Thursday, October 13, 2016

जेल डायरिको ९ नवौं खण्ड— असोज २१ गते पुर्पक्षको लागि जेलमा गएको दिन

जेल डायरिको नवौं खण्ड असोज २१ गते पुर्पक्षको लागि जेलमा गएको दिन


२०६७ असोज २१ गते ममाथि लगाईएका भूmठा आरोपजवरजस्ती करणी उद्योग बारे अदालतमा बहस हुने दिन प्रहरी खोर हनुमान ढोकामा कष्टपूर्ण १४ रात बिताइसकें आजदेखि मैले यो खोरमा बस्नु पर्ने छैन धरौटी खुल्यो भने धरौटी राखेर घर जान पाउनेछु बाहिरै बसेर मुद्दा लड्न पाउनेछ होइन भने पुर्पक्षको लागि जेल चलान गर्नेछ त्यसैले घरबाट पठाएका सबै सामानहरू छोरालाई फर्काइ दिएँ खाना खाइसकेपछि प्रहरीको कोठामा रहेका मेरा सबै सामानहरू मलाई फिर्ता दिए

बा, हामीबाट केही गल्ति भएको भए माफ गर्नुहोला तपाई आज घर जान पाउनु हुनेछ मलाई सामान दिंदै प्रहरी हवल्दारले भन्यो

मलाई अदालत लैजान महिला सेल कालीमाटीबाट दुई जना महिला प्रहरीहरू आएका रहेछन् ट्याक्सीमा बसेर अदालत गयौं

तपाईहरूलाई थाहा होला आज छुट्न सकुंला ?” मैले सोधें
सायद तपाई धरौटीमा छुट्नुहोला पछि सफाई पनि पाउनुहोला मेडिकल रिपोर्ट तपाईको पक्षमा घटनास्थलको मुचुल्का पनि तपाईंकै पक्षमा बच्चाहरूले जाहेरी दिएको वाहेक खासै कुनै प्रमाण छैन
मेरो छोरीहरूलाई स्कूल पठाउनु भएको ?”

के छोरीछोरी भनिरहनु भएको ? त्यस्ता खाते केटीहरू पनि छोरी हुन्छ ? बाबुजस्तो मान्छेलाई पनि त्यस्तो भूmठो आरोप लगाउन सकेका पापीनीहरू एक जना महिला प्रहरीले भनिन, “हामीले तपाईंको बारेमा सबै जानकारी लिइसकें यस्तो समाजसेवी मान्छेलाई त्यस्तो भूmठो आरोप लगाउन सकेकी

हामी अदालत पुग्यौं त्यतिबेलासम्ममा मेरा नातेदारहरू, आफन्तहरू, साथीभाइहरू मेरा बच्चाहरूले अदालत भरिएका थिए मलाई इजलास नम्बर मा लग्यो जहाँ सुब्बा साहेबले ममाथि लगाइएका आरोप जाहेरीवालीहरूको जाहेरी पढ्न लगायो त्यसपछि मसँग बयान लिन थाल्नुभयो

धेरैजसो प्रश्नहरू सरकारी वकिल कार्यालयमा सोधिएका नै बढी थिए उत्तर पनि मैले एक अक्षर फरक नपर्ने गरि दिएँ बयान लिने क्रममै सुब्बा साहेबले मलाई भन्यो, “मेडिकल रिपोर्ट, घटनास्थलको मुचुल्का सबै तपाईंको पक्षमा छन् पचीसपचास हजार रुपैया ठीक पार्नुस धरौटीमा छुट्नु हुन्छ

मैले छोरालाई बोलाएर पैसा ल्याएको कि भनेर सोधें
पैसाको फिक्री नगर्नुस, यहाँ आउनु भएका सबैजनाले पैसा बोकेर आउनु भएको नानी मिस, रामकुमारी दिदी, शिव पाजु, जुजुभाइ दाइ, बद्रीलाल अंकल, नरेन्द्र दाइ, सुनिल दाइ, नित्यमान मामा, पवन दाइ सबैको गरेर दश लाखभन्दा बढी जग्गा धितो राख्नु परे पनि चार पाँचवटा लालपूर्जाहरू लिएर आएको छु छोराले भन्यो

छोराको कुरा सुनेर मेरो मन हलुका भयो आज घर जान पाउने भएँ भनेर मन ढुक्क थियो
देखि जान्ने भनेर पारूको वयान सुनि जान्ने भनेर गोरखनाथ स्कूलका आठ जना शिक्षक शिक्षिकाको वयान मलाई देखायो त्यसमा उहाँहरूले मैले जवरजस्ती करणी गर्न खोजेको विश्वास लाग्छ भनेर वयान दिएका थिए यो वयान पढेपछि मेरो मन खुस्रुक्क भयो

यी शिक्षक/शिक्षिकाहरूले तपाईंको विरुद्ध यस्तो वयान किन दियो होला ?” सुब्बाले मसँग सोध्यो
यो उहाँहरूको वयान नै होइनजस्तो लाग्छ उहाँहरूले मेरो विरुद्ध यस्तो वयान दिनुभएको होला भन्ने मलाई विश्वास लाग्दैन

उहाँहरू आठै जनाले आफ्नो वयानमा सहि औंठा छाप लगाइएको कसरी होइन भन्ने ?
यदि त्यसो हो भने त्यस विद्यालय व्यवस्थापन समितिको सल्लाहकार त्यहाँ पढ्ने जना विद्यार्थीको अभिभावकको नाताले बच्चाहरूको पढाई सम्बन्धि छलफल हुँदा उहाँहरूको आलोचना गर्थें पढाईमा अलि कडा गर्थें त्यसैले यस्तो भनेको हुनसक्छ

यस्तै यस्तै वयान दिएँ मेरो वयान सकियो मलाई बाहिर आँगनमा ल्याएर राख्यो भित्र इजलाशमा बहस सुरु भयो पहिले मदन रेग्मि वकिलले बहस गर्नुभयो त्यसपछि शम्भु थापाले बहस गर्न थाल्नुभयो उहाँले बहस गरिरहनुु हुँदा शुकराम बराबर बाहिर आएर भन्थ्यो, “, तपाईं धरौटीमा छुट्नु हुन्छ शम्भु थापाको तर्क सुनेर न्यायाधीशले केही बोल्न सक्नुभएन

बहस सकियो विपक्षी वकिलहरूले कुनै प्रतिवाद गरेन अब फैसला हुन मात्र बाँकी थियो बाहिर आँगनमा मेरा बच्चाहरूसँग बसिरहें

धरौटीमा छुट्छु भत्रे मलाई ठूलो आशा थियो मलाई मात्र होइन मेरो परिवार, आफन्त, शुभचिन्तक सबैलाई धरौटीमा छुट्छु भन्ने विश्वास थियो किनकी ममाथि जुन आरोप लगाईएको थियो त्यो सरासर भूm थियो त्यो भूmठमात्र होइन कपोलकल्पित आरोप हुन् भूmठामात्र होइन, मबाट करणी हुन असम्भव थियो यो कुरा मलाई चिन्ने जान्ने सबैजनालाई थाहा थियो मधुमेहको रोगी हुँ मधुमेह रोगीमा यौन चाहना भनूं या उतेजना नै हुँदैन किनकी मधुमेह रोगीले यौन संसर्ग गर्ने शक्ति गुमाइसकेको हुन्छ यो कुरा सबैलाई थाहा थियो

न्यायाधीशले निर्णय पुस्तिकामा आफ्नो राय लेखेर गइसक्नुभयो फैसला लिन फाँटवालाकहाँ गएर सोधें पुर्पक्षको लागि थुनामा राख्ने आदेश भयो भन्यो त्यो आदेशपछि बलिको बोका झै भएँ मेरा सपनाहरू सिसा फुटेझै चकनाचूर भयो मेरो घर जाने कल्पना वालुवामा बनाएको घर झै भत्कियो मेरा आफन्त, नातेदार परिवारले लिएर गएका लालपूर्जा नोटका बिटाहरू कागजको खोस्टा सावित भए न्यायाधीशले लेखेको रातो मसि मेटाउन सक्ने तागत कसैमा रहेन न्यायाधीशको एक पेज लामो आदेशलाई मेरा पचासौं शुभचिन्तकहरूले मेटाउन वदर नै गराउन सके

, तपाईंलाई डिल्लीवजार खोरमा पठाउँछु फाटवालाले भन्यो

मलाई भद्रगोल जेल पठाउनुस् मेरो घर कीर्तिपुर हो त्यहाँ भए मेरा घरका मान्छेहरूलाई आउन जान सजिलो हुन्छ मैले फाँटवालालाई भनें
एकछिन पर्खनुस्, त्यहाँ ठाउँ खाली कि छैन हेर्नुपर्छ फाँटवालाले भन्यो

बाहिरै बसेर पर्खिरहें चौधदिन पछि घर जान पाउने मेरो सपना सपनामै सिमित भयो मेरो कल्पना कल्पनामै सिमित रह्यो मेरो कल्पनाको महल तासको महलझै भताभुंग भयो मेरा संस्थाका बच्चाहरूको रोदन आफन्तहरूको आँखामा टलपलाएका ती आँसुका बुँदहरूले एकछिन मलाई विचलित बनायो छोराको आँखामा अपशोच भन्दा बढी क्रोधको भाव देखिन्छ तर के गर्न सकिन्छ ? किंकर्तव्यविमुध भएँ महिला प्रहरीले पूर्जि लिएर आइन

जाउँ बा, छिटो भद्रगोल पुग्नुप¥यो गेट बन्द भयो भने हनुमान ढोकामै बस्नुपर्ला प्रहरीले भनिन्
एकजना प्रहरीले ट्याक्सी खोजेर ल्यायो ट्याक्सीमा बसें नरहरिदाइ, भान्जा नरेन्द्र छोरा निरजले मलाई विदाई दिए बलि चढाउन लैजाँदै गरेको बोका झै प्रहरीहरूसँगै लागें मैले आकाशमा हेरें आकाश कालो बादलले ढाकिएका शायद एक जना निर्दोष समाजसेवक जेल जान लागेको कारण मुख अँध्यारो बनाएको हो कि ?

यो स्कूलका मास्टरहरूको वयानले गर्दा तपाईंको धरौटी नखुलेको हो बाटोमा जाँदै गर्दा एक जना महिला हवल्दारले भनिन्
यो न्यायाधीशले अहिले पुर्पक्षमा पठाउनु भए पनि मिशिल राम्ररी अध्ययन गर्नुहुन्छ संस्थाले फसाएको भन्ने लाग्यो भने सफाई पनि दिनुहुन्छ अर्कीले भनिन

मलाई एउटा पूर्जि थम्यायो पूर्जिमा लेखेको रहेछ कानून बमोजिम सिधा खान पाउने गरी यो थुनुवा पूर्जि दिइएको

No comments:

Post a Comment