोहो¥याएर सुन्न मनलाग्यो । त्यसैले उनले सोधिन्, “के भनेको छोरा ?”

“आमा ! आजदेखि तपाईं यो अर्काको घरमा नराख्ने हाम्रो आफ्नै घरमा लैजाने भनेको ।”

“दाइ ! आमासँग म पनि घर आउँछु ।” विवेकले खुशी हुँदै भन्यो ।

“हामी सबैजना जाने ।” विक्रमले आमाको मुख हे¥यो । उनको आँखामा अझै अविश्वासको भाव झल्किरहेको देखेर विक्रमले भन्यो, “हो आमा । तपाईंले विश्वास गर्नु भएन ?”

“छोरा मलाई त यो कुरा सपना हो कि विपना हो जस्तो लागिरहेको छ ।”सरस्वतीले फेरि पनि अविश्वास गर्दै सोधिन्, “के तिम्रो बाबाले मलाई माफी दिनुभयो ?”

“हो आमा, बाबाले तपाईंलाई स्वीकार गर्नुभएको छ । बाबासँग सोधेर आएको हुँ ।” विक्रमले आमालाई मायालु आँखाले हेर्दै भन्यो, “आजदेखि पुराना सबै कुरा विर्सेर अब नयाँ तरिकाले जीवन सुरु गर्नुहोस् । बुबाले तपाईंलाई केही नराम्रो भन्नु भए पनि तपाईले केही जवाफ नदिनुहोस् । मलाई भन्नुहोस् म बुबालाई सम्झाउँछु ।”

सरस्वती चूप लागिन् । उनी लुगा फेर्न सुरसार गर्न लागिन् । विक्रम, विवेक र भरत कोठाबाट बाहिर निस्केर बाटोमा बसेर कुरा गर्न थाले ।

“भरत आज आमाबुबाको पुनर्मिलन हुने दिन घरमा गएर रमाइलो गर्नुपर्छ । म आमालाई लिएर जान्छु । तिमी र भाइ बजार गरेर आउनु । माछा–मासु ल्याउनु, केही मिठाईहरु र कोल्ड ड्रिंक्सहरु पनि ल्याउनु ।”

“अनि वियर कति बोतल ल्याउने ? ह्विस्की कुन ल्याउने ?” भरतले सोध्यो ।

“वियर–रक्सी केही पनि नल्याउनू ।”

“वाह ! तिमी यस्तो संन्यासी भइसकेको ?” भरतले व्यङ्ग्य हान्यो ।

“तिमी मलाई सन्यासी भन या जे मनलाग्छ भन । यो मदिरा सेवन साह्रै नराम्रो बानी हो । मदिराजन्य सेवनले मानिसको दिमागमा शैतान नियत भरिदिन्छ । अब म फेरि शैतान बन्न चाहन्न ।”

सरस्वतीले कोठाको ढोका खोलिन् । तीनैजना कोठाभित्र गए । विक्रमले आमाको सामान एउटा झोलामा राख्यो ।

“ल विवेक तिमी पनि लुगा लगाएर चिटिक्क परेर बस्नु । हामी एकछिन बाहिर गएर आउँछौं ।” विक्रमले भन्यो ।

भरत र विक्रम तल झरे । मोटरसाईकलमा चढ्न लाग्दा भरतले सोध्यो, “कहाँ जाने ?”

“आज आमाबाबुको पुनर्मिलनको दिन । केही उपहार दिनु पर्दैन ?”

“के दिने विचार गरेका छौं ?”

“तिमीसँग पैसा छ ?”

“कति पैसा चाहियो ?”

“तीन तोला सुनको लागि पैसा चाहियो । एक तोला सुनको औंठी बाबालाई, दुई तोला सुनको सिक्री आमालाई दिने विचार गरेको छु ।”

“हिंड म किनीदिन्छु । मसँग चारवटा एटीएम कार्ड छ । कार्डबाट रुपैयाँ झिकूँला ।”

भरतको मोटरसाईकलमा बसेर विक्रम नारायणघाट गयो । दुवैजना एउटा सुन पसलमा पसे । तयारी गहना छ कि हेरे । सिक्री त रहेछ नै । औंठी पनि रहेछ । विक्रमले औंठी लगाएर हे¥यो । उसलाई अलि खुकुलो छ । विश्वनाथलाई ठिक्क होला भनेर लियो । विक्रमको नाममा बिल पनि बनायो । सामान र बिल विक्रमले खल्तीमा राख्यो र भरतपुरतिर लागे ।

उनीहरु भरतपुर पुग्दा विवेक र सरस्वती कोठामा ताला लगाएर बाहिर बाटोमै बसिरहेका थिए । घर जान दुबै जना हतारिएको देखेर विक्रम मुसुक्क हाँस्यो ।

विक्रमको मोटरसाईकल पछाडि सरस्वती बसिन् । भरतको पछाडि विवेक बस्यो । सामान भएको झोला विवेकले पछाडि बोक्यो । कहिल्यै मोटरसाईकलमा नबसेकी सरस्वती डराएर खुम्चिइन् । उनले दायाँ हातले विक्रमको कठालो बेस्सरी समातिन् । विक्रमलाई घाँटी नै न्याकेको जस्तो भयो । उसलाई सास फेर्न गाह्रो भयो । विक्रमले आमालाई यसरी समात्ने भनेर सिकाएर विस्तारै गइरह्यो ।

विक्रमले मोटरसाईकल आफ्नो घर अगाडि ध्याच्च रोक्यो । कहाँ आइपुगेको, मोटरसाईकल किन रोक्यो होला भनेर सरस्वती मोटरसाईकलमै बसिरहिन् ।

“आमा ओर्लनुहोस्, हाम्रो घर आइपुग्यो ।” विक्रमले भन्यो ।

सरस्वती मोटरसाईकलबाट विस्तारै ओर्लिन् । उनले घरको चारैतिर हेरिन् । चारैतिर ठूलो पर्खालले घेरिएको थियो । तीनतल्ले पक्की घर, पहेंलो रंगले रंगाएको, सरस्वती छक्क परेर घर हेरिरहिन् । उनले कल्पना नै नगरेको घरमा आइपुगिन् ।

विक्रम मोटरसाईकलबाट ओल्र्यो र घरको गेटमा गएर बेल थिच्यो । तुरुन्तै चम्चाले ढोका खोल्न आइन् ।

“चम्पा ! मम्मी” विक्रमले सरस्वतीको परिचय दिंदै भन्यो । चम्पाले सरस्वतीको खुट्टा ढोगिन् । उनले आशिर्वाद दिइन् ।

आफ्नो घरभित्र पस्नुभन्दा अगाडि सरस्वतीले ढोका ढोगिन् । विक्रमले मोटरसाईकल भित्र राख्यो । उसले गेट बन्द गर्न लागेकै बेला भरतको मोटरसाईकल पनि आइपुग्यो ।

“बजार गएर आएको हो ?” विक्रमले भरतसँग सोध्यो ।

“तिम्रो आदेश म उल्लङ्घन गर्न सकुँला र ?”

“कति छिटो आइपुगेको नि । हामी कहीं नरोकि आउँदा त अहिले भर्खर आइपुग्यौं ।”

“तिमीले जस्तो साईकल चलाएर आएको हो र ?”

विवेक दुईटै हातमा झोला बोकेर घरभित्र पस्यो । उसको एउटा हातको झोला चम्पाले लिइन् ।

“पख, तिमी घरभित्र नपस । पहिले भाउजू र बच्चालाई पनि लिएर आउनू ।” विक्रमले भरतलाई भन्यो ।

भरत गेटबाहिरबाटै फक्र्यो । विक्रम गेट लगाएर भित्र गयो । विवेक र चम्पा आफ्नो कोठामा बसेर खुसर फुसर गरिरहेका थिए । सरस्वती भान्सामा झोलाबाट सामान निकालेर अलग–अलग राखिरहेकी थिइन् ।

विक्रम आफ्नो कोठामा गयो । उसले पार्वतीको मोबाईलमा फोन ग¥यो । अहिले पनि पार्वतीको मोबाईल स्वीच अफ भएको जानकारी दियो । उनको मोबाईल हरायो कि भन्ने सोच्यो । घरमा विश्वनाथ थिएन । ऊ तरकारी खेततिर गएको होला । आमा घरमा ल्याइसकें भनेर फोन गरुँ कि जस्तो लाग्यो । होइन घरमै एकैचोटि भेट्टाउने विचार गरेर फोन गरेन । विक्रमले सूर्यमानलाई फोन ग¥यो ।

“नमस्कार बुबा, म विक्रम बोलेको ।”

“तिमी अहिले कहाँ छौं ?”

“म नवलपरासी घरमै छु ।”

“काठमाण्डौं कहिले आउने ?”

“अरु एक दुई दिन लाग्छ होला ।”

“प्रदीप साहुले फेरि ठेक्का पाउनु भएको छ । हामीलाई फेरि एग्रीमेण्ट पेपरमा सहि गर्न बोलाइरहनु भएको छ ।”

“काम कहिलेदेखि शुरु हुन्छ ?”

“अर्को हप्तासम्म सामान आउँछ रे ।”

“बुबा, पार्वतीको केही खबर आयो ?”

“केही खबर आएको छैन । दुर्गाले फोन गरेर सोध्या सोध्यै छ । तिमीसँग पार्वती छैनभन्दा पनि विश्वास गर्दिनन् ।”

“म पर्सितिर आउँला ।” भन्दै विक्रमले फोन राख्यो ।

विवेक विक्रमको कोठामा आयो । भरत पनि स्वास्नी र बच्चा लिएर आयो । रुक्मिणी भान्सामा गइन् । भरत र बच्चा विक्रमकहाँ आए । तिनैजना बसेर कुराकानी गर्न थाले । त्यतिकैमा ट्रयाक्टरको आवाज आयो । सबैजना तल बैठक कोठामा आए । विवेकले गेट खोल्न गयो ।

ट्रयाक्टर कम्पाउण्डभित्र राखेर विश्वनाथ घरभित्र पसे । आउने बित्तिक्कै ऊ बाथरुमभित्र पस्यो । नुहाएर आफ्नो कोठामा गयो । लुगा फेरेर चिटिक्क परेर विक्रम भएको ठाउँमा आयो । सबैजनालाई देखेर विश्वनाथले सरस्वती आएको अनुमान गरिसकेका थिए । तर कसैसँग सोध्ने हिम्मत गरेनन् । न त कहीं गएर हेर्न जान नै सक्थो ।

“विवेक एक राउण्ड गरमागरम चिया पिउनु प¥यो बुहारीलाई भनेर आऊ ।” विश्वनाथले कोठामा आउने विवेकलाई भन्यो ।

“बुबाले नै भान्सामा अर्डर दिएर आउनु भए हुन्थ्यो । सबैजना उतैछन् ।” विक्रमले भन्यो ।

“ म भनेर आउँछु ।” विक्रमको चाल थाहा नपाएको विवेकले भन्यो ।

“बुबा, चिसो चिया पिउनु हुन्छ कि ! मैले हाफ बोतल ल्याएको छु ।” भन्दै भरतले सिलबन्दी रक्सीको आधा बोतल निकाल्यो ।

विश्वनाथको आँखामा चमक देखियो । उसले विक्रमको मुख हे¥यो । विक्रमले भरतको हातबाट बोतल खोस्दै भन्यो, “रक्सी वियर केही पनि नल्याउनु भनेको होइन ?”

“तिमीले नखाने भए नखाउ न । हामीलाई किन रोक्छौं ?” भरतले भन्यो ।

“ल ठीक छ । अहिले नै खाने होइन । भरे भोज खाने बेलामा खानू ।”

“किन घरमा भोज पनि बनाएको छ ?” विश्वनाथले सोध्यो ।

“हो बा, अहिले अन्टी, चम्पा र रुक्मिणी मिलेर भोज बनाउँदै छन् । यस्तो खुशीयालीको दिन कहिले आउँछ ?” भरतले भन्यो ।

“जति खुशीयाली मनाउनु छ मनाउनु । भोलि विहान मलाई काठमाण्डौं जानु छ । मैले अहिले भर्खर काठमाण्डौंमा घरपतिबालाई फोन गरेको थिएँ ।हाम्रो साहुले नै ठेक्का पाउनुभएको छ रे ? मैले पनि काम पाउने भएँ । एग्रीमेन्ट गर्न जानुपर्छ ।”

“एक दुई दिनपछि गए हुन्न ?” विश्वनाथले भन्यो ।

     “हुँदैन । हाम्रो साहू समयको पक्का मान्छे । पर्सिसम्म मैले सम्झौतामा सही गरिन भने काम पाउँदिन होला ।”

चम्पा एउटा ट्रेमा चिया लिएर आइन् । उनको पछिपछि सरस्वती पनि आइन् । कोठामा पस्ने बित्तिक्कै सरस्वतीले विश्वनाथको खुट्टा ढोग्न गइन् । विश्वनाथले खुट्टा तानेन । सरस्वती निहुरिएर उसको खुट्टामा टाउको राखेर निहुरीरहिन् ।

“शौभाग्यवती भएस् ।” विश्वनाथले सरस्वतीलाई उठाउँदै भन्यो ।

“आमा शौभाग्यवती हुन त सिउँदोमा सिन्दूर चाहियो, गालामा सूनको सिक्री चाहियो । होइन र बुबा ?” विक्रमले आफ्नो खल्तीबाट गहना बट्टा र सिन्दूरको प्याकेट निकालेर विश्वनाथलाई दियो ।

विश्वनाथले सिन्दूरको बट्टा खोलेर सरस्वतीको सिउँदो भरिदियो । विक्रमले गहना बट्टाबाट सूनको सिक्री निकालेर विश्वनाथलाई दियो । विश्वनाथले सरस्वतीलाई सिक्री पनि लगाईदियो । विक्रमले औंठी आमालाई दियो । सरस्वतीले विश्वनाथको औंलामा औंठी लगाइदिइन् । विश्वनाथले सरस्वतीलाई गर्लाम्म अङ्गालोमा हाल्यो । विक्रमको आँखामा आँशु टल्पलायो । कसैको मुखबाट एक शब्द निस्केन । कोठामा शान्त वातावरण छायो । एकैछिनमा उनीहरु अलग्गिए । सायद बच्चाहरु कोठामा भएको अनुभूतिले गर्दा होला । अङ्गालोबाट छुट्टिएर पनि एकले अर्कोलाई आँखै नझिम्काइ हेरिरहे । उनीहरुको आँखाको भावले भनिरहेको छ “अब हामी कहिल्यै छुट्ने छैनौं ।”

चम्पा चियाको ट्रे लिएर उभिएको उभियै भइन् । कोठाको निष्तब्धतालाई चिर्दै भरतले भन्यो, “बुहारी चिया ल्याऊ न ।” बल्ला चम्पाले सबैलाई चिया दिइन् । सबैजना सँगै बसेर चिया पिए ।

साँझ भयो । खाने पिउने दौर चल्यो । भरतले विक्रमलाई रक्सी खाने कि वियर खाने भनेर सोध्यो ।

“तपाईंहरुलाई जे खान मन लाग्छ खानु । मलाई त कोका कोला भए पुग्छ ।” विक्रमले भन्यो ।

“किन तिमीले रक्सी खान छाडिसक्यौं ?” भरतले सोध्यो ।

“जेल परेदेखि छोएको छैन ।”

विश्वनाथ र भरत रक्सी पिइरहे । अरुहरु कोका कोला पिएर रमाइरहे । विक्रम आफ्नो कोठामा सुत्न गयो । त्यस राति अबेर भएकोले भरत पनि त्यहीं बास बस्यो ।

भोलिपल्ट विक्रमलाई काठमाण्डौं जानु थियो । त्यसैले ऊ सँधैभन्दा अलि चाँडै उठ्यो । ट्वाइलेट गरेर नुहाएर आयो । उसले आफ्नो सामान मिलाउन लाग्यो । तैपनि घरमा कोही उठेका थिएनन् । ऊ काठमाण्डौं जान तयार भयो । तर कसैसँग बिदा नै नलिइकन कसरी जाने ? सबैजना सुतिरहेका थिए । सुतिरहेकाहरुलाई उठाउँ भने कसलाई उठाउँ ? आमालाई उठाउँ कि बुहारीलाई उठाउँ भयो ।

विक्रम बाहिर गयो । आफ्नो मोटरसाईकल निकाल्यो । मोटरसाईकल पुछपाछ ग¥यो । उसले सुतिरहेका मान्छेहरुलाई उठाउन एउटा जुक्ति निकाल्यो । मोटरसाईकल स्टार्ट गरेर प्वाँ प्वाँ हर्न बजाई दियो । हर्न सुनेर एक एक जना गरेर सबै जना उठेर आए । आफ्नो योजना सफल भएकोमा विक्रम मुसुक्क हाँस्यो ।

चम्पा हत्तपत्त घर बढार्न थालिन् । विश्वनाथ ट्वाईलेट भित्र गयो । विवेक हाई काट्दै बाहिर आयो । रुक्मिणी पनि ओढ्ने मिलाउँदै आइन् । सरस्वती चिया पकाउन भान्सामा गइन् ।

“हिजो तिमी चाँडै सुत्यौं । त्यसैले आज चाँडै उठ्यौं । हामी ड्रिंक्स गरेर अलि अबेर सुतेकोले उठ्न अबेर भयो ।” भरतले भन्यो ।

“ल ल स्पष्टीकरण दिनु पर्र्दैन । म काठमाडौं जाँदैछु । मेरो अनुपस्थितिमा यो घरको जिम्मेवारी तिमीले उठाउनुपर्छ ।”

“अब आउँदा एक्लै आउने होइन । मोटरसाईकल पछाडि पनि राखेर ल्याउनु पर्छ ।”

“आज्ञा शिरोपर, मोटरसाईकलमा होइन मोटरमै राखेर ल्याउँला ।” भरतलाई जवाफ दिंदै विवेकतिर हेरेर विक्रमले भन्यो, “ल बीबीएस पास गरेर एमबीएस पढ्न काठमाण्डौं आउनुपर्छ ।”

सरस्वती चिया लिएर आइन् । विश्वनाथ पनि मुख पुछ्दै त्यहीं आयो । सबैजनाले आँगनमै बसेर चिया पिए ।

“ल अब म काठमाण्डौं जान्छु । आजै पुग्नुपर्छ । ” झोला पछाडि बोक्दै विक्रमले भन्यो ।

“आज कुन बाटो भएर जाने ?” भरतले सोध्यो ।

“मुगलिङ भएर जाने । नयाँ बाटोमा अब त उकालै उकालो चढ्नुपर्छ । मोड काट्नै गाह्रो ।”

विक्रमले आमाबुबाको खुट्टा ढोग्यो । दुबै जनाले सुमंगलपूर्वक काठमाण्डौं पुगोस्, गरेको काम सफल होस् भनेर आशिर्वाद दिए । विवेक र चम्पाले विक्रमको खुट्टा ढोग्न आए । दुवै जनालाई आशिर्वाद दियो ।

“बुहारी ! आमा भर्खर घरमा आउनु भएको छ । उहाँले नजानेको कुरा सिकाई दिनु । उहाँले केही गल्ती गर्नु भए सम्झाई दिनू । झगडा नगरी मिलेर बस्नू ।” विक्रमले चम्पालाई भन्यो ।

विक्रम मोटरसाईकलतिर लाग्यो । भरत उसलाई अङ्गालो मार्न आयो । उसले पनि अङ्गालो मा¥यो । उनीहरु दुई जना छुट्नै मन लागेन । छुट्न मन नलागेर के गर्ने ? आफ्नो गन्तव्यमा पुग्नैपर्छ । गन्तव्यमा पुग्नको लागि कदम अगाडि बढाउनै प¥यो । उनीहरु अलग्गिए ।

विवेकले गेट खोलिदियो । विक्रमले मोटरसाईकल चढ्दै सबै जनालाई हात हल्लाएर “बाई” गरेर गयो ।

मोटरसाईकलबाट काठमाण्डौं गइरहेको विक्रमको मन साह्रै हर्षित थियो । उसले के सोचेर नवलपरासी आएको थियो । आज के भयो । चुँडिएको मालाको गेडाझै छताछुल्ल पोखिएका उसका परिवारका सदस्यहरुको हालखबर बुझ्न आएको थियो । आज उसले चुँडिएको त्यो मालालाई फेरि गाँसी दिएको थियो । लावारिसजस्तो उसको जिन्दगीमा आज उसले सबैथोक पाएको छ । अब फेरि त्यो माला कहिल्यै नटुटोस् भन्ने कामना गर्दै ऊ मोटरसाईकल कुदाइरहेको थियो ।

उसले मलेखुमा मोटरसाईकल रोक्यो । एकछिन आराम ग¥यो । अनि मलेखुको माछासँग भात खायो । आज उसलाई यो बाटोबाट आएकोमा अपशोच लागिरहेको छ । यो बाटोमा कति ट्रक, कति बस, कति माइक्रोबस चल्दो रहेछ । ती गाडीहरु यति कुदाएर ल्यायो कि उसको मनै थर्कमान भयो । अरुले जति कुदाए पनि आपूmले नकुदाउने भन्ने सोच्दै ऊ आइरह्यो ।

विक्रम साँझमात्र काठमाण्डौं पुग्यो । ऊ साँचो लिन सूर्यमानको कोठातिर गयो । सूर्यमान घरमै रहेछ । ऊ आएको देखेर सूर्यमान खुशी भयो । घरको हालखबर सोध्यो । उसले आफ्नो घरको सबै खुशीयाली खबर सुनायो । आमालाई फेरि घरमा राखेर आएको कुरा सुनाउँदा सूर्यमान छक्क प¥यो ।

“साह्रै राम्रो कुरा सुनायौं तिमीले । मैले भनेको होइन ? जिन्दगी एक संघर्ष हो । डटेर मुकाविला गर्नुपर्छ । समस्यादेखि डराएर भाग्नु हुँदैन । समयले सबै ठीक गर्छ ।”

“बा, पार्वती छैन भन्छन् । कहाँ गयो होला । हाम्रो कामको लागि पार्वतीको बदला अर्का केटी राख्नुप¥यो । धेरैजसो पसलहरुमा दिउँसो महिलाहरु नै बसिरहेका हुन्छन् । उनीहरुसँग कुराकानी गर्न केटी नै चाहिन्छ ।”

“मैले व्यवस्था गरिसकें । हाम्रो ड्राइभर हर्केको मामाको छोरी शकुनतलालाई राख्छु भनिसकें । उनलाई हर्कैले सबै काम सिकाई दिन्छु भनेको छ ।”

विक्रम घरपति आमा भेट्न माथि भान्सामा गयो ।

“भोक लाग्यो कि ! खाजा खो हो ?” घरपति आमाले सोधिन् ।

“अहिले भोक लागेको छैन । भरे एकैचोटि भात खाउँला ।” यति भनि विक्रमले आमाको खुट्टा ढोग्यो । आमाले आशिर्वाद दिइन् । स्वास्नीले लोग्नेको खल्ती छाम्छन् । आमाले छोराको पेट छाम्छ भनेको यही हो । आमाले उसलाई कति माया गर्छिन् ।

विक्रमले हातमुख धोएर लुगा फे¥यो । मोबाईलको चार्जर खोजेर मोबाईल चार्जमा राख्यो । बिछ्यौनाका तन्ना फे¥यो । कोठामा कुचो लगायो । अनि फेरि ऊ माथि गयो । उसले सूर्यमानको मोबाईलबाट आपूm काठमाण्डौं आईपुगेको खवर दिन घरमा र भरतलाई फोन ग¥यो । खाना खाने बेला भयो । तीनैजना सँगै बसेर खाना खाए । विक्रमलाई आज थकाई लागेको थियो । त्यसैले ऊ चाँडै सुत्न आफ्नो कोठामा गयो ।