जेल डायरिको छैठौं अंशको बाकि— सातौं भाग— त्यसपछिका ५ दिन हनुमान ढोका प्रहरी खोरमा

जेल डायरिको छैठौं अंशको बाकि— सातौं भाग—

 त्यसपछिका ५ दिन हनुमान ढोका प्रहरी खोरमा

    छोराले दिन का दिन मलाई विहान बेलुका खाना पु¥याइरहेको छ । मेरा साथीहरू, आफन्तहरू बिहान बेलुका मलाई भेट्न आइरहेका छन् । हातमा हतकडी लगाएर बाहिर जान मलाई मनै पर्दैन । तर के गर्ने ? यो मेरो बसको कुरा होइन । सबैजनाले अदालतमा पेशी भयो भने म छुट्छु होला भनेर ढाडस दिएर जान्छन् । हनुमान ढोका खोरमा बस्दाबस्दै मैले थाहा पाएँ कि सार्वजनिक मुद्दामा २४ दिन, जिउ मास्ने बेच्ने र जवरजस्ती करणीमा ४० दिन र लागू औषध र बन मुद्दामा ९० दिन खोरमा राख्नसक्छ । म यहाँ आएको भर्खर ६ दिन भयो । मेरो दसैं खोरमै बित्ने भयो ।

पैसा हुने र आफ्ना ठूला मान्छे हुनेहरूको लागि प्रहरी खोर पनि होस्टेल जस्तो रहेछ । म बस्ने कोठामा दुई जना हत्ताकत्ता युवाहरू छन । उनीहरूलाई हरेक दिन प्लास्टिकमा प्याक गरीराखेका खानाहरू बाहिरबाट पठाउँछन । कुखुराको सांप्रो, पुलाउ, माछा आदि खाना हुन्थ्यो । दिनका दिन त्यो खाना खाएर उनीहरूलाई वाक्क लागिसकेका थिए । एकदिन उनीहरूले मेरो खानासँग साट्ने भन्यो । हरियो साग तरकारी र छ्वयला दिएँ, मलाई कुखुराको साँप्रो र माछा दियो । पछि मैले थाहा पाएँ, उनीहरु त काठमाडौंका डन रहेछन । ठेक्का पट्टाको काममा झगडा हुँदा दुई जना मान्छेहरूलाई काटेर आएका रहेछन । अहिले ती मान्छेहरू अस्पतालमा औषधी गराईरहेका छन । यदि उनीहरू म¥यो भने ज्यानमारा केस लाग्ने, मरेन भने ज्यान मार्ने उद्योग केस लाग्ने भएको छ । तैपनि उनीहरूलाई कुनै फिक्रि छैन । उनीहरूत यहाँ आराम गर्न आएको पो भन्छन ।

दिउँसो १२ बजेतिर एकजना असईले मलाई लिन आयो । कहाँ जाने भनेको त माथि जाने भन्यो । मलाई हतकडी नलगाईकन बाहिर लग्यो । बाहिरबाट माथि अफिस कोठामा लैजान लाग्यो । मैले मनमनै सोचें—मलाई केरकार शाखामा लगेर केरकार गर्न लागेको होला । जतिसुकै पिटे पनि, पिट्दा पिट्दै मारे पनि आपूmले गर्दै नगरेको अपराध स्वीकार्दिन ।

माथि पुगेपछि एउटा कोठामा जान भन्यो । कोठाभित्र गएको त डी.एस.पी.कुर्सिमा बसिरहेको थियो । उसको सामुन्ने सोफामा सानुराजा शाक्य र राजेन्द्र श्रेष्ठ बसिरहेका थिए । दुबैजनासँग हात मिलाएँ । म पनि उहाँहरूसँगै बसें । कुराकानी भयो ।

“अब जे हुन्छ अदालतबाट हुन्छ । यहाँबाट केही हुँदैन बरु प्रहरी कार्यालयबाट के सुविधा दिउँ ?” भनेर डिएसपीले सोध्यो ।

“म लेखक हँु । मलाई कापी कलमको व्यवस्था मिलाई दिनुहोस् ।” मैले भनें ।

 “हामी तपाईंलाई कापी कलम त दिन्छु तर त्यो कापीको सुरक्षा गर्न सक्नुहुन्छ ?” डीएसपीले भन्यो, “तपाईंलाई पाना गनेर कापी दिन्छु । गनेर मात्र कापी बाहिर लैजान दिन्छु । त्यतिबेला एक पानामात्र कम भयो भने तपार्इंमाथि कारवाही हुनेछ ।”

म नाजवाफ भएँ । त्यो कापीको सुरक्षा गर्न सकुंलाजस्तो मलाई लागेन । किनकी यहाँभित्र खोरमा एकसे एक हात सफाई गर्नेहरू छन । अस्ति मेरो खल्तीमा रहेको चार सय रुपैयामा एक सय रुपैयाँ कसैले निकालेको थियो । त्यसैले मैले कापी कलमको कुरा नगरीकन भनें— म डायबिटिजको रोगी मलाई हिंडिरहनु पर्छ । त्यसैले तल यता छेउबाट उता छेउसम्म हिंडन दिनुहोला । रोलकलमा जान भ¥याङमा तल माथि गर्दा हिंड्न गाह्रो छ । रोलकलमा जान नपर्ने गराई दिनुस ।”

“ल हुन्छ, म केटाहरूलाई भनिदिन्छु । डायबिटिजको रोगीलाई बलात्कारको आरोप ? हा..हा..हा कुनै संस्था लागेको होला ।” डीएसपीले हाँस्दै भन्यो ।

“हो, भ्वाइस अफ चिल्ड्रेन भन्ने संस्था लागेको छ ।” मैले भनें ।

डि.एस.पि.को कोठामा निकैबेर कुराकानी भयो । के मात्र कुरा गर्ने ? सानुराजा र राजेन्द्र जान उठ्नुभयो । म तल आएँ । त्यस दिनदेखि मलाई त्यहाँ बरण्डाभित्र घुम्न दियो । प्रहरीहरूले पनि सम्मान दिन थाले । अबदेखि मैले रोलकल हुँदा तल चोकमा उभिन जानु परेन ।

पेशीको लागि अदालत या सीडीओ अफिस लगेका ५÷६ जना हरेक दिन छुट्ने या जेल चलान हुन्थ्यो । फेरि ८/१० जना थप्थे । दुई सय पचास जनाभन्दा कम कहिल्यै भएन । जानेभन्दा आउनेको संख्या बढ्न थाले । केटाहरू मात्र होइन, केटीहरू आउनेक्रम पनि बढ्न थालेको छ । केटीहरू पनि कोही मसाज सेन्टरबाट, कोही डान्सबारबाट समातेर ल्याएको भन्थ्यो । ३५/४० वर्ष उमेरका महिलाहरूलाई पनि ल्याएको छ । कोही लागूऔषध प्रयोग गरेका, कोही क्यासिनोबाट, कोही जिउ मास्ने बेच्ने अभियोगमा पक्राउ गरेर ल्याउँथ्यो । ती केटीहरूलाई फकाउन त्यहाँ भित्रका दादा टाइपका केटाहरू कुरा गर्न जान्छन । उनीहरूलाई चिया खुवाउँछन् । बाहिरबाट मगाएर खाना खुवाउँछन । उनीहरू दिनभरि कोठामा हुँदैनन् । कहाँ जान्छन् कहाँ जान्छन् । चेकिंग आउने बेलामा भने आइपुग्छन ।

मलाई सबभन्दा गजब त एकैदिनमा ६ जना तेश्रो लिंगीहरू समातेर ल्याउँदा भयो । अहिलेसम्म मैले लिंग नछुटेका तेश्रो लिंगीहरू खासै देखेको थिएन । अहिले प्रत्यक्ष देख्न पाउँदा म खुशी भएँ । एक जनाको अनुहार केटाजस्तो थियो, लुगाचाहिं केटीको लगाइराखेको थियो । मैले उसलाई हेरिरहँदा उनले भनिन्, “ए बुढो † मलाई देखेर लोभ लाग्यो कि क्या हो ?”

एक जना केटाले मेरो हात समातेर कोठाभित्र लगेर भन्यो, “बा, यिनीहरूसँग आँखा जुधाउनु हुँदैन । बोल्दै नबोल्ने । यिनीहरूले हाम्रो बेइज्जत गरीदिन सक्छन् ।’

मलाई सहयोग गर्दै आइरहेका बाजिगरको पेशी हुनेभयो । फाइल बुझाउन दुई सय रुपैयाँ खर्च चाहियो भन्यो । अनि बल्ल ऊसँग सोधें, “बाबु तिमी के मुद्दामा आएको ?”

“बा, म पोखरा–काठमाडौं चल्ने बसको खलासी थिएँ । एकचोटी बसमा ठूलै मान्छेको पाकेट मारेछ । थानकोट पुगेपछि पाकेट मारेको उसले थाहा पाएछ । सबैको पाकेट हे¥यो । झोला चेक ग¥यो । उसको पैसा भेटाएन । अनि मैले नै पाकेट मारेर पैसा गायब गरेको भन्ने आरोप लगाएर मलाई प्रहरीमा बुझाई दियो । आज एक्काईस दिन भयो । अब चौबीस दिनको दिन सी.डी.ओ अफिस लान्छ । धरौटी खुल्छ होला । तर के गर्ने धरौटी तिर्न सक्दिन । म जेल जानुपर्छ । तपाई छुट्नुस है बा ।”

मैले उसलाई दुई सय रुपैयाँ दिएँ ।  ऊ खुसी भयो ।

यसरी मैले हनुमान ढोकाको पिडादायी जीवनलाई सहज बनाउन हरेकसँग कुराकानी गरेर दिन बिताउन थालें । मलाई बाटोमा होस या बरण्डामा होस जहाँ मन लाग्छ त्यहाँ बस्न छूट पाएको छु ।